Dagboek: Dag 119 - Just Another Day At The Job
; newWindow.focus())
Woensdag 15 februari 2006.
Het begin van de dag. Het was hondenweer. De windvlagen sloegen ons om de oren en de hevige regen spetterde in onze gezichten. Met wind op kop en handen diep in onze zakken gegraven stapten we zij aan zij naar de eerste rij woonsten die we moesten doen. Tijdens het stappen leunden we schuin naar voren om tegen de wind te kunnen opboksen, anders waren we zelfs niet vooruit gekomen. Onze lange zwarte jassen flapperden achter ons aan als twee waanzinnige kraaien die voor hun leven vochten. Door gespleten ogen pierde ik naar mijn kompaan Bachir die met gebogen rug dezelfde krachtinspanning leverde om niet omver te waaien.
‘Nice and chilly, hé?’ zei ik sarcastisch. Hij draaide zijn hoofd naar mij, ogen halfgesloten tegen de windvlaag en een gigantische frons op zijn wenkbrauwen.
‘Just another day at the job.’ antwoordde hij relativerend. En dat was het inderdaad. Gewoon weer een dag op het werk. Weer of geen weer, goesting of geen goesting, het maakt allemaal niet veel uit. Elke dag opnieuw staan we daar weer in een straat in Antwerpen, klaar om de bikkelharde routine nog maar eens een keertje over te doen. En dan nog eens, en nog eens,…
‘Het einde is in zicht.’ zei ik dromerig. ‘Nog maar enkele weken.’
‘Da maakt het nog erger: het einde is zo dichtbij da ge er kunt naar beginnen uitkijken, maar er naar uitkijken maakt het alleen maar harder en doet de tijd trager voorbij gaan.’
Daar heeft hij wel een punt, dacht ik bij mezelf terwijl ik op het knopje van een verloederde parlefoon duwde, hoewel ikzelf dat nog niet heb durven doen.
‘Hallo?’ klonk er schril door de parlefoon. Zoals de zovele duizenden keren als voorheen, dacht ik. Ik bracht mijn hoofd met een vermoeide beweging wat dichter bij het toestel.
‘Goeiedag, het is om u even te zeggen dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kunt protesteren tegen de huidige poiltiek.’ dreunde een volledig geautomatiseerd deeltje van mijn onbewuste gedachten af, maar het werd geverbaliseerd met een vriendelijke stem en op een warme toon. ‘Ik zal de flyer in de brievenbus steken…’
‘Ok da’s goed.’ zei de stem door het toestel. Ik stak een flyer in de brievenbus en stapte van het trapje dat zich voor de deur bevond.
‘Pfff, die zin komt echt uit mijn gat.’ zei ik verveeld tegen mijn kompaan die voor de aangrenzende deur naast mij stond. Dat deed hem hartelijk in de lach schieten.
‘En pas na de 23.000ste keer komt ge daar achter?’ lachte hij.
‘Ik mag van geluk spreken dat die zin ni als een constante echo door mijn dromen spookt, da zou pas een verschrikking zijn.’ Zei ik terwijl ik naar de volgende deur slenterde. Weer een parlefoon. Weer aanbellen, weer hoofd naar toestel buigen, weer zin zeggen, weer een prettige dag wensen, weer flyer in bus steken. Ik overliep het proces in mijn hoofd met macabere realisatie. Ik zal toch blij zijn dat dit allemaal achter de rug is.
‘Hallo?’
‘Goeiedag, het is om u even te zeggen dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kunt protesteren tegen de huidige politiek.’
‘Euh… Madam come at five o’clock!’ zei een onzeker meisjesstemmetje door de parlefoon. Er verscheen een glimlach op mijn lippen, de knagende eentonigheid van de slepende routine verdween plots naar de achtergrond.
‘Geen probleem, ik zal het gewoon in de brievenbus steken.’ zei ik opgewekt. ‘En een prettige dag nog verder!’ Ik stak een flyer in de bus en stapte naar de volgende deur.
‘Wat zei ze?’ vroeg mijn kompaan nieuwsgierig toen hij de glimlach op mijn gezicht zag.
‘Madam come at five o’clock.’ zei ik geamuseerd. Mijn kompaan bekeek me even met een bevragende blik. ‘Meneer facteur come at four thirty, madam come at five o’clock. Zou de heer des huizes da wel appreciëren denkt ge?’ nu begon mijn kompaan ook te lachen.
‘Hehe, al goe da we soms van die eigenaardige reacties krijgen, dan kunnen we ons tenminste een beetje bezig houden met er onnozele grappen over te maken.’
‘Onnozel of ni, ik ben blij da we ze af en toe kunnen maken.’ lachte ik, en kwam aan bij de volgende deur. Weer een parlefoon…
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.