Dagboek: Dag 6 - Maakt mij kapot!
; newWindow.focus())
Vrijdag
9 september 2005.
Het is indrukwekkend hoeveel uiteenlopende reacties we al hebben gehad na een week deur aan deur aanbellen in Ekeren. Ook indrukwekkend is het aantal letsels waar we na één week al onder lijden. Gemartelde voeten, verkreukelde tenen, spierpijn in de benen, reuma in de rug, bleinen op de handen, steken in de schouders, een verbrande neus en een panische angst voor smoswinkels. We beginnen stillekesaan een onwaarschijnlijk diep respect voor postbodes te krijgen. Die mannen hun job is hard. Maar dat terzijde.
De mensen die we deze week ontmoet hebben waren dus van alle soorten. Zo waren er zeer angstige mensen, zoals die oude dame die, toen ze Bachir op haar zag toestappen, compulsief met haar hoofd schudde en met een blik van doodsangst in haar ogen achteruit stapte. Toegegeven, mijn kompaan is niet van de allermooisten, maar zo weerzinwekkend is hij nu ook weer niet.
Maar dan zijn er ook mensen geweest die juist heel openhartig en joviaal reageerden. Zoals die man die de flyer van me aannam en na een vluchtige blik erop te werpen in lachen uitbarste. “Politiek gezever? Haha dat is al juist! Veel succes met jullie beweging!”
En dan zijn er ook mensen die niet altijd even bereid zijn ons te laten uitspreken. Dat werd mooi geïllustreerd toen Bachir aan een huis aanbelde waar het bericht “Wij kopen niet aan de deur en bekeerd zijn we al” aan de deur te lezen was. Wel wij verkopen niks en wij willen de mensen niet bekeren dacht hij bij zichzelf, dus besloot hij toch aan te bellen.
Bachir: “Goeiedag, het is om u even…”
Man: “Kunt u lezen?”
Bachir: “Jawel, maar het is maar om u even te informeren over…”
*BAM* De man smeet geïrriteerd de deur dicht.
Mijn kompaan kan weldegelijk lezen. Maar deze man kon precies niet
luisteren.
Dan zijn er ook de mensen die in herhaling vallen:
Bachir: “Goeiedag, het is om u even persoonlijk…”
Man: “Nee bedankt!”
Bachir: “Maar ik wil u er alleen maar even van op de hoogte brengen dat…”
Man: “Nee bedankt!”
Bachir: “Zal ik dan maar…”
Man: “Nee bedankt!”
Bachir: “Ok, goeiedag dan nog verd…”
Man: “Nee bedankt!”
Bachir: “euh…”
Man: “Nee bedankt!”
En dan zijn er tenslotte ook de compleet geschifte mafketels zoals we vandaag hebben ondervonden.
Mijn kompaan Bachir, hij heeft niet zoveel geluk gehad deze week, had een man aan de deur die opendeed met rood doorbloede ogen. Het leek of hij net gehuild had, maar voor de rest zag hij er volstrekt normaal uit. Hij nam de flyer aan, las luidop “Politiek gezever? NEE!” en ging toen volledig door het lint. Een waanzinnige gelaatsuitdrukking maakte zich meester van zijn gezicht en hij brulde luidkeels “MAAKT MIJ KAPOT!! MAAKT MIJ KAPOT!! ALS DEES WAAR IS MOOGT GE MIJ VERMOORDEN!!!”
Toen sloeg hij zijn deur zo hard dicht dat mogelijk alle koeien in een straal van drie kilometer de komende dagen zure melk zullen geven. En of dat nog niet genoeg was opende hij zijn deur opnieuw om ze nogmaals met al zijn kracht dicht te slagen.
Fucking hell. Deze kerel was zotter dan honderd man en bovendien zo agressief als een seksueel gefrustreerde pitbull die een traumatische jeugd heeft gehad en net met zijn kloten in de prikkeldraad is blijven hangen! Het leek mijn kompaan dan ook betrekkelijk wijs zich uit de voeten te maken.
Toeval wil dat ik net bij het aangrenzende huis stond te wachten omdat de buur juist zijn garage kwam ingereden en dadelijk uit zijn auto zou stappen. Maar voor ik de kans kreeg hem aan te spreken stormde dit psychiatrische geval op mij af en begon zijn tirade opnieuw.
“MAAKT MIJ KAPOT!! MAAKT MIJ KAPOT!! IK WIL DA GE NOOIT MEER OP MIJN EIGENDOM KOMT!!!”
Dat zal geen probleem zijn. Daar zou een leger seksueel gefrustreerde schuimbekkende weerwolven die net met hun kloten in de prikkeldraad hebben gehangen mij nog niet toe kunnen overtuigen.
“Da’s geen probleem meneer.” antwoordde ik zo beheerst mogelijk. Ik ben het dan toch ook afgetrapt in plaats van de buurman te woord te staan omdat ik toch wel gegronde reden had, vond ik op dat moment, om voor mijn leven te vrezen.
En nu maar hopen dat die kerel deze tekst niet leest en van het weekend met een of ander middeleeuws oorlogstuig aan ons kantoor in de Eggestraat staat. Dat zou wel een heel kortstondig einde kunnen betekenen voor ons jaarlange project.
Als we elke week zo’n zwaar gestoord individu tegen het lijf lopen kan het nog heel spannend worden.
Deze week hebben we naar onze schatting meer dan 20 kilometer per dag gestapt, meer dan 6000 flyers gebust en ongeveer 2000 mensen te woord gestaan. We zijn allebei uitgeput en we kijken uit naar de twee dagen die we in het NEE kantoor zullen doorbrengen om mensen te ontvangen. Dat zal een oase van rust zijn vergeleken met de zware arbeid van de voorbije week.
Maar we geven de moed niet op! Maandag morgen zullen we er terug staan in Ekeren op de Prinshoeveweg!
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.