Dagboek: Dag 128 - ‘Ik ben gaan lopen van de Antwerpse politiek!‘
; newWindow.focus())
Dinsdag 28 februari 2006.
Vandaag hebben we enorm veel gestapt. En dan bedoel ik dat we echt enorm veel gestapt hebben: bijna dubbel zoveel als normaal stappen. Omdat we in de stadskern aanbeland zijn komen we vooral winkels, café’s en restaurants die we niet aanbellen (zie inforeis faq), maar enkel bussen tijdens het voorbij stappen. In plaats van de gangbare 20 kilometer hebben ik en mijn kompaan Bachir vandaag dus elke ongeveer 40 kilometer gewandeld. En dat tegen een gemiddeld tempo van 6 kilometer per uur. We kunnen u verzekeren: da’s niet op mee te lachen.
‘Ik voel iets raars in mijn benen.’ zei ik met een gebroken stem. ‘Iets dat ik anders niet voel…’ We keken elkaar afgepeigerd aan en schoten in de lach. We vinden het altijd enorm amusant om met onze eigen miserie te lachen. Het houdt de moed erin. ‘Is da een slecht teken denkt ge?’ zei ik met een onschuldig stemmetje.
‘Haha, ik ben beter af dan gij: ik heb helemaal geen gevoel meer in mijn benen!’ zei mijn kompaan spottend. ‘Ik ben al een stadium verder. Voor mij is het nu enkel nog een uitdaging om die staat van gevoelloosheid te behouden zonder dat mijn benen eraf vallen.’
Zijn benen zijn er niet afgevallen. Al een geluk: we hebben nog zeker een aantal dagen te gaan voor héél Antwerpen is afgewerkt. Maar het einde is in zicht! En hoewel we in de stadskern weinig gewone woonsten tegenkomen wil dat niet zeggen dat we geen contact meer hebben met de mensen en zeker niet dat we geen positieve reacties meer krijgen. Het is al verschillende keren gebeurd dat mensen ons met een vette knipoog zeggen dat ze het enorm spijtig vinden dat ze niet in Antwerpen wonen omdat ze anders heel goed zouden weten voor wie te stemmen. Dat is op zich een heel positieve reactie, hoewel we de mensen ten allen tijde willen ontmoedigen om een NEE-stem uit te brengen. Maar de man die we tijdens onze wandelmarathon in de stadskern tegenkwamen was daar zeker en vast extremer in dan al de rest van de mensen die zo reageren. Hij stapte op een gegeven moment doelbewust op mijn kompaan af.
‘Maakte golle reklam vor NEE ofwa?’ zei hij verwonderd. Hij maakte een gebaar naar de NEE-flyers die mijn kompaan in zijn hand had. Bachir was even met verstomming geslagen en keek de man fronsend aan.
‘Euh… vanwaar kent u NEE?’ zei hij verward. Hij was in de eerste plaats al verbaast dat de man NEE kende en veronderstelde dat wij mensen hebben die ‘reklam’ voor ons maken.
‘Ik ken iemand en die heeft mij het concept uitgelegd’ ging de man verder. ‘En… maar… gij zijt één van die twee NEE mannen die heel Antwerpen afgaan!’ zei hij plots enorm enthousiast.
‘Ja inderdaad’ zei mijn kompaan met een glimlach.
‘Ik vind da echt een fantastische idee!’ riep hij uit. ‘Ik heb een affiche gehangen, kijk maar.’ Hij wees naar de gevel en inderdaad: daar hing een NEE affiche aan een raam. Die hadden we zelfs nog niet opgemerkt.
‘Ik ben juist uit Antwerpen verhuisd omwille van de politiek; ik ben écht van die politiek hier in Antwerpen gaan lopen! Maar nu ik weet da golle opkomt heb ik echt spijt da’k hier nimeer woon, want ik had écht graag op NEE gestemd. Want echt waar, ik voelde mij enorm schuldig elke keer ik ging stemmen, want hoe ge het ook draait of keert, hoe da ge ook stemt, ge zijt altijd medeplichtig aan het geknoei van die smeerlappen! U stem gaat toch altijd naar hun partijen, of ge nu wilt of ni.’
We waren onder de indruk van wat deze man ons vertelde. Hij beweerde dus effectief dat hij uit Antwerpen verhuisd was enkel en alleen omdat hij wou gaan lopen van de Antwerpse politiek.
‘Dus als hij had geweten dat we met NEE zouden opkomen…’ zei ik achteraf tegen mijn kompaan. ‘…dan had hij niet uit Antwerpen verhuisd?’
‘Haha da zou ik toch enorm straf vinden.’ lachte mijn kompaan. ‘Wie had dat ooit gedacht: NEE die de emigratie uit Antwerpen tegen gaat!’
We zijn vandaag ook langs geweest bij een politieker om over NEE te spreken.
; newWindow.focus()){kind=link}
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.