Ontmoedigingscampagne

De onrustwekkende resultaten van de telefonische infopeiling blijven maar binnenstromen. Alle vaste lijnen in Ekeren, Merksem, Berchem, Hoboken en Wilrijk hebben we onderstussen opgebeld, en in elk van die districten is het percentage mensen dat zegt NEE te zullen stemmen meer dan 10%. Die resultaten blijven we bijzonder verontrustend vinden, ondanks het feit dat we ondertussen al gewend zijn geraakt aan ons groeiende succes.

Het is dus niets te vroeg dat we binnen enkele dagen zullen starten met onze ontmoedigingscampagne, waarmee we de kiezer nog eens uitdrukkelijk willen afraden om zijn stem aan NEE te geven. Ikzelf en mijn kompaan Bachir zullen de komende maand een gescheurde NEE-flyer in de brievenbus van elke Antwerpenaar steken om duidelijk te maken dat ze hopen dat mensen geen gebruik zullen maken van hun nieuwe mogelijkheid om NEE te stemmen. We hebben hier maar een maand voor omdat we de ontmoedigingscampagne hebben uitgesteld omwille van de tragische gebeurtenissen die zich onlangs in Antwerpen hebben afgespeeld, en omdat we heel Antwerpen willen bereiken voordat de mensen op zomervakantie gaan. Eind juni zou elke brievenbus in Antwerpen dus een gescheurde NEE-flyer moeten ontvangen hebben. Omdat we voor deze helse onderneming maar met twee man zijn zullen we tien uur per dag, zeven dagen op zeven door de verschillende districten moeten trekken om voor onze deadline rond te komen. En in kan u verzekeren dat dat bijzonder pijnlijk zal worden...

Om eens te peilen of het weldegelijk mogelijk is om met twee man op een maand heel Antwerpen te bussen hebben we een kleine steekproef gedaan in Ekeren en Berendrecht/Zandvliet. We moeten elke flyer die we bussen tenslotte ook eerst in twee stukken scheuren, en we moeten precies weten hoe lang we daar over zullen doen. Bij grote residenties waar tientallen brievenbussen bij elkaar staan zullen we bijvoorbeeld heel wat tijd verliezen omdat we elke flyer eerst moeten scheuren en niet gewoon tegen een hoog tempo de flyers in de bussen kunnen steken.

Steekproef 1: Een deel van Berendrecht en Zandvliet. Als eerste opwarmer hebben we acht uur aan een stuk flink doorgestapt. De pak-flyer, scheur-flyer, bus-gescheurde-flyer routine was verschrikkelijk eentonig, onze vingers zagen zwart van de drukinkt die eraf kwam, onze voeten kregen brandende blaren en alles van onze heup tot onze tenen deed pijn (behalve onze piet, die hebben we die dag niet zoveel moeten gebruiken). Maar al bij al konden we van een succes spreken; het ging razendsnel en we hebben met z’n tweeën een heel groot oppervlak kunnen afwerken. Tegen dit tempo zouden we heel Antwerpen zeker op een maand afkrijgen! De moed zat er stevig in!

Steekproef 2: Een deel van Ekeren. Tijdstip: ’s morgensvroeg. Locatie: de Schriek in Ekeren. Weer: gietende regen. Voeten: een bron van tergende marteling. Moed van gisteren: weggespoeld in de riool met het regenwater.
Water. Overal water. Liters. Tonnen. Zeeën en oceanen. Ik slenterde plonzend door de plassen die zich overal op de grond verzamelden. Het stroomde van de kruin van mijn hoofd langs mijn gezicht naar beneden. Het drupte van mijn neus en kabbelde mijn kraag binnen. Het spetterde in mijn ogen en borrelde in mijn schoenen. Een doorweekte broek plakte aan mijn benen alsof alle lucht er was uitgezogen. Mijn lange jas dronk en slurpte en zoog al de regen op tot hij vijf kilo was bijgekomen en als een verdronken zwaargewicht aan mijn schouders hing. Bij elke stap werden er smeulende sigarettepeuken om mijn voetzolen uitgeduwd. Een paraplu zegt u? Als we de flyers met één hand uit onze zak konden halen en in twee scheuren dan zouden we inderdaad paraplu’s kunnen gebruiken. Maar dan nog zou het ons proces enorm vertragen. Waterdichte kledij dan? Die had ik inderdaad aangetrokken onder mijn andere kleren. Dat vond ik wel slim van mezelf. Het is echter gebleken dat mijn waterdichte kledij niet meer zo bijzonder waterdicht is wanneer de Atlantische oceaan uit de lucht komt crashen.

De flyers in mijn jaszakken hadden een sponsachtige consistentie gekregen. Er is niet echt sprake meer van scheuren als doorweeekt papier verpulvert bij de minste aanraking. Volgende keer plastieken zakjes meenemen, mompelde ik tegen mezelf terwijl ik het lichtjes zuursmakende regenwater uitspuugde dat al ruime tijd heimelijk langs mijn mondhoeken naar binnen sijpelde. Ik kwam aan bij een huis waar een man in de deuropening naar de waterravage stond te staren. Hij keek verbaasd op toen ik hem naderde. In deze doorweekte toestand wou ik het vermijden om mensen te benaderen, maar de man stond vlakbij zijn brievenbus dus ik kon hem moeilijk negeren.

‘Goeiedag’ zei ik met een, gezien mijn toestand, absurd opgewekte toon. De man knikte en keek me met grote ogen verwachtingsvol aan. Voorzichtig nam ik een doorweekte flyer uit mijn jaszak. Die handeling alleen al deed het druipende papiertje bijna tot pulp uit elkaar vallen. Ik voelde me voor een moment bijzonder belachelijk toen ik het heel voorzichtig in twee stukken uit elkaar trok. Ik reikte hem het drassige hoopje ontbindende vezels aan.

‘Het is om dit even af te geven...’ Mijn stem stierf weg onder zijn verwonderde blik. ‘Zal ik het in de brievenbus steken?’ poogde ik.

‘Euh... oké.’ Mompelde hij, niet begrijpend. Volgende keer plastieken zakjes meenemen, mompelde ik nog eens terwijl ik verder de straat doorwaadde. Plastieken zakjes en een kano.

Een dag later zit ik hier achter mijn computer deze tekst te typen en gonst er een kloppende pijn in mijn rechterknie. De rood uitgeslagen huid rond de knieschijf duidt erop dat het waarschijnlijk een gewrichtsontsteking is, opgelopen tijdens het excessieve stappen. Ik moet er nog voor naar de dokter maar het ziet er naar uit dat het niet al te snel genezen zal zijn. Als ik al geveld wordt tijdens de steekproef beloofd dat niet veel goeds voor de effectieve ontmoedigingscampagne van een maand, tien uur per dag, zeven dagen op zeven. Nu moet ik nog aan mijn kompaan gaan uitleggen dat mijn knie naar de zak is en dat hij waarschijnlijk een tijdje alleen zal moeten gaan en dus dubbele uren zal moeten kloppen om mijn afwezigheid te compenseren: twintig uur per dag, zeven op zeven. Dat gaat hij niet graag horen.