Het Lakbors-complex

De marktkramers en marktgangers van Antwerpen beginnen ons te kennen. Steeds meer worden we begroet door mensen die ons al eerder zagen passeren. ‘Ik heb u gezien op de markt van Ekeren’ wordt ons gezegd op de markt van Wilrijk, ‘golle waart toch ook op de Vogeltjesmarkt hé?’ horen we tijdens het rondkuieren op de markt op de Lakborslei in Deurne.

‘Amai de mensen gaan op de duur denken dat wij overal zijn.’ Lachte Tania terwijl haar lange witte jas door een zacht briesje werd verstoord, wat de aandacht van een aantal nieuwsgierige bijstaanders trok.

‘Hehe inderdaad.’ Zei ik vrolijk. ‘Terwijl we maar met z’n drieën de markten bezoeken. Consequent elke morgen een markt of twee bezoeken blijft niet onopgemerkt natuurlijk, dat is… ‘ De adem stokte in mijn keel. Als aan de grond genageld bleef ik staan en keek verschrikt voor mij uit.

‘Alles in orde Jan?’ vroeg mijn kompaan Bachir ongerust. ‘Ge ziet er nogal bleekskes uit.’
Zijn ogen volgden mijn blik en toen zag hij het ook: vier voordeuren op een rij, zo dicht naast elkaar dat ze tot hetzelfde rijhuis leken te horen . Herinneringen aan de zware slepende deurentocht door Antwerpen schoten ons als brandende naalden te binnen. Tania keek ons met grote ogen verwonderd aan.

‘Wat is het probleem?’ vroeg ze.

‘De Lakborslei! ’ riep ik uit. ‘De meest verschrikkelijke straat van Antwerpen om van deur tot deur af te gaan. Kijk! Daar staan vier deuren naast elkaar op een afstand van nog geen zes meter! En da komt ge dus overal in deze straat tegen hé.’

‘Ja da was echt een nachtmerrie.’ Beaamde mijn kompaan Bachir koortsachtig. ‘Wij hebben uren gedaan over deze ene straat. Nu nog schiet ik soms nog van wakker in het midden van de nacht. Ik vrees dat we voor het leven getekend zijn door het Lakbors-complex.’

Een markt waar we niet met frustraties uit het verleden geconfronteerd werden was de markt op de Gitschotelei in Deurne. Daar werden we echter wel geconfronteerd met enkele vertegenwoordigers van de VLD die flyers aan het uitdelen waren. Ze stopten voorbijgaande mensen ook kleine doosjes met muntjes in de handen. In de afgelopen drie weken dat we dagelijks naar de markten van Antwerpen trokken zijn we nog maar bitter weinig politici tegengekomen. Wanneer we er dan toch tegen het lijf lopen kunnen we het natuurlijk niet laten om hen te vragen of zij tevreden zijn met de huidige politiek. En warempel, de mensen van de VLD zijn er tevreden mee. We hebben hen dan ook nog eens duidelijk gezegd ze zich niet bedreigd hoeven te voelen door NEE, omdat NEE geen vragende partij is om stemmen te ronselen.

‘Wij zijn wel vragende partij.’ Kwam het antwoord. En daarmee was alles dan gezegd.
Een andere politicus die we op de markt zijn tegengekomen was Filip Dewinter. Hij stond exemplaren van zijn boek ‘Antwerpen troef’ te verkopen en te signeren. Hij was iets minder content met de huidige politiek. Hij zei zelfs dat hij sympathie heeft voor ons NEE initiatief, hoewel hij toch ook vragende partij is voor stemmen te ronselen is en hij vindt dat mensen beter kunnen protesteren door voor zijn partij te kiezen dan door NEE te stemmen.
De andere politieke partijen zijn we nog niet tegengekomen op de markten. Enkele marktkramers wisten ons te vertellen dat dat normaal is: de partijen komen pas naar de markten wanneer de verkiezingen dichterbij komen. Dat is naar het schijnt elk jaar zo.

‘Dan komen ze lachen en sympathiek doen en kleine cadeautjes aan de mensen uitdelen. En na de verkiezingen zien we ze een jaar weer niet.’

Ze zullen enkel tegen de verkiezingen goesting krijgen in echt verse vis van de markt zeker?