Dagboek: Dag 37 - Regen op een lege maag
; newWindow.focus())
Maandag 24 oktober 2005.
Vanaf het begin van de inforeis droegen ik en mijn kompaan Bachir elke dag een aktetas met ons mee waarin onze boterhammen en extra flyers en dergelijke zaten. Maar het rondzeulen van die dingen bleek heel onhandig te zijn en bovendien heel belastend voor mijn schouders (ik vrees dat ik er een gewrichtsontsteking of iets in de aard aan heb overgehouden), dus hebben we na een tijdje besloten de aktetassen niet meer mee te nemen. Vanaf toen zijn we elke keer naar huis gegaan om te eten en onze voorraad flyers bij te vullen (buiten de keren dat onze vriendinnen zijn mee gegaan om de benodigdheden in een rugzak mee te dragen). Dat ging tot hiertoe goed hoewel we er elke middag redelijk veel tijd mee verloren. Maar nu zijn we op het punt gekomen dat we bijna twee uur verliezen om over huis te gaan eten. Dat vinden we onaanvaardbaar! We hebben dan ook besloten niet meer naar huis te gaan tijdens de middag. Maar aktetassen dragen is ook uitgesloten, en een klein rugzakje over onze schouders hangen lijkt ons ook geen goed idee. We symboliseren immers begrafenisondernemers die de gebroken politieke beloftes ten graven dragen, en welke begrafenisondernemers lopen er nu rond met een rugzak? Dat past helemaal niet. We hebben dus maar besloten om al onze zakken propvol NEE-flyers te duwen om heel de dag mee toe te komen. En bij gebrek aan een goeie manier om onze boterhammen mee te nemen hebben we er niets beters op gevonden ze gewoon thuis te laten en het middagmaal gewoon over te slaan. Gevolg: honger! (en ook frakken die zo zwaar zijn van de flyers dat we er ma Flodder mee zouden kunnen dood kloppen, maar vooral honger)
Bovendien hebben de wolken heel de dag zo royaal op onze kop zitten zeiken dat we bij wijze van spreken zelfs nattigheid voelden op lichaamsdelen waarvan we niet wisten dat we ze hadden. Deze keer heeft het KMI, in tegenstelling tot vorige keer, de nagel op de kop geslagen.
“Er staan vijf druppels onder die wolk!” riep mijn kompaan Bachir gisteren in paniek uit toen hij het weerbericht op de website nakeek.
“Normaal staan er maar drie, en dan regent het al fameus. Nu zijn het er vijf! En ze hebben ze extra dik getekend!”
Ik ben zelf gaan kijken en ze hadden ze inderdaad extra groot en donker gemaakt.
“Heel de dag niet eten en heel de dag regen… dat wordt afzien morgen. Afzien, afzien, afzien.”
En het heeft inderdaad zo goed als heel de dag geregend. Als we geen tweede laag waterdichte kledij hadden aangehad, dan waren we nog niet aan de ‘nief patatten’. Dan had ons lichaam nat geweest op plaatsen die zelden het zonlicht zien. Een biotoop van onderwater flora had in onze onderbroeken kunnen gedijen. Daarbij kwam dan ook nog eens dat we lichtjes begonnen te ijlen van die lege magen die heel de dag om aandacht grolden. We hebben deze morgen wel extra veel proberen te eten, maar het is niet zo spectaculair, de hoeveelheid fret die ge zo vroeg op de dag in u kas kunt slagen.
Dus tegen drie uur waren het hamburgers in plaats van vogels die ik voorbij zag vliegen en begonnen de gezichten van de mensen die aan hun deur kwamen ziekelijk veel op pizza’s te trekken.
Mijn kompaan kreeg het ook moeilijk te verduren. Op een bepaald moment belde hij aan bij een vrouw die naar buiten kwam met een potje peper in haar hand. Uitgehongerd als hij was deed hem dat onmiddellijk denken aan alle heerlijke gerechten waarbij peper wordt gebruikt. Het scheelde niet veel of hij had het uit haar handen gerukt om het als een bezetene naar binnen te spelen. Hij kon gelukkig zijn kalmte bewaren en deed vriendelijk zijn uitleg. Maar terwijl hij aan het praten en de vrouw aandachtig aan het luisteren was, deed ze het potje peper open en bracht ze het tot bij haar neus om er aan te ruiken. Was deze dame een peperjunkie die ‘hare stuff’ overal meenam om regelmatig een lijntje zelfvertrouwen te snuiven? Of was ze op een of andere manier op de hoogte van mijn kompaan zijn hongerige toestand en probeerde ze hem op deze manier te verleiden?
“Etentje bij kaarslicht, schatje?” Dat heeft ze hem niet luidop gevraagd, maar misschien spraken haar handelingen wel boekdelen. Mijn kompaan zag meteen de humor van de situatie in en had moeilijkheden niet in de lach te schieten. Maar de zeikende regen op zijn bakkes en de pijnlijke leegte in zijn maag waren onaangenaam genoeg om hem daarvan te weerhouden.
Bij een andere versierpoging vandaag werd veel minder subtiliteit aan de dag gelegd.
“Ik vindt u ne hele sympathieke!” zei een oudere vent me met een beetje meer overgave dan dat me gezond leek.
“Ik vind u ne hele sympathieke! Ik zen gene homofiel hé! Maar ik vind u ne hele sympathieke!”
Jaja meneer, en die hamburger die juist voorbijvloog is echt een hamburger zeker? En sebiet gaat ge me nog wijs maken dat sinterklaas ook ni aan de dokken werkt zeker?
“Houdt u van kunst?” ging hij opgewonden verder. “Ik ben kunstenaar! Ik schrijf liefdespoëzie! Ik zal voor u een gedichtje voordragen!” waarop hij helemaal lyrisch werd en met zangerige klanken zijn poëzie begon op te zeggen.
Nu moet ik zeggen dat het gedicht wel geslaagd was, maar ik had toch het onbehaaglijke gevoel dat ik het object van zijn affectie was en dat hij misschien wel met de gedachte speelde om mij eens goed aan zijn speer te rijgen. Zonder mijn bezorgdheid duidelijk te maken heb ik hem bedankt voor het gedichtje en ben ik verder gegaan. De gietende regen en een pijnlijk lege maag leken mij plotseling niet meer zo erg na die lyrische ontmoeting.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.