Dagboek: Dag 127 - Slachtoffers van straatagressie, stichters van verkeersagressie
; newWindow.focus())
Maandag 27 februari 2006.
We zijn nu heel dicht bij de stadskern genaderd en we komen daarom enorm veel winkels en handelszaken tegen. En omdat we bij winkels niet aanbellen (zie de inforeis faq) hebben we vandaag dus vooral flyers in brievenbussen lopen steken en veel minder mensen aangesproken dan normaal: slechts een honderdtal. Dat is nog altijd wel wat, maar niks bijzonders als je weet dat we er anders gemakkelijk vierhonderd op een dag spreken.
Toen ik deze middag bij een van de weinige deuren waar ik vandaag heb aangebeld stond te wachten heb ik zonder het te willen bijna een vechtpartij veroorzaakt. Ik stond vlakbij een verkeerslicht en ik hoorde de auto’s die achter me voor het rode licht stonden te wachten ongeduldig claxonneren. "Zijn die naar ons aan het claxonneren", dacht ik bij mezelf. Het gebeurt wel vaker dat voorbijrijdende mensen ons herkennen en ons op die manier begroeten. ‘Joe de manne van NEE!’ roepen ze dan en steken hun duim omhoog terwijl ze op hun claxon laten galmen. Maar dat bleek vanmiddag niet het geval, want toen ik me omdraaide zag ik een hele rij auto’s voor een groen licht staan wachten, hun chauffeurs venijnig toeterend naar de eerste in de rij die geen vin verroerde. Ik keek door het raampje van die voorste auto die de rest blokkeerde en zag dat de man achter het stuur mij met grote ogen en wijdopen mond aanstaarde. Het leek wel alsof hij een spook had gezien. Met een vragende blik en een lichte frons op mijn voorhoofd beantwoorde ik zijn staar… gaat ge nog doorrijden of hoe zit het meneer?
De man bleef als verstijfd naar mij koekeloeren. Het getoeter van de inmiddels pisnijdige chauffeurs bereikte een bombastische climax. Eindelijk schrok de man dan toch wakker, ramde zijn gaspedaal de vloer in en scheurde weg. Ik keek de wagen na tot hij achter de bocht verdween.
‘Hebt ge die kerel naar mij zien gapen? Die was precies gehypnotiseerd. Zijn onze zwarte jassen zo indrukwekkend?’
‘Straks worden we nog aangeklaagd omdat we het verkeer hinderen en verkeersagressie opwekken.’ zei mijn kompaan Bachir geamuseerd. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Stel u voor. We hebben niks dan goede bedoelingen, en dan zouden we gewoon omwille van onze jassen verkeersagressie opwekken. Maar als die jassen dat inderdaad kunnen veroorzaken, dan moeten de Jehova’s bijvoorbeeld daar toch ook last van hebben?
Even later kwamen we op de Leopold de Waelplaats en wandelden we richting Museum voor Schone Kunsten. Plots hoorde ik in de verte aan onze linkerkant iets dat verdacht veel leek op het gekrijs van een hysterische maniak, maar tussen het onophoudelijke gegrom van de voorbijrijdende auto’s klonk het zo zwak en onduidelijk dat ik er weinig aandacht aan besteedde. Een tiental seconden later kwam er een zonderlinge figuur in onze richting waggelen. Hij zei niets, maar door de waanzinnige blik in zijn ogen en zijn eigenaardige manier van bewegen was ik bijna zeker dat het gekrijs van hem was gekomen. Tot mijn ontsteltenis zag ik dat hij plotseling met zijn vuisten in de lucht begon te zwaaien alsof hij een onzichtbare vijand te lijf ging. In zijn roekeloze hevigheid struikelde hij over zijn eigen voeten en ging vlak naast ons met zijn bakkes tegen de grond. Mijn kompaan had hem niet zien aankomen, hij verschoot zich een bult en sprong opzij.
‘Oh! Joenge! Oh! Joenge!’ tierde de waanzinnige man tegen zijn ingebeelde belager terwijl hij zich terug rechtop krabbelde. Woede en frustratie tekenden zich af op zijn verwrongen gezicht. Hij zag er betrekkelijk capabel uit om ons naar de nek te vliegen en zijn schuimende tanden in ons vlees te zetten. Haastig stapten we door en probeerden niet teveel aandacht aan de razende zot te besteden.
’Wat is er gebeurd? Wat was die kerel zijn probleem?’ vroeg mijn kompaan verward. Hij had nog steeds niet goed door waarom die man zo begon te flippen. Ik heb dan ook mijn best gedaan om met hand en tand te illustreren wat ik juist had zien gebeuren.
‘Fucking hell kunt ge wel zeggen ja.’ lachte mijn kompaan smakelijk met mijn uitbeelding. ‘die vent is al bijna even erg als de zot die al meer dan vijf maanden geleden naar ons toe stapte en tierde: ’MAAKT MIJ KAPOT!!’ Het zijn van die types waar we serieus moeten bij oppassen om geen lichaamsdelen de verliezen.’
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.