Dagboek: Dag 94 - Jan's Functie in NEE
; newWindow.focus())
Woensdag 11 januari 2006.
“Man, man, man, wat staan er hier veel blokken.” zei ik, diep onder de indruk, terwijl ik mijn hoofd in mijn nek legde om met ongeloof naar het tiental gigantisch opdoemende appartementsgebouwen te staren. Het was onze eerste minuut op Linkeroever en al meteen werden we geconfronteerd met zulke imponerende bebouwing. “Hoeveel flyers zullen we daarvoor nodig hebben?”
“Die blokken moeten we vandaag niet doen,” zei mijn kompaan Bachir, op zijn stratenplan turend. “Die zijn voor morgen.”
Iet of wat opgelucht begonnen we aan de eerste groep straten van vandaag, maar al gauw bleek dat er daar ook een hele resem guusten van appartementsgebouwen van formaat stonden. Al een geluk dat we serieus wat flyers hebben meegenomen. Tussen de alomtegenwoordige blokken kwamen we ook de nodige reeksen rijhuizen tegen. Zonder die regelmatige papiervriendelijke tussenpozen hadden we nooit genoeg flyers in onze zakken kunnen stouwen om de dag rond te komen. Bij een van de rijhuizen kwam er een vijftigjarige vrouw uit het raam leunen die uit interesse een hele hoop vragen aan mijn kompaan begon te stellen. Hij bleef dan ook geduldig staan om ze een voor een te beantwoorden. Toen ik enkele huizen verder opmerkte dat hij was blijven hangen wandelde ik terug om naast hem te gaan staan en aan het gesprek deel te nemen. Na enkele minuten van vraag en antwoord nam mijn kompaan zijn zakdoek boven om zijn drupneus te snuiten (de continue regen en wind zorgden er vandaag voor dat we dat regelmatig moesten doen). Toen zijn neus terug van achter de zakdoek verscheen zag ik tot mijn ergernis dat, ondanks de fervente veegbewegingen waarmee hij zijn snuitorgaan had proberen proper te maken, er een klein stukje snottebel aan het tipje van zijn neus was blijven hangen. De vrouw was nog steeds van achter haar open raam onverstoord aan het praten, ogenschijnlijk zonder iets van het wansmakelijke tafereel te hebben opgemerkt. Ik bleef mijn kompaan doordringend aankijken in de hoop dat hij iets van mijn stille aandrang zou opmerken en het stukje snottebel nog zou wegvegen. En, het was waarlijk ongelofelijk, alsof ik over telepathische gaven beschikte kwam terwijl hij weer een nieuwe vraag beantwoordde zijn hand terug naar boven en veegde hij een aantal keer nonchalant over zijn neus. De eerste keer dat hij veegde miste hij het bolletje snot op enkele millimeters. Verdomme!
Hij veegde een tweede keer… ooh! Weer niks! Ik was ondertussen stilzwijgend voor hem aan het supporteren. Komaan kerel, ge kunt het! Niet opgeven! Ge zult hem wel te pakken krijgen!
Hij veegde een derde keer… Komaan pak die bal! Pak die bal! Ooh er weer naast! Pakt ‘em dan toch manneke, pakt ‘em!
Zijn geveeg was tot een einde gekomen en hij babbelde rustig verder met de vrouw, zich nog steeds van geen kwaad bewust. De vrouw had ook nog altijd geen blijk gegeven dat ze iets had opgemerkt, hoewel ik de sterke indruk had dat ze dat uit beleefdheid deed.
Toen het gesprek was afgelopen en we weer op weg waren confronteerde ik mijn kompaan met de wansmakelijke versiering die op het tipje van zijn neus prijkte.
“Die snottebel heeft daar dus heel het gesprek door gehangen.” bekende ik.
“Verdomme!” zei hij, aanvankelijk geërgerd, maar onmiddellijk zag hij het humoristische van de situatie in. “Hoe is da nu toch mogelijk! Wa heb ik toch altijd met die snottebellen? Da is echt lastig!” lachte hij.
“Ik had het al heel de tijd door, maar ik kon nu toch moeilijk in het midden van dat gesprek die vrouw onderbreken om even te zeggen: ’Euh… sorry voor de onderbreking mijn waarde kompaan, maar er hangt een vieze snottebel aan uwe neus.’ Dat had toch compleet idioot overgekomen?” Dan had ze misschien met terecht wantrouwen aan mij gevraagd wat mijn functie eigenlijk is:
Vrouw: “En wat is uw taak in de beweging dan wel, jongeman?”
Jan:”Wel mevrouw, ik ben de snottebelinspecteur van NEE. Het exemplaar dat mijn kompaan momenteel tentoonstelt registreert een indrukwekkende tien Beaufort op mijn schaalindeling!”
Nee, dat had ik niet kunnen maken.
Verder is de dag vlotjes verlopen: we hadden weldegelijk genoeg flyers op zak om rond te komen. Morgen is het de beurt aan dat kluwen van torenhoge appartementsgebouwen. We houden u op de hoogte…
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.