Dagboek: Dag 24 – Maaine vengt waarkt on de dokke!
; newWindow.focus())
Woensdag
5 oktober 2005.
*DINGDONG*…
“Goeiedag meneer, het is om u even te zeggen dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kunt protesteren tegen de huidige politiek.” zei ik tegen de oude man die net zijn deur opende.
“Haha! Nog andere stokspringers!” antwoordde hij op een heel sarcastische toon. Aan de nijdigheid in zijn stem merkte ik dat hij het meende en niet zomaar aan het grappen was.
“Nee meneer, we willen niet in de regering en als we verkozen zijn zullen we elke vergoeding van de overheid weigeren.”
“Jaja da zal wel.” lachte hij op diezelfde geamuseerde maar minachtende manier.
“Ik meen het meneer, wij komen met deze beweging op uit idealisme. Het is ons niet te doen om posities of om geld.”
“Zie mor da ge u plaatske hebt zoda ge erbij hoort hé manneke.” zei hij, nu zijn irritatie duidelijk tonend door zonder pardon de deur dicht te doen terwijl ik aan een nieuwe zin begon. Het is echt indrukwekkend hoeveel mensen we al zijn tegengekomen die een onherstelbaar wantrouwen, ja zelfs een diepe venijnige afkeer hebben van alles wat met politiek te maken heeft. Het heeft ons aan het begin van de dag weeral herinnerd aan hoe noodzakelijk de aanwezigheid is van een protestbeweging in het politieke landschap.
Ik moest ineens terugdenken aan die vrouw die ik een week geleden aansprak en ook zwaar uithaalde naar de politiek, maar ze was tezelfdertijd ook een beetje aan het doordraaien over de haven.
“Mijne vengt waarkt ba de dokke en dieje wet hoe smerig dieje politiek is menier, dieje mengs é iel zen leve gewaarkt gelak een biest en na kraaigt em zelfs gin serieus pensioeng.” Zei ze nadat ik mijn gebruikelijk informerende zin had gezegd.
“Vinde gij oek ni da ze iet moete veraandere ba de dokke menier?”
“Mevrouw we blijven ten allen tijde onpartijdig en we komen niet met programmapunten naar voor. We willen enkel de kiezer de mogelijkheid geven te protesteren tegen de huidige politiek door…”
“Joa joa da weetek manneke da weetek want maaine vengt waarkt oek ba de dokke en da is doar afzieng. Ze zette ongs int zak menier ze zette ons int zak. Tis aarg doar on de dokke tis aarg doar.” bleef ze maar doorgaan.
Een man die aan de overkant van de straat woonde kwam op dat moment buiten en stapte op zijn fiets, klaar om te vertrekken, toen de vrouw hem opmerkte en over hem begon.
“Doar dieje doar waarkt oek on de dokke! Joa joa kzen ier ne serieuze klap ont doeng oem te protestere tege die affaire on de dokke.”
“Maar mevrouw… wij bieden de kiezer gewoon de mogelijkheid om zijn stem te geven aan…”
“Joa manneke kweetet kweetet, maaine vengt waarkt oek on de dokke hemmek da nog ni gezee?” onderbrak ze me weer.
“En dieje menier oep zenne vlo oek, ist ni woar Fraans?”
De man op zijn fiets keek eens verontrust in onze richting en maakte dat hij vertrokken was. Aan de blik in zijn ogen kon ik aflezen dat hij elke vorm van contact met ‘da zot mengs van over’t stroat’ wou vermijden.
“Doar go de Fraans sé, dieje wét oek woareuver dat et go. Dieje waarkt oek on de dokke. Ist ni woar Fraans?”
Jaja madam, en sinterklaas werkt ook aan de dokken. De ‘fraans’ is al gaan lopen van u geleuter. Ik ben dan maar vriendelijk beginnen glimlachen en knikken terwijl ik stap voor stap achteruit wandelde om meer afstand tussen mij en madam van de dokken te krijgen. En nog altijd was ze aan het tetteren. Als ik niet was gaan lopen had ze ongetwijfeld de rest van de dag nog ‘ne serieuze klap’ tegen mij staan doen over de dokken.
Tegen de middag, en ettelijke minder geschifte antipolitieke uitlatingen later, belde ik aan bij een huis waarop onmiddellijk een hels kabaal van achter de deur hoorbaar was. Nu heb ik al bij massa’s huizen aangebeld waar een hond maniakaal begon te blaffen als reactie op het belsignaal, maar welke zotgekweekte hondenkennel ik hier had wakker gebeld valt niet te schatten. Ik kon minstens vijf verschillende toonhoogtes van geblaf onderscheiden. Grommende en keffende, jankende en jammerende beesten waren om het hardst tegen elkaar aan het opblaffen alsof diegene met het meeste ‘laweit‘ een camion vleesdelicatessen zou winnen. Een kleine vrouw van middelbare leeftijd deed open en knikte vriendelijk, het oorverdovende kabaal op de achtergrond negerend. Ik moest mijn stem verheffen om boven het geblaf en gekef uit te komen zodat ik bijna tegen deze kleine vrouw stond te roepen alsof ik haar aan het uitkafferen was. Na een paar woorden onderbreekte ze me.
“IK ZEN DOOF MENEER IK KAN NI HOREN WA GE ZEGT!!!” brulde ze naar me precies of ze ging mijne kop eraf bijten, maar de vriendelijke uitdrukking bleef onveranderd op haar gezicht. Ik kan geloven da ge doof zijt madam, ik hoor ook al bijna niks meer en ik heb nog geen halve minuut aan uw deur gestaan. Ik heb haar dan maar gewoon een flyer gegeven, vriendelijk geglimlacht en verder gegaan. Misschien is ze helemaal niet doof en zal ze plots als bij mirakel ondervinden dat ze terug kan horen op de dag dat die blafzieke honden van haar naar pierenland vertrekken dacht ik nog toen ik de straat afwerkte.
Terwijl ik later op de dag aan het terugdenken was aan al die bizarre situaties met honden die we al hebben meegemaakt ging er een deur open op een kier en werd in de nauwe opening een behaard mannengezicht zichtbaar op dezelfde hoogte als waar normaal gezien de hondensnuit altijd tevoorschijn komt. Deze kerel zijn bakkes hing letterlijk een paar centimeter van de vloer bij het openen van de deur. Ik dacht eerst even dat het inderdaad een hond was door de wilde haargroei op zijn smoel. Maar toen ik doorhad dat het een menselijk gezicht was stond ik toch wel een moment verbijsterd te kijken.
‘Dees is ne lilliputter met een fameus groot bakkes (letterlijk), of deze vent zit zo diep gehurkt dat hij zonder problemen op zijn eigen teennagels kan bijten en een immens krachtige sluitspier moet hebben om op deze manier de inhoud van zijn dikke darm niet in zijn onderbroek te persen’ dacht ik nog bij mezelf terwijl ik alle moeite van de wereld deed om niet in de lach te schieten. Toen ik hem een flyer aanreikte opende hij zijn deur een beetje meer en toen zag ik dat hij voorovergebogen op zijn knieën zat. Hij had misschien gedacht dat het een bom was die aan zijn deur kwam bellen en dat hij maar best preventief kon schuilen terwijl hij open deed.
*DINGDONG*… “goeiedag meneer, het is om u even persoonlijk op de hoogte te brengen dat ik zodadelijk met een gigantische kracht in uw voortuin zal exploderen.” *KABOEM!!!*
Het is me dan duidelijk geworden dat hij waarschijnlijk een van zijn kinderen aan de deur verwachtte en dat hij een grap wou uithalen. Met een glimlach nam ik afscheid en stapte naar de volgende deur.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.