Dagboek: Dag 96 - De NEE Mobiele Discotheek
; newWindow.focus())
Vrijdag 13 januari 2006.
Het is weeral vrijdag. Laatste ploeterdag van de week. Vrijdagen hebben elke keer weer hun unieke charme: na de werkdag kunnen we neerploffen en bekomen van weer een zware week die we achter de rug hebben. Dat wil echter niet zeggen dat we daarom op vrijdagen minder afzien. Vandaag heb ikzelf zelfs harder gezweet dan normaal omdat ik vannacht niet al teveel geslapen heb en ik dus heel de dag met een suffe kop heb rondgelopen. Daar stond ik deze morgen dus met een pijnlijk slaaptekort en een loodzware jas overbeladen met flyers, samen met mijn kompaan Bachir op Linkeroever, klaar om er nog eens een laatste keer in te vliegen voor deze week.
Wanneer ik na een moeizame start eindelijk een beetje op gang begon te komen belde ik aan bij een deur waaruit een bijzonder sarcastisch heerschap tevoorschijn kwam. Toen ik hem de flyer aanbood schudde hij zijn hoofd met een ironische lach op zijn lippen en zei doodleuk: “Ik moet het ni hebben. Gaat u maar wat verder amuseren.” ‘Amuseren’? Wat bedoelde hij daar mee? Ik was te versuft om er op dat moment veel aandacht aan te besteden. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat het gewoon maar een papiertje was dat ik hem wou geven en dat hij naar eigen goeddunken kon lezen of niet.
“Het is maar gewoon een infoblaadje hoor meneer, gewoon om u op de hoogte te brengen.” Ik draaide het papiertje om zodat hij de achterkant kon zien. Ziet u? Gewoon lettertjes. Geen verder verplichtingen.
“Nee da’s ni nodig.” hield hij vol, en weer verscheen dat insinuerende glimlachje op zijn gezicht. “Gaat u nog maar wa verder amuseren!” Hij deed de deur dicht terwijl ik mijn antwoord begon te formuleren. Mijn kompaan had het gesprek overhoord en reageerde nogal uitgelaten.
“Wat denkt die kerel wel? Dat het voor ons ‘amusant’ is om van ’s morgens tot ’s avonds door regen, wind en sneeuw de straten van Antwerpen door te ploeteren? Dat het een hobby is om beladen met kilo’s flyers acht uur per dag rond te sjokken en regelmatig voordeuren op ons bakkes te krijgen (zoals die van hem)?”
“Maar eigenlijk heeft de kerel wel een punt.” zei ik spottend. “We zouden het toch eigenlijk wel wa ‘amusanter’ kunnen maken hé? Een beetje mee sfeer en ambiance in de keet gooien.” En daar ging mijn kompaan volledig mee akkoord. Eigenlijk heeft deze man met zijn opmerking ons achteraf doen inzien hoe verschrikkelijk amusant dit allemaal kan zijn. Hoe plezant het wel niet is om elke dag van zonsop- tot zonsondergang onze zak af te draaien in de meest bittere weersomstandigheden. De inforeis is eigenlijk niets anders dan waanzinnig dolle pret!. Een dagelijkse dosis ongebreidelde fun. Naar aanleiding van dit openbarende inzicht hebben we zelfs besloten niets minder dan een mobiele discotheek op te richten: vanaf nu gaan we al dansend en feestend van deur tot deur! Teudeudeudeu hey hey! Iedereen handen in de lucht! Teudeudeudeu hey hey! Dans allen mee met de mobiele discotheek! Als u ons dus een van de komende dagen ziet voorbij swingen; dat is volledig dankzij het ingenieuze inzicht dat deze man ons vandaag heeft gegeven. Ons gefeest hield in de namiddag echter plotseling op toen we geconfronteerd werden met een ander, nog vreemder heerschap.
“Diej politiek is rot! Ik moet daar niks van wete!” spuugde hij toen mijn kompaan de uitleg had gegeven en een NEE-flyer aanreikte.
“Wel meneer indien u ontgoocheld bent in de politiek dit is juist het initiatief dat u de mogelijkheid geeft om te kunnen protesteren.” verhelderde mijn kompaan. Dat had blijkbaar impact, want de toon en lichaamstaal van de man veranderde aanzienlijk. Plotseling was hij veel rustiger en sympathieker ingesteld.
“Ah.. bwa ja, golle zijt nog jong hé. En ik heb daar wel respect voor, da golle nog moeite doet om iets aan die rotte politiek te doen. Mor toch… ik heb niks me diej vuile politiek te make.”
“Tja kijk meneer, het is gewoon maar een informatieblaadje om u op de hoogte te brengen hoor.” zei mijn kompaan gemoedelijk terwijl hij het papiertje nog eens aanbood. Ondanks zijn positievere houding maakte de man een afwerend gebaar met zijn hand, nog steeds niet van zin het ding aan te nemen.
“Mjaaa… mor nee ik hou mij daar toch ni zo mee bezig ze.”
“U moet zelf maar zien hé meneer.” Zei mijn kompaan tenslotte terwijl hij de flyer liet zakken. Hij had nu wel begrepen dat de man het papiertje niet zou aannemen en ging het ding dus gewoon terug in zijn zak steken. “Het was gewoon maar om u te informeren…”
Ineens verschrompelde de vriendelijke gelaatsuitdrukking van de man tot een gerimpelde massa van afgrijnzen. Vanuit het niets nestelde zich ogenblikkelijk een blik van waanzinnige woede op zijn doordringende ogen. Hij graaide met een gewelddadige ruk van zijn arm het papiertje uit Bachir’s hand en zette zijn keel open.
“KZALT IS DOORNEME EN IN DE VUILBAK SMIJTE!!” Hij stapte naar achter een *BAM!!!* de voordeur kraakte in zijn voegen wanneer ze werd dichtgegooid.
“Die kerel was echt getikt!” vertelde mijn kompaan me achteraf. “Van de ene moment op de andere veranderde zijn persoonlijkheid dramatisch!” En hij beeldde uit hoe de man nu precies was ontploft. Een bijzonder geslaagde impressie, als ik mijn conflater mag geloven.
Vandaag Linkeroever afgewerkt, en we hopen dat we in het stuk Antwerpen dat we maandag gaan doen, namelijk de buurt rond het Schijnpoort, een mindere dichtheid aan dergelijk gestoorde mensen heeft.
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 38.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 166.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en alles bij elkaar elk 1900 kilometer gestapt.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.