Dagboek: Dag 121 - Onze burgemeester is tevreden met het beleid
; newWindow.focus())
Vrijdag 17 februari 2006.
Toen mijn kompaan Bachir deze week aanbelde bij een doodgewoon rijhuis was er absoluut niks bijzonders dat hem opviel. Wat hem betrof was het weer de zoveelste woonst in de zoveelste straat die hij deze week passeerde. Hij hoorde iemand van achter de deur naderen en schraapte zijn keel, klaar om voor de zoveelste keer zijn tot treurens toe de herhaalde zin te zeggen. De voordeur zwaaide open en daar stond een man van middelbare leeftijd in het deurgat. Mijn kompaan herkende de man onmiddellijk: hij stond oog in oog met de burgemeester van Antwerpen. Hij schraapte zijn keel nog eens, deze keer minder nonchalant.
‘Goeiemiddag meneer, het is om u even persoonlijk te informeren dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kunt protesteren tegen de huidige politiek.’ zei hij vriendelijk, zoals hij al 23.000 keer deed de afgelopen vijf en half maanden. De burgemeester keek hem aan met een bijzonder serieuze blik in zijn ogen.
‘Ik vrees dat ik niet zal protesteren.’ zei hij. ‘Ik ben tevreden met het huidige beleid in Antwerpen.’
‘Het is gewoon maar om u even te informeren, hoor.’ Zei mijn kompaan vriendelijk. Hij overhandigde een NEE flyer aan de burgemeester van Antwerpen, en wenste hem vervolgens ‘nog een prettige dag verder’.
‘Moet ge eens iets weten,’ zei mijn kompaan toen hij een paar huizen verder tot bij mij was gestapt. ‘Ik heb juist de burgemeester aan de deur gehad.’
‘Ah, serieus?’ zei ik geamuseerd. ‘En, wat zei hij?’
‘Hij is tevreden met het huidige beleid in Antwerpen.’
‘Aha, da’s al weer even geleden dat we dat nog gehoord hebben hé.’ observeerde ik. Het is inderdaad spijtig genoeg zo dat er maar bitter weinig mensen zijn die ons zeggen dat ze tevreden zijn met het beleid in Antwerpen, maar we zijn blij dat we deze week dan toch één persoon aan de deur hebben gehad die er tevreden mee is, een die voor een keertje eens niet zijn gal over de politiek tegen ons begon uit te spuwen. Het was ondertussen alweer meer dan een week geleden, van sinds we bij Mieke Vogels aanbelden, dat we nog iemand aan de deur hadden gehad die oprecht tevreden is met het beleid in Antwerpen. Dat vinden we op zich heel jammer, want we horen mensen niet graag zeggen dat ze ontevreden zijn. Spijtig genoeg is dat wat we meestal te horen krijgen, en spijtig genoeg zijn heel wat reacties die we te verduren krijgen bijzonder negatief geladen als het gaat over de politiek in Antwerpen. Enkele dagen geleden nog had ik een gesprek met een man die me zijn kijk op de Antwerpse politiek met een kleurrijke vergelijking duidelijk maakte.
‘Vroeger kweekten we thuis duiven.’ begon hij. ‘Maar onze kat was verzot op die beestjes, en elke kans die ze kreeg sloop ze het duivenhok binnen om er eentje de strot door te bijten. Op een dag besloot mijn vader, die het ondertussen kotsbeu was om elke week dode duiven in het kot te vinden, onze kat eens een lesje te leren. Hij vulde een grote juttenzak met een vijftal dode duiven, en stopte vervolgens onze kat er ook mee in. En weet ge wat hij toen deed?’
‘Nee.’ Ik schudde mijn hoofd kortstondig, geboeid door zijn verhaal.
‘Hij kneep de zak dicht met zijn ene hand, nam een lange houten stok in de andere hand, en begon als een bezetene op de zak te slagen. Onze kat, het arme diertje kwam bont en blauw uit de zak gekropen, dacht dat het een pak slaag van de duiven had gekregen en heeft sindsdien geen poot meer in het duivenhok gezet.’ De man boog zich een beetje naar voren en keek me aan met een intense blik.
‘Awel, dat zouden ze met de politici moeten doen.’ zei hij gepassioneerd. ‘Allemaal samen in een zak steken, en er eens goed op kloppen met een stok. Dan zouden ze hun slechte manieren misschien eens afleren.’ De man rechtte zijn rug weer en een glimlach verscheen op zijn lippen. Ik beantwoordde zijn glimlach en knikte begrijpend. Het is dan toch te hopen dat hij er niet al te hard op slaagt, dacht ik bij mezelf. We zouden niet willen dat onze vertegenwoordigers in de gemeenteraad zo’n harde klap op hun hoofd krijgen dat ze beginnen doortrappen. Dat hebben we een tijdje geleden nog al zien gebeuren, maar dan met het ongelukkige huisdier van de familie waar we een tijdje geleden bij aanbelden. Het arme beestje liep zo hard met zijn hoofd tegen de deur dat het sindsdien totaal ontoerekeningsvatbaar was, en dat is iets wat onze vertegenwoordigers in de gemeenteraad zich natuurlijk niet kunnen veroorloven. (Hoewel er ongetwijfeld nogal wat Antwerpenaars van mening zijn dat het daar te laat voor is.)
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 47.600 mensen persoonlijk aangesproken, in 222.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en alles bij elkaar elk 2.380 kilometer gestapt.
We naderen het einde van onze deurentocht door Antwerpen, en spijtig genoeg beginnen steeds meer van onze dagen op die verschrikkelijk slopende dag van woensdag te lijken. Als u een idee wilt krijgen van hoe stapelzot we eigenlijk wel zijn om deze tocht te ondernemen, en op welke bizarre manier we onze frustraties afreageren, klik dan hier.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.