Dagboek: Dag 31 - Wat is een 'bell kapoot'?
; newWindow.focus())
Vrijdag 14 oktober 2005.
Na een tweede week in Deurne zijn we weer al wat ervaringen rijker. We hebben bijvoorbeeld geleerd dat we niet te snel mogen zijn bij het interpreteren van de eerste reactie van mensen. Als iemand de deur opent en onmiddellijk ‘NEE!’ roept kan dat twee dingen betekenen: ofwel herkent de persoon ons onmiddellijk van op televisie en roept hij de naam van onze beweging uit met enthousiasme, ofwel is hij er rotsvast van overtuigd dat hij geen interesse heeft in wat we ook te vertellen hebben en maakt hij dat op een heel subtiele manier duidelijk. In dit tweede geval wordt die ‘NEE!’ kreet meestal opgevolgd door het ondertussen vertrouwde geluid van een massieve voordeur die op ons bakkes komt neer crashen. Ook een lach mogen we niet te snel als lach klasseren hebben we ondervonden. Er zijn namelijk mensen waarvan het lachen enorme gelijkenissen met huilen vertoond. Of het huilen enorme gelijkenissen met het lachen… we zijn er nog altijd niet goed uit. De vrouw waar ik naar verwijs was in ieder geval aan het glimlachen toen ik haar de uitleg gaf. Maar toen ze de NEE-flyer had aangenomen en eventjes had bekeken werd het me vreselijk onduidelijk.
“En een goeie dag nog verder!” beëindigde ik het gesprek opgewekt, waarop ze een ‘ja’ antwoordde die vervormde en verhakkelde tot iets wat beangstigend veel op een huilbui leek.
“Jaa..haa..heeuuu…heuheeuuuheeuuuu!” lachte of huilde ze terwijl ze haar deur sloot.
Het leek er verdomd veel op, maar het kan toch niet zijn dat ze zomaar begon te bleiten? U moet daar niet voor wenen mevrouw, dat ‘gezever’ op die flyer is niet op u bedoeld hoor! Het zal wel een lach zijn geweest, ze had immers geen enkele reden om triestig te zijn, maar het was wel redelijk verwarrend.
Maar dat was nog niets. Mensen kunnen echt bijzonder verwarrende dingen zeggen wanneer we aan hun deur komen. Mijn kompaan Bachir was overlaatst volledig verward door de reactie van een man die dacht dat hij uitzonderlijke spirituele gaven had.
“Goedemiddag. Het is om u even persoonlijk te informeren dat…”
“Ja dank u, maar ik ben er niet.” onderbrak de man en sloot zijn deur.
Zeer interessant. U bent er dus niet. Da’s wel een beetje vreemd hé? Want kijk, dat moment een ogenblik geleden waarop u de deur open deed en tegen mij sprak, weet u nog? De stille indruk kreeg ik op dat moment dat u toch wel aan de ‘aanwezige’ kant was, weet u wel? Maar goed! U bent er dus niet. En waar bent u dan wél als ik vragen mag? Samen met Boeddha in een Tibetaanse tempel aan het mediteren voor mentale zelfprojectie? Of misschien samen met sinterklaas spelletjes met zwarte piet aan het spelen? Ja? Dat kan trouwens niet meneer want die is aan het waarke on de dokke. Volgens mij hebt u een slag van de molen gekregen, bent u de helft van uw vijzen kwijt en hadden ze daar in Geel spijtig genoeg juist een plaatske tekort want anders zat u daar nu ongetwijfeld met ne schone witte frak aan terwijl een vriendelijke madam u vroem! vroem! doe u mondje eens open aaaaa! daar komt het vliegtuigje vroem! vroem! Papke in uw mondje aan het lepelen was. Maar soit, wie zijn wij om tegen de mensen te zeggen waar ze nu wél of niet zijn. Al dit om u even duidelijk te maken dat mijn kompaan dus redelijk verward was door deze reactie.
Waar de mensen in Deurne ook al wat verwarring mee hebben gestrooid zijn de merkwaardige berichtjes die ze wel eens bij hun deurbel durven hangen. ‘De bel doet het niet, kloppen aub’ daar kunnen we ons nog in terug vinden, maar de variant ‘De bel doet het niet, hard roepen aub’ die we vorige week zijn tegengekomen gaat ons toch iets te ver. Ik wil uw aandacht wel trekken, en ik wil eventueel ook wel op uw raam tikken als uw bel niet werkt, maar op straat staan kelen in de hoop dat u het van achter uw teevee hoort zie ik toch niet zo meteen zitten. We jagen de mensen al genoeg schrik aan in deze frakken. We gaan erboven op niet ook nog eens staan brullen op de openbare weg als twee mafketels juist ontsnapt uit het zottenhuis van Geel die hun dwangbuizen zwart hebben geschilderd omdat ze denken dat ze meespelen in ‘The Matrix’.
Maar dat is nog niet alles. We hebben nog veel verwarrendere berichtjes gekregen. Zoals dat huis waar men ons vriendelijk verzocht tot ‘twee kaar belling’ (we veronderstellen in tegenstelling tot één kaar belling). En dan was er nog die keer dat het ons werden aangeraden om aub te ‘klopen’ (we hebben het geprobeerd maar er gebeurde niet veel) en dat we verder nog op de hoogte werden gebracht van een ‘bell kapoot’.
; newWindow.focus()){kind=link}
; newWindow.focus()){kind=link}
“Bell kapoot? Wat moet ik mij daarbij voorstellen?” vroeg ik me luidop af.
“Wel Jan, ik kan me vergissen, maar ik geloof dat het hier gaat over een kapoot om mee te bellen.” zei mijn kompaan sarcastisch.
“Och onnozelaar! Wa zijt ge nu aan het zeggen? Dat er hier ne kapoot aan de gevel hangt en da ik mijne piet daar in moet steken om aan te bellen ofwa?”
De gedachte was absurd, maar ne mens maakt zich toch ook wel de voorstelling van hoe dat dan praktisch precies in zijn werk gaat. We kunnen alleen maar speculeren natuurlijk.
Na onze tweede week in Deurne hebben we ondertussen al naar schatting ongeveer 12.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 52.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en 600 kilometer gestapt. De routine zit er goed in, maar het blijft een zware taak en we hebben nog heel veel van Antwerpen af te stappen.
Movie directed by Jan & Bachir
Editing and post-production by cybercrash
Starring Jan De Bruyn
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.