Dagboek: Dag 64 - Intense Momenten
; newWindow.focus())
Woensdag 30 november 2005.
Vandaag hebben we een aantal intense momenten meegemaakt. Toen ik vanmiddag een NEE-flyer aan een kale man van middelbare leeftijd overhandigde dacht ik even dat het weer zo’n agressieve kerel was, omdat hij ineens luidruchtig begon te praten. Maar snel bleek dat hij zich vooral druk maakte in de politici en niet in mijn verschijning.
“In pleuts van ier een papireke te kome afgeve zoude me beter een mitraillet kome geve zoeda’k ze allemol deur hun kloete kan schiete!” zei hij opgewonden.
“Euh… da’s nu ni direct onze bedoeling, meneer.” zei ik voorzichtig.
“De grutste criminelen, die zitte in de regering! En oeit zallek ze allemol wel is afknalle!” zei hij vurig. Plots verscheen er een vriendelijke glimlach op zijn lippen. “Allé salukes hé!” zei hij vertrouwelijk en deed zijn deur dicht. Deze man deelde duidelijk de mening met een man die we eerder tegenkwamen en die ook graag eens alleen in een geluidsdichte kamer zou willen zijn met een machinegeweer en een bende politici.
Een tijdje later hebben we het ongeluk gehad een bijzonder onaangename persoon te ontmoeten die misschien veel minder expliciet, maar wel des te arroganter was. We kwamen voorbij een huis in de Heidestraat waar ik niet hoefde aan te bellen, want de deur stond open en in het deurgat stond een vrouw van middelbare leeftijd met een aftrekker in de handen. Ze was de gang aan het kuisen en het vuile water via naar buiten op het trottoir aan het vegen. Ik had enkele minuten terug, toen ik nog een paar huizen verder stond, gezien dat ze ons al had opgemerkt, omdat ze achterdochtig in onze richting keek. Ik besloot dus haar niet langer in twijfel te laten en haar even kort uit te leggen waarom we bij de mensen aanbellen. Om mijn schoenen niet nat te maken stopte ik op een kleine afstand van de voordeur en sprak ik haar aan met de gebruikelijke zin.
“Goeiemiddag mevrouw, …” Begon ik, en ik merkte meteen dat ze niet op mijn begroeting reageerde. Ze bleef gewoon geconcentreerd naar de grond kijken terwijl ze verder veegde met de aftrekker.
“… het is om u even te zeggen dat…” Nog steeds geen reactie. Was ze dan zó geconcentreerd op haar werk? Of was ze misschien doof? Nee, zelfs als ze doof was zou
ze mijn aanwezigheid hebben opgemerkt. Misschien negeerde ze me wel?
“… u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kunt…” Nu keek ze heel even op om mij kortstondig bloedserieus in de ogen te kijken, waarna ze bliksemsnel weer haar blik naar beneden richtte. En weer ging ze gewoon verder met het aftrekken van haar gang met die aftrekker. Nu was het overduidelijk dat ze me gewoon straal negeerde! Wat een onbeleefde manier om duidelijk te maken dat ze geen interesse had. Ze kon dat toch ook gewoon zeggen? Maar ik gaf de moed niet op en bleef spreken. Mijn zin was toch bijna gezegd.
“…protesteren tegen de huidige…” ging ik verder, maar op dat moment veegde de vrouw eens extra krachtig met haar aftrekker waardoor er een geut water over mijn schoenen en broekspijpen spoelde. Dat had ze expres gedaan! Het laatste woord van de zin bleef in mijn keel steken terwijl ik haar verontwaardigd stond aan te staren. Ze negeerde me nog altijd en trok rustig haar gang verder af! Wat een boertigheid! Dit was de derde fysieke aanslag die op ons persoon gepleegd is na die bomma met haar spuitbus in Berchem en de vent in Deurne die de flyer tot een prop verfrommelde en naar mijn kompaan zijn bakkes gooide. Ge zou misschien kunnen argumenteren dat alles wat wordt afgetrokken uiteindelijk ook spuiten zal, en dat ik de vloedgolf over mijn schoenen dus had kunnen voorzien. In dat geval is het mijn eigen schuld geweest. Ge zou daarentegen ook kunnen argumenteren dat boertige wijven als deze doorgaans betrekkelijk gefrustreerd zijn omwille van het feit dat geen enkele man met een beetje zelfrespect vrijwillig met hen de lakens zou willen delen. Dat is natuurlijk wanneer we er van uit mogen gaan dat deze boerentrien weldegelijk op het andere geslacht valt, en wat aftrekken betreft het enkel bij haar gang wenst te houden. Wat de rede ook moge zijn, deze heks zou beter haar manieren eens opkuisen in plaats van haar kot. (en beter voor de verandering eens de piet van hare vent aftrekken in plaats van haar gang)
Eergisteren vroegen we ons nog af of we in Hoboken mensen zouden tegenkomen die even vriendelijk zijn als die twee heel sympathieke mensen in Wilrijk die ons paraplu’s aanboden. Wel zoals het er nu uitziet is eerder het tegendeel het geval: we zijn vandaag in Hoboken de meest onbeschofte asociale teef tegengekomen die we al gezien hebben. Misschien was ze de zus van de uitbaatster van broodjeszaak ‘De smos’ op de Kapelsesteenweg in Ekeren die ons toen, bijna drie maanden geleden, ook op een heel subtiele manier blaffend had geïnformeerd over haar gebrek aan interesse. Al een geluk hebben we ondertussen al een redelijk dik vel ontwikkeld tegen dergelijke onbeschofte mensen en trekken we het ons allemaal niet veel aan.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.