Dagboek: Dag 65 - Mannelijke Charmes
; newWindow.focus())
Donderdag 1 december 2005.
Vandaag sprak niet ik, maar mijn kompaan Bachir een vrouw aan die haar gang aan het aftrekken was. Gewoon bij het zien van dat tafereel kreeg ik spontaan natte voeten. Betekent dat dat ik gisteren een emotioneel litteken ben opgelopen? Ik hoop het niet. Nadat hij zijn zin had gezegd nam de vrouw de flyer aan en wenste ze hem nog vriendelijk een goeie dag in plaats van agressief te worden met haar schoonmaakmateriaal.
“Zo doet ge dat sé.” zei hij tegen mij met een grijns.
“Hehehe, precies of het komt door u charmes da ge geen geut water over u schoeisel hebt gekregen. Gij hebt gewoon chance manneke.” zei ik spottend.
“Da heeft niks me chance te maken. Ge moogt de woorden ‘chance’ en ‘charmes’ niet met elkaar verwarren, Jan.” antwoordde mijn kompaan met gespeelde zelfingenomenheid “Ge moet het gewoon toegeven: sommige kerels hebben gewoon een charisma dat de vrouwen onweerstaanbaar vinden. Don’t hate me because I’m charming hé gast. Pakt bijvoorbeeld die vrouw een paar dagen geleden. Die zei expliciet da ze voorheen ni ging stemmen omda ze geen sympathie had voor geen enkele partij, maar da ze nu wél zal gaan stemmen speciaal om haar stem aan NEE te geven. Ik heb ze natuurlijk helemaal ni proberen te overtuigen om op ons te stemmen hé, maar ze kon waarschijnlijk mijn uitstraling niet weerstaan… En dan was er ook die knappe griet die tegen me zei: ‘Dit is het beste nieuws dat ik sinds lang heb gekregen!’. Ze had het natuurlijk over haar nieuwe mogelijkheid tot politiek protest, maar ge kunt toch al wel raden da mijn charmerende verschijning daar voor iets tussen zat.”
“Hehe hoort da aan, hoort da aan. De inforeis begint toch fameus naar uw kopke te stijgen ze maat. Ge vergeet al de negatieve reacties die ge al van vrouwen hebt gehad erbij te vermelden. Zoals die vrouw die uwe zin onderbrak om vol ergernis ‘Mijne man is districtsburgemeester!’ te kwaken gevolgd door een nijdige ‘OK!?!’ voordat ze de deur op u bakkes smeet. Of zijt ge dat al vergeten misschien?” spotte ik verder terwijl we verder de deuren van de straat afgingen. Het gebeurt wel meer dat we hevige discussies hebben tijdens het routineuze werk dat we doen. Het houdt onze geest bezig. En het gebeurt ook wel meer dat mijn kompaan voor de grap zichzelf tot in het absurde ophemelt zoals nu, of mij te kakken zet zonder enige aanwijsbare reden. Het is een vorm van rare humor die zich ontwikkeld heeft als gevolg van de dagelijkse routineuze sleur waarin we ons bevinden.
“Och da mens was gewoon gefrustreerd.” ging mijn kompaan verder. “De grootste casanova van heel Antwerpen had daar geen betere reactie van kunnen krijgen. Ik had dan ook veel goesting om daarop te antwoorden: ‘Ok, misschien is hij districtsburgemeester. Maar da’s nog geen reden om mij af te snauwen als een boerenwijf opgevoed door de schraalste zeug op het erf.’ Maar ja, het was het wijf van den districtsburgemeester en die heeft misschien ‘goei connecties’ in de gemeenteraad.”
“En da mens da u een paar dagen geleden ook heeft afgesnauwd? Die zijt ge ook al vergeten zeker?”
“Welk mens?”
“Diegene die kakelde: ‘Ik heb mijn gedacht en ik moet niks anders wete!’ nadat ge uwe zin had gezegd.”
“Och ja, gast me zo’n wijf valt ook ni veel aan te vangen hé. Op wa slaagt da antwoord nu? Da is toch de ultieme definitie van het woord ‘kortzichtigheid’ die ze op da moment spontaan verwoorde?”
“Ongetwijfeld, maar da neemt ni weg da ze niks van u moest hebben en da ze met plezier met de aftrekker in de aanslag uw schoenen had doorweekt. Of ge het nu wilt of ni, gij zijt toch ook al door serieus wa vrouwen op ongeliefde wijze onthaald geweest.” benadrukte ik nogmaals terwijl mijn kompaan bij weer een nieuwe deur aanbelde.
“Ge zijt gewoon aan het zeveren manneke. De maskes vinden mij gewoon onweerstaanbaar en gij kunt daar ni goe tegen, zo simpel is da. Ik draai ze allemaal rond mijne vinger zonder problemen.”
Op dat moment ging de deur voor hem open en daar stond een vrouw van in de twintig gekleed in een pyjama. Vol zelfvertrouwen deed Bachir zijn zin en hij reikte haar vervolgens een flyer aan. “BOE!!” riep ze ineens onverwachts in zijn gezicht en gooide bliksemsnel de voordeur dicht. Mijn kompaan stond daar verstijft naar de gesloten deur te staren met de flyer in zijn hand.
“Euh… alles oké kerel?” Vroeg ik een beetje ongerust wanneer hij na ettelijke seconden nog altijd als een standbeeld met de flyer in zijn hand naar de deur stond te koekeloeren.
“Fucking hell hebt ge da gezien? Da was gewoon freaky! Die roept ‘boe’ en smijt dan gelijk ne zot de deur dicht. Waarom doet iemand zoiets? Die zal waarschijnlijk mentaal gehandicapt zijn.” zei hij verontwaardigd.
“Of lesbisch zeker?” lachte ik smakelijk. “Het ziet er naar uit da uw charmes hun impact hebben verloren!”
“Nee serieus, wou ze mij nu echt doen verschieten of wa?”
“Geen idee. Ze wou misschien wraak nemen omda we al verschillende keren hebben doorgewerkt totdat het donker was en zo ongewild enkele mensen de stuipen op het lijf hebben gejaagd met onze duistere verschijning?”
“Awel ja da zou ook een goeie verklaring kunnen zijn. Het is dus duidelijk da het niks te maken had met het falen van mijn onstuitbare charmes.” lachte mijn kompaan met een gezonde portie zelfspot.
“Hehe uiteraard…”
Wat de reden ook was, die vrouw heeft op ons een serieus waanzinnige indruk achter gelaten. Dit is de eerste keer dat iemand ons op die manier aan de voordeur onthaalt. We vragen ons af of we nog meer boe-roepers zullen tegenkomen in Hoboken…
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.