Dagboek: Dag 126 - Hondenstreken
; newWindow.focus())
Vrijdag 24 februari 2006.
Wij hebben niks persoonlijks tegen honden. We vinden het zelfs heel lieve beestjes. Ze spelen graag, ze kwispelen met hun staart, ze brengen je stok terug wanneer je die weggooit, ze geven je vriendschap en genegenheid. Ze zijn niet voor niets de beste vriend van de mens. Het moet dus wel puur toeval zijn dat de meeste van die beestjes die we tegenkomen ongemanierd zijn en ons schrik aanjagen. Er zijn natuurlijk de uitzonderingen die ons heel zachtaardig benaderen. Er zijn er zelf die zo’n niveau van gesofisticeerdheid hebben verworven dat ze volledig op zichzelf wonen: zo hebben we een tijdje geleden kennis gemaakt met mevrouw Mathilde D’Hondt , een bijzonder vriendelijke labaradordame woonachtig op de Groenendaallaan. Beestjes als mevrouw Mathilde zijn voor ons het sprekende bewijs dat honden wel degelijk gemanierd kunnen zijn en niet altijd hoeven tegen paaltjes te pissen, botten in de tuin begraven en naar onze lange jassen blaffen en happen. Spijtig genoeg zijn onze aanvaringen met haar soortgenoten zelden even probleemloos. Het is zelf zo ver gekomen dat mijn arme kompaan Bachir een lichtje fobie heeft ontwikkeld voor alles wat blaft, met een staart kwispelt of aan zijn kruis komt snuffelen. Niet dat hij die drie dingen zo verschrikkelijk onaangenaam vindt, maar het feit dat we geregeld worden opgewacht door een scherpgetand mormel dat achter de brievenbus van de voordeur zit te wachten om onze vingers eraf te happen heeft enkele emotionele littekens achter gelaten.
; newWindow.focus()){kind=link}
‘Jan, kunde gij die brievenbus bussen? Er zit daar een hond achter de deur te wachten.’ is een dienst die hij zo nu en dan van me vraagt. Hij heeft er geen vertouwen in om het klepje van de brievenbus omhoog te duwen en er een flyer in de steken, al is het van ver met een smijtbeweging. Het idee dat de tanden van de hond hem door de gleuf zullen bijten, als past de muil van het beest er langs geen kanten door, brand te pijnlijk in zijn gedachten.
’Geen probleem.’ zeg ik dan. Ik heb het er niet zo lastig mee; ik weet dat als ik voorzichtig ben er niks met mijn vingers kan gebeuren. In het begin heb ik mijn kompaan er wel eens mee uitgelachen, maar ik heb ondertussen begrip leren opbrengen voor zijn hondenaversie. Een aversie die niet geheel ongegrond is, hij overdrijft soms echt een beetje. Als hij me vraagt om mijn onbevreesde moedigheid aan de dag te leggen en een flyer in het hol van een bloeddorstig monster te steken, en ik kom dan oog in oog te staan met een uit de kluiten gewassen rat met pluchehaar, dan heb ik soms toch nog de neiging om mijn kompaan een miet te noemen. Maar ik kan het hem niet echt kwalijk nemen, die kleine haarballen hebben scherpe tandjes en kunnen ook wel enorm venijnig bijten. Geloof me, ik spreek uit ervaring .
Er zijn daarentegen deuren waar zijn angst meer dan terecht is, waarachter er inderdaad een schuimbekkend waanzinnig agressief hondsdol duivelsgebroed staat te wachten op een kans om zijn glasscherpe hoektanden in onze tere handjes te zetten. Zelfs ik voel mij niet gerust als ik bij zo’n deuren een flyer moet gaan bussen. Mijn rationaliteit dicteert misschien wel dat dat monster zijn bek onmogelijk door het gleufje van de brievenbus past, maar met het zicht van die vlijmscherpe tanden die op enkele centimeters van mijn vingertippen als gekken tekeer gaan, is dat snel vergeten. Gelukkig zijn er nooit ernstige accidenten gebeurd en hebben we beiden al onze vingers nog. Als we alle hondenstreken die we al hebben meegemaakt in beschouwing nemen is dat eigenlijk betrekkelijk miraculeus.
; newWindow.focus()){kind=link}
Toen we tegen het einde van de dag kwamen we voorbij een wagen waartegen een curieus uitziende sticker plakte. We bestudeerden het logo en we vroegen ons af wat het kon betekenen.
; newWindow.focus()){kind=link}
‘Die ‘A’ staat voor Antwerpen zeker?’ gokte mijn kompaan terwijl hij de sticker aandachtig bekeek. Dat leek inderdaad waarschijnlijk.
‘Mja… maar waarom die twee bollekes aan de linkerkant?’ zei ik bedachtzaam. Het leek wel een beetje op… Kon het niet zijn dat…. Aha! Plotseling zag ik het. Mijn ogen werden groter. ‘Ik zie wat het betekent… het is heel schunnige kritiek op het Antwerpse beleid! De ‘A’ staat inderdaad voor Antwerpen, en samen met de twee bollekes symboliseert ze dat de Antwerpse kiezers serieus gepakt worden door de Antwerpse politici!’ Mijn kompaan zag het nu ook, en schoot in de lach.
; newWindow.focus()){kind=link}
; newWindow.focus()){kind=link}
‘Haha! Amai wat een ‘hondenstreek’ van die politici om die kiezer zo ‘beet te nemen’. Hondenstreken worden duidelijk niet alleen door honden uitgehaald!’
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 49.600 mensen persoonlijk aangesproken, in 230.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en alles bij elkaar elk 2.480 kilometer gestapt.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.