Dagboek: Dag 26 - You don't fuck with King Kong
; newWindow.focus())
Vrijdag 7 oktober 2005.
Toen ik vanmorgen iemand via de parlofoon te woord stond begon er ineens iets in mijn neus te jeuken. Ik weet niet wat het was, maar het voelde aan alsof er een heel klein veertje helemaal vanachter in mijn neus vastzat en telkens bij het in- en uitademen mijn neusholte kietelde. Spijtig genoeg was ik mijn zin al begonnen en kon ik niet zomaar stoppen.
“goeiedag, het is om u even… “
Het gekietel werd erger.
“…te zeggen dat u…”
Er zat een niesbui aan te komen. Dat voelde ik met zekerheid. Maar ik probeerde ze met alle macht uit te stellen tot mijn zin gezegd was. Het moest me lukken!
“bij de volgendeu… euuu…”
Shit! Nog een paar woordjes! Komaan!
“…gemeenteraadsverkieuu… euuu euuuzingen kunt protesteren tegen de hui.. ui.. huidige politiek!.. HATSHIE!!”
Gelukt! De vrouw aan de andere kant van de parlofoon dacht misschien dat er een autist voor haar deur stond die de flauwe plezante wou uithangen, maar het was me gelukt! Ze heeft me toch de toelating gegeven de flyer in haar brievenbus te steken. Het was nogal gênant maar toch nog altijd een stuk beter dan andere parlofoonreacties de we al kregen… “Och menier, trapt het af!” om er maar eentje te noemen.
Wat later op de dag had mijn kompaan Bachir een korte confrontatie met een oude vrouw. Haar haar was zo kort dat hij even dacht dat hij met G.I. Jane te doen had, maar dan wanneer het een bomma van zeventig jaar is. Ze bleef maar lachen met de flyer in haar hand en mijn kompaan wist niet goed hoe te reageren dus hij stond daar maar wat te glimlachen, wachtend op een reactie.
“Sorry maar ik kan niet tegen papier!” zei ze ineens al spottend en ze gaf Bachir de flyer terug.
“Euh… hoe kuist u uw gat dan af madam?” kwam bijna over mijn kompaan zijn lippen, maar hij heeft zich kunnen inhouden.
Een papierallergie kon in ieder geval het ziekelijke lachen en dat korte haar al verklaren. Dat waren natuurlijk symptomen van de allergie. Elke keer de postbode langs komt met zijn lading papier wordt ze nog wat kaler en krijgt ze een acute giechelbui (en niet omdat de facteur ekfes binnenwipt om nog een extra gleuf te bussen). We moeten dus blijkbaar ook al opletten dat we mensen geen vergif toedienen met het uitdelen van onze flyers.
“Maar hoe kuist ze dan haar gat af?” vroeg ik me toch af.
“Dat heb ik haar echt niet gevraagd, Jan” zei mijn kompaan.
“Maar ik zou er niet van verschieten dat ze op haar gazon kakt en gehurkt haar gat aan het gras afveegt. Zo één hebben we gisteren mogelijk ook tegengekomen.”
Maar nu ik erover nadenk… die flyers hebben op nog wel meer mensen een dergelijk effect. Een tijd geleden begon een man in Merksem ook uitbundig te lachen toen ik hem een flyer overhandigde. Ik dacht eerst dat hij moest lachen met de tekst ‘politiek gezever’ dat erop staat, maar toen hij mij bedankte en terug zijn huis in ging werd zijn lach nog luider, alsof hij er controle over verloor. Oké, die man vindt de slogan bijzonder geslaagd dacht ik relativerend, maar toen zijn deur dicht was kon ik hem doorheen het hout steeds harder en harder horen lachen tot het uiteindelijk uitgroeide tot een onvoorstelbaar gebulder dat zo hevig en vervormd was dat het klonk alsof hij net de liefde had bedreven met King Kong (koning van de jungle) en een duikersfles vol lachgas had gesnoven om de pijn te verzachten. Waarschijnlijk was dat ook een geval van papierallergie. We moeten onze boodschap misschien op een andere drager drukken.
; newWindow.focus())
We zijn deze middag ook langs een kerkhof vlakbij het Rodekruisplein gepasseerd. De mensen daar aan het Rodekruisplein hebben een apart gevoel voor humor. Er hangt daar een plakkaat met het opschrift ‘Kom bloed geven’ aan de tralies van het kerkhof. Een heel mooi initiatief, maar daar liggen die mensen echt niet meer van wakker. U komt iets te laat vrees ik.
Onze eerste week in Deurne zit er op en ze is zonder al teveel problemen verlopen. We hebben alles bij elkaar naar schatting ongeveer 10.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 43.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en 500 kilometer gestapt
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.