Dagboek: Dag 62 - Ik Zit Oep't Weecee! (Laatste Dag in Wilrijk)
; newWindow.focus())
Maandag 28 november 2005.
Vandaag was het onze laatste dag in Wilrijk, en hoewel we onze planning zo nauwkeurig mogelijk trachten te maken hebben we toch problemen gehad om alle straten op tijd af te krijgen. Zoals u misschien al in de voorbije dagboeken gelezen hebt proberen we elke dag alle straten af te krijgen voordat het donker wordt. Het is niet evident om in het donker verder te blijven werken omdat mensen wel eens serieus veel schrik zouden kunnen krijgen wanneer ze een in duisternis gehulde figuur gekleed in een lange zwarte frak voor hun deur krijgen. We trachten dat dus te vermijden. Maar vandaag is onze werkdag uitgelopen, mede door enkele langdurige gesprekken. Toen het tegen half vijf begon te schemeren moesten we nog heel het Wilrijkse stuk van de Boomse Steenweg doen.
“Da zal wel lukken denk ik, de Boomse Steenweg is tenslotte voor een groot stuk industriegebied, terwijl een ander deel onbebouwd is.” Zei mijn kompaan Bachir hoopvol.
“Kan best zijn, maar het zal zeker en vast donker zijn voordat we alles afkrijgen. We zullen dus toch een drie kwartier moeten ‘ooeeeoeeeoeeeooee’ gaan spoken voor de mensen hun deur, en da is echt ni goe” zei ik. “Eigenlijk zouden we ons beter zichtbaar kunnen maken door bijvoorbeeld een groot wit laken over ons lichaam te hangen. Zo’n wit laken is in het donker tenslotte veel duidelijker zichtbaar dan een zwarte frak. We zouden er natuurlijk wel twee gaten in moeten knippen om door te kijken.”
“Euh… denkt ge dat da zou helpen.”
“Zeker. En als de mensen dan nóg schrik hebben kunnen we er ook voor zorgen dat ze ons goed horen aankomen, bijvoorbeeld door een ketting aan onze enkel te binden zodat ze het gekletter horen als we stappen.” ging ik lachend verder.
“Geniaal! Spijtig genoeg hebben we daar het materiaal ni voor bij… Maar efkes serieus, da klein stukske kunnen we wel eens voor ne keer in het donker doen. De Boomse Steenweg heeft trouwens veel straatverlichting. Da zal de spook-factor wel wa terug drijven.”
We hebben dus toch nog een tijdje in het donker verder gewerkt als twee schimmen. In dat laatste half uurtje van de dag zijn we een tank tegengekomen en het leek ons een goed idee om daar de dagboekfoto van te maken. Maar het was ondertussen al zo donker geworden dat alleen de mensen met goede ogen er veel van zullen kunnen maken. Het afwerken van de Boomse Steenweg viel anderzijds nog wel goed mee. De straatverlichting maakte het doenbaar en de mensen reageerden niet al te angstig. Lang niet zo angstig als hoe mijn kompaan zich eerder op de dag voelde toen hij bij een huis aanbelde en iemand hem van achter de deur “ik zit oep’t weecee!” toeriep. Hij had heel even schrik dat er van hem verwacht werd naar binnen te gaan om de NEE-flyer hoogstpersoonlijk in het toilet te gaan afgeven. En hoewel hij goed wist dat die veronderstelling absurd was wist hij toch niet goed wat hij nu moest doen. Moest hij blijven wachten, of moest hij de flyer gewoon in de brievenbus steken en verder gaan? Maar terwijl hij zich die vraag stelde werd de deur open gezwierd en klonk dezelfde stem opnieuw.
‘Joa ‘kzat oep’t weecee hé!’ zei een oude vrouw terwijl ze in het deurgat verscheen. Ogenblikkelijk zag ze mijn kompaan staan en kwam het oncomfortabele besef dat daar iemand voor haar deur stond die ze niet kende. Ze werd muisstil en haar gezicht begon tegen een indrukwekkend tempo rood te kleuren, en toen het de schakering van een overrijpe tomaat had gekregen werd het nóg een tikkeltje roder. Het was duidelijk dat ze zich immens schaamde voor haar banale uitlating over haar stoelgangbezigheden. Ik moet toegeven, ik zou mij ook bijzonder gegeneerd voelen als ik aan mijn voordeur plots oog in oog kwam te staan met een chique geklede man die ik een ogenblik daarvoor al roepend had geïnformeerd over het feit dat ik zojuist mijn kont had afgeveegd. Gelukkig waren niet al onze ontmoetingen vandaag even genant. We hebben vandaag zelfs een heel positieve reactie gekregen. We hebben een uitgebreid gesprek gevoerd met een koppel van middelbare leeftijd dat uit interesse een aantal vragen stelde. Het was al een tijdje aan het regenen, maar terwijl ik en Bachir daar samen voor de deur stonden te praten begonnen de druppels met steeds grotere hoeveelheden op onze hoofden te vallen.
“Hebben jullie geen paraplu’s bij?” vroeg de vrouw ineens.
“Nee, vandaag niet. We gebruiken pas paraplu’s wanneer het echt hard regent, want zo’n paraplu ronddragen is heel onhandig.
“Moeten jullie geen paraplu hebben?” zei ze onverwachts, en we stonden versteld van haar gulle aanbod. Was ze nu echt bereid ons paraplu’s mee te geven? Dat was wel bijzonder vriendelijk! Dat was zowat de meest sympathieke reactie die we tijdens de inforeis gekregen hebben.
“Da’s heel vriendelijk, maar het is echt niet nodig.” zeiden we dankbaar. “Deze regen is echt niks vergeleken met wat we al hebben meegemaakt. Dit is goed weer voor ons!” lachten we. Na afloop van het gesprek wensten ze ons nog veel succes en namen we afscheid. Wat een vriendelijke mensen waren dat. We vragen ons af of we morgen in Hoboken ook zo’n vriendelijke mensen zullen tegenkomen. We kunnen alleen maar hopen…
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.