Dagboek: Dag 52 - Bad Hair Day
; newWindow.focus())
Maandag 14 november 2005.
Toen ik vanmorgen voor een deur met reflecterend glas stond te wachten merkte ik ineens op dat er iets mis was met mijn spiegelbeeld. Ik zag dat een stukje haar opzij boven mijn linkeroor los was gekomen en op een opvallende manier naar buiten stak. De reflectie in het deurglas was nogal donker en onduidelijk dus ik kon niet goed zien hoe ernstig de schade was, maar het zag er ongetwijfeld serieus belachelijk uit. Ik probeerde het stukje uitstekende haar nog snel plat te strijken met mijn vingers voordat de deur zou opengaan, maar ondanks al mijn pogingen wipte het steeds terug in zijn onaanvaardbare positie. Toen hoorde ik de deur ontgrendelen. Shit! Die persoon gaat mij zien als een iemand met een verzorgd voorkomen, en dan ineens gaat zijn aandacht vallen op die keerborstel op mijne kop! De deur zwaaide open. Bij gebrek aan een alternatief deed ik een stap naar rechts en draaide mijn hoofd wat naar links zodat ik van deze schuine positie de persoon te woord kon staan zonder dat hij de uitstekende haarpluk zou zien. Dat leek wel te werken. Wanneer de man die open had gedaan terug naar binnen was gegaan bleef ik nog even staan om mijn reflectie nog eens te bestuderen. De pluk haar was er nog altijd en ik kreeg het nog steeds niet platgedrukt. Gefrustreerd maakte ik mijn vinger een beetje nat met mijn tong en probeerde opnieuw. Ik begon nu wel ongerust te worden dat de man die net terug naar binnen was gegaan het zou opmerken dat ik nog altijd voor zijn deur stond. Het zou voor een bijzonder genante situatie zorgen als hij plots de deur terug zou open doen en vragen wat ik er nog stond te doen. Maar zelfs met wat speeksel was dat plukje haar maar niet plat te krijgen hoewel ik verschillende keren geprobeerde. Hoe lang stond ik hier al aan mijn haar te prutsen? Ik keek even naar mijn kompaan Bachir die al een vijftal huizen verder was en mij ondertussen bevragend aan het aankijken was alsof ik juist uit een kliniek voor mentaal gehandicapten was ontsnapt.
“Wa is u probleem?” vroeg hij wanneer ik tot bij hem was gestapt.
“Mijn haar is aan het loskomen aan deze kant.” zei ik wijzend naar mijn linker oor. ”En ik krijg het maar ni plat gestreken. Kijk eens, ziet da er ni belachelijk uit?” Mijn kompaan heeft daar een betere kijk op dan ik in zo’n doffe reflectie dacht ik, misschien is het wel zo erg niet.
“Amai gast!” riep hij plots verschrikt uit. “Da ziet er kei voos uit! Ge hebt precies vleugeltjes boven uw oren hangen waarmee uwe kop van uw schouders kan opstijgen en gaan vliegen!” Nu begon ik echt ongerust te worden.
“Is het echt zo erg?” vroeg ik teleurgesteld.
“Manneke de mensen gaan u uitlachen! En de vrouwen gaan denken da ge een jannet zijt! Hebt ge geen boterhammeke met confituur bij? Dan kunt ge wat confituur als gel gebruiken.”
“Meent ge da nu?” vroeg ik angstvallig. Op dat moment veranderde de verontwaardigde gelaatsuitdrukking op zijn gezicht in een zelfgenoegde grijns.
“Nee gast da valt ni op. Ge ziet het bijna ni! Ik kan u toch ook alles wijsmaken hé!” zei hij lachend. “Ik ben u er door aan het sleuren en gij trapt daar gewoon in gelijk nen debiel.”
“Klootzak! En ik maak mij hier maar zorgen terwijl gij met mijne kop aan het lachen zijt! Dus die keerborstel is ni zo erg?”
“Mor gast dat valt bijna ni op! De mensen gaan da echt ni opmerken. En zelfs als ze het zien dan is da geen probleem. Onze middelen zijn beperkt hé. We moeten alles uit eigen zak betalen en dus moeten wij gel van de Wibra gebruiken die op geen kloten trekt. De mensen begrijpen da wel!” zei hij nog steeds niet uitgegrapt giechelend gelijk een giecheltrut.
“Ok laten we stoppen met deze onnozele praat en verder gaan, we zijn onze tijd aan het bekakken.” En met die zin gingen we naar de volgende straat.
Een paar straten verder en ettelijke positieve en negatieve reacties (al dan niet uitgelokt door mijn weerborstel) later kreeg mijn kompaan een oude dame aan de deur die andere dingen aan haar hoofd had dan politiek.
Oude vrouw: “Politiek? Da interesseert mij niks!”
Bachir: “Maar u gaat toch stemmen mevrouw? Of niet?”
Oude vrouw: “Alleen als er knappe mannen zijn!” zei ze insinuerend, en ze knipoogde naar hem.
Is het al zover gekomen dat we nu ook al bijna worden aangerand door de mensen van de derde leeftijd?
“Ziede!” zei ik achteraf beschuldigend tegen mijn kompaan. “Hoe komt het da ik nooit zo’n reacties krijg? Da’s omda mijn haar langs alle kanten steekt door die kutgel!”
“Euh… als het zo’n reacties zijn die ge wilt dan moogt ge ze hebben. Ik persoonlijk zit ni echt te springen om besprongen te worden door een bomma van tachtig die meer rimpels heeft op haar benen dan haren op hare kop.”
“Ten eerste moete gij wa meer respect tonen voor de mensen van de derde leeftijd, en ten tweede heb ik het enkel over het soort reactie, ni over het feit dat die reactie moet komen van een bomma van tachtig. De enige bijzondere reactie die ik vandaag gekregen heb was van een kale vent die riep: “Ge kunt ontploffen!” waarop hij de deur dichtsloeg. En mijn haar is al ontploft zeker? Haha da’s ne goeie, meneer. Maar de gel die gij gebruikt is nog een pakske erger wanneer die bomma van tachtig nog meer tanden in haar bakkes heeft dan gij haren op uwe knikker.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.