Dagboek: Dag 95 - Baardvrouwen in New York
; newWindow.focus())
Donderdag 12 januari 2006.
Daar stonden we dan op Linkeroever bij het ochtendgloren, oog in oog met een leger appartementsgebouwen die zich onheilspellend tegen de hemel aftekenden, elk van hen een muur brievenbussen in zijn lobby. Onze lange jassen krakend en scheurend onder de immense last die ze droegen. Onze getormenteerde schouders vechtend tegen de zwaartekracht die ze onverbiddelijk naar beneden dwongen. Al onze zakken; jas- en broek-, uitpuilend met honderden, duizenden NEE-flyers. Als twee overbelaste muilezels met zelfmoordneigingen strompelden we stap voor stap naar het slagveld toe. We sleepten onszelf de inkomhal van het eerste gigantische gebouw binnen, elk een stapel flyers in de aanslag. Een honingraat van ontelbare donkere gleufjes doemde beangstigend voor ons op.
“Fucking hell…” mompelde mijn kompaan Bachir onder zijn adem. “Dees zijn er echt overdreven veel.” We openden het vuur. Twee onafgebroken stromen bedrukt papier schoten op(schrappen) doelbewust op de vijand af. Elke voltreffer bracht ons dichter bij ons objectief en verlichtte onze last met een fractie van een gram.
“Ik hoop dat we er genoeg bijhebben. Hebt ge gezien hoeveel gebouwen er waren? Het lijkt hier wel New York of het scheelt ni veel…”
De eerste blok staal en beton was overmeesterd. Op naar de volgende. Een voor een gingen ze ten onder aan onze vingervlugge aanvallen. Ervaring heeft onze techniek met dodelijke precisie aangescherpt, hoewel er soms toch nog slachtoffers vallen.
Nadat alle appartementsgebouwen overwonnen waren hadden we nog ammunitie over om de rijhuizen te lijf te gaan. De last die we meedroegen was in ieder geval al serieus verminderd en dat heeft de rest van de dag zeker wat aangenamer gemaakt.
“Jan!” sprak mijn kompaan me plots ontstelt aan toen we al een tijdje aan de rijhuizen bezig waren. “De deur waar ik nu juist vandaag kom, daar moet ge écht zelf eens gaan aanbellen, anders gelooft ge nooit wat ik u ga vertellen: de vrouw die open deed had een baard! Maar écht een baard. En ja ik weet da we er al vaak grappen over hebben gemaakt maar deze keer overdrijf ik echt waar ni: ze had een echte, échte, échte baard. Zó lang!” Hij hield zijn hand onder zijn kin om duidelijk te maken hoe lang het ding eigenlijk wel was. De lengte die hij aanduidde was minstens vijf centimeter. “Tot híer gast!”
“Och kerel, nu zijt ge toch ook aan het overdrijven zeker?” Ik was in de veronderstelling dat hij de dingen weer aan het dramatiseren was zoal hij zo vaak doet. “Zo een baard heeft geen enkele vrouw. Zo lang is het neushaar van King Kong (koning van de jungle) zelf ni!”
“Ten eerste moogt ge het neushaar van King Kong nóóit onderschatten (evenals al zijn andere lichaamsdelen), en ten tweede: ik ben echt serieus bezig kerel. Ik heb van heel de inforeis, en nu ik er efkes bij stil sta, van heel mijn leven nog nooit een vrouw gezien met een échte baard. Awel dat is nu voorgoed verdanderd, want die vrouw had een echt, échte, échtigentéchtige BAARD.”
“Oké, oké. Ik snap het al. Ze had dus een baard. Ik geloof u, ik geloof u.” gaf ik toe.
“Dank u!” reageerde mijn kompaan opgelucht. Hij was ondertussen uitgeput geraakt door mij met zoveel uitbundigheid van de authenticiteit van zijn waarneming te overtuigen.
“Maar ik snap toch echt ni waarom vrouwen met zoveel kinhaar da gewoon laten groeien.” zei ik bedenkelijk. “Hebben die geen spiegels in hun huis ofzo? En wat als die begroeiing nu begint te jeuken en ze bij het krabben aan haar kin die lange flosjkes voelt hangen? Stelt ze zich dan niet de vraag wat die haren daar hangen te doen en of die daar wel horen te zijn?”
“Maar misschien vindt ze het helemaal geen probleem om een baard te hebben,” merkte mijn kompaan op. “Misschien is ze er wel trots op om als vrouw zo’n zeldzame golvende onderkaaklokken te bezitten en staat ze die elke morgen voor de spiegel zorgvuldig te kammen en bij te trimmen?”
“Euh… hartelijk bedankt om dat wansmakelijke tafereel in mijn gedachten te prenten, vuile goorlap.” En daarmee was mijn strijdlust voor vandaag naar de knoppen. Morgen hebben we misschien Linkeroever afgewerkt, maar het is ook best mogelijk dat we daarvoor nog twee dagen nodig zullen hebben. Ik opteer in ieder geval voor het eerste. Ik wil zo weinig mogelijk baardvrouwen tegen het lijf lopen.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.