Dagboek: Dag 51 - Schraal-Schraler-Schraalst
; newWindow.focus())
Vrijdag 11 november 2005.
Er zijn nogal wat deurbellen in Antwerpen waar een briefje bij hangt met nuttige informatie voor de persoon die aanbelt. Berichtjes als ‘Kloppen want de bel doet het niet’, ‘Ssst! De baby slaapt! Tik even op de raam aub’ en ‘gelieve de bellkapoot te gebruiken’ wijzen ons op de gepaste handelingen die we moeten uitvoeren om de bewoners tot aan de voordeur te krijgen. We besteden altijd voldoende aandacht aan dit soort berichtjes omdat we de mensen zeker niet willen irriteren of voor overlast zorgen.
; newWindow.focus()){kind=link}
Er zijn echter briefjes die ons vriendelijk verzoeken dingen te doen waar we ons niet zo gemakkelijk bij voelen. Zo was er een tijdje geleden een bericht naast een deurbel waarop te lezen stond: ’Bel kapot, hard roepen aub”. En ik vrees dat het geen grap was. Beste mensen, wij zouden u graag persoonlijk informeren over het bestaan van NEE, maar als we op straat tegen de deuren moeten staan tieren dan zal de inforeis geen lang leven meer beschoren zijn. Wij willen u gerust te woord staan, maar niet op een manier waarop we kunnen opgepakt worden voor straatlawaai en een nacht in de cel moeten spenderen. Of bent u ook een voorstander van dat wij een luidspreker bij de hand moeten hebben om onder anderen derdeverdieping-problematiek te voorkomen? We hebben besloten uw buren niet de stuipen op het lijf te jagen door onze keel open te zetten en gewoon de flyer in uw brievenbus gestoken.
Dan zijn er ook nog de deurbelbriefjes die het ons nogal moeilijk maken. Dus als ik het goed begrijp moet ik eerst op alle bellen duwen (het waren er zes!) en vervolgens ook nog eens op de deur kloppen omdat de onderste bel (waar ik dus ook eerst op moest duwen) kapot is. Misschien moet ik daarna ook nog in vijf cirkeltjes de Macarena rond de brievenbus dansen met een onderbroek op mijne kop en brandende kaarsen in mijn handen voordat deze Celis ‘typ’ aan de deur komt? Er zijn ongetwijfeld al op een eenvoudiger manier demonen uit de onderwereld opgeroepen. Misschien was dit wel gewoon een sluwe list van meneer Celis om lastige deur-aan-deur leurders af te schrikken zoals Mormonen en Jehova’s. Iedereen heeft zo zijn eigen manier om dat soort bezoekers weg te jagen. Sommigen hangen bordjes aan hun deur met daarop ‘Wij kopen niet aan de deur en bekeerd zijn we ook al’, terwijl anderen even vanachter het gordijn door het raam komen piepen om een afwijzend gebaar maken. Nog anderen doen het door in een huis te wonen dat er zo verschrikkelijk bouwvallig uitziet dat elke deur-aan-deur leurder onmiddellijk zou denken dat het krot onbewoond is. Zo iemand zijn we enkele dagen geleden tegen gekomen. Toen we voorbij het vuile raam stapten en toevallig even binnen keken zagen we op het eerste zicht niks anders dan een grote puinhoop. Het bezetsel leek overal van de muren te zijn gekapt zodat enkel de onbewerkte bakstenen zichtbaar waren. De grond lag vol vuiligheid en puin alsof er inderdaad massa’s afgekapt bezetsel op de grond lag en er bovendien een aantal wekenoude GFT zakken waren leeg gestrooid. Temidden van die ravage stond hier en daar een schamel meubel dat eruit zag alsof het rechtstreeks van het stort de woonkamer in was gezet. Toen ik, verbijsterd door dit zicht, wat aandachtiger begon te kijken zag ik tot mijn verbazing dat er een persoon in een gruwelijke sofa (het leek te hebben gefungeerd als slaap- en pisplaats voor menig bevlooide zwerfhond) naar een klein televisietoestel zat te kijken. Het huis was dus wél bewoond, hoewel er niemand kwam open doen wanneer ik met tegenzin aanbelde.
; newWindow.focus()){kind=link}
“Hebt ge da gezien?” vroeg ik, nog steeds verontwaardigd, aan mijn kompaan Bachir toen we een paar huizen verder waren.
“Enkel met een vluchtige blik… was het zo erg?”
“Man, man, man. Als er een plaats is waar zelfs de ratten ni durven gaan kakken uit schrik voor een anusinfectie, dan is het daar. Ik heb nog nooit zo’n gore leefomgeving gezien.”
Aan meneer de eigenaar van dat krot: u bent misschien een liefhebber van vuilnisbelten maar dit was er echt wel over. We hebben al veel verloederde woonsten tegengekomen tijdens onze tocht door Antwerpen, maar op onze schaal van ‘Schraal - Schraler – Schraalst’ scoort u toch wel een stuk boven de schaalindeling. We zullen een extra schaal moeten toevoegen om uw woonst te kunnen quoteren: ‘Schraal - Schraler - Schraalst – Kruipkot van het jaar. Als het uw bedoeling is deur-aan-deur leurders af te schrikken… proficiat, daar bent u met grote onderscheiding in geslaagd! Wij zijn geen leurders of verkopers, wij komen enkel een flyerke met wat informatie afgeven. En als u onze flyer écht niet wilt dan hoeft u niet al die moeite te doen om ons af te schrikken hoor, er zijn ook veel efficiëntere manieren om dat duidelijk te maken, zoals deze man een paar weken geleden aan mijn kompaan duidelijk maakte. Hij was bijzonder vriendelijk, dat moeten we hem wel geven, maar als iedereen zo reageerde zouden we ondertussen toch stillekesaan de indruk hebben dat we geld in de vuilbak aan het smijten zijn door die flyers uit te delen. Zeker als ge weet dat we tot nu toe al in ongeveer 94.000 NEE-flyers uitgedeeld hebben. Naar schatting hebben we ook al meer dan 20.000 mensen persoonlijk aangesproken en elk 1000 kilometer gestapt (da’s vergelijkbaar met een wandelingeske van hier tot in Spanje). Het is misschien daarom dat de bleinen op onze voeten zo groot zijn.
Vandaag zijn we ook weer eens de show gaan stelen op de boekenbeurs. Beelden hiervan zullen binnenkort beschikbaar worden.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.