Dagboek: Dag 50 - Wij zijn om te eten! (eerste dag in Wilrijk)
; newWindow.focus())
Donderdag 10 november 2005.
Onze eerste dag in Wilrijk! Ge zou denken dat het beginnen aan een nieuw district een speciale gebeurtenis is, en dat het even de dagelijkse sleur doorbreekt. Wel, ge zou er niet verder naast kunnen zitten. Er is vandaag absoluut niks benoemenswaardig gebeurd! Of het nu in Deurne, in Berchem of in Wilrijk is, straten blijven straten en brievenbussen blijven brievenbussen. En ook de reacties van de mensen blijven in grote lijnen altijd hetzelfde: veel positieve reacties, een hoop neutrale reacties, een aantal negatieve reacties en een paar personen die geïnteresseerd genoeg zijn om een korte discussie aan hun voordeur te beginnen. Maar er was vandaag geen enkele Wilrijkenaar die op een absurde manier zijn deur kwam open doen of ons op een geflipte manier aansprak. En dat is misschien wel spijtig omdat we dan geen grappige situaties in het dagboek kunnen vermelden, maar langs de andere kant is dat ook goed omdat we het toch altijd moeilijk hebben om onze lach in te houden wanneer mensen ons op een eigenaardige manier benaderen. En het is misschien ook wel zo dat het in de lach schieten tot hiertoe nog geen problemen heeft veroorzaakt, maar dat zal zeker niet blijven duren. Er moet maar eens, ik zeg maar iets, een beer van ne vent opendoen die zich op dat moment toevallig een beetje ambetantig voelt omdat zijn favoriete voetbalteam een match heeft verloren, en zo’n lachbui kan ons bijzonder fataal worden. Het is ni plezant om tot aan uw deur te moeten komen om dan te ontdekken dat daar ne pipo staat die denkt dat hij ‘Neo van de Matrix’ is en bovendien aan het giechelen is gelijk een giecheltrut terwijl daar geen enkele duidelijke aanleiding voor is. Wie weet staat die pipo met zijn zwarte frak wel te lachen omdat het ‘ne slechten dag was vor den Beerschot’. Het krijgen van ‘toeken’ op ons bakkes is dus een reëel gevaar. Gelukkig zijn de meeste mensen die ons in de lach doen schieten bejaarden. De kans dat een madammeke van zeventig ons een blauw ket slaagt schatten we klein in. Waarom het vooral bejaarden zijn die op onze lachspieren werken is een goede vraag. Waarschijnlijk om de eenvoudige reden dat het vooral bejaarden zijn die overdag thuis zijn en aan de deur komen wanneer we aanbellen.
Er was gisteren bijvoorbeeld een oude vrouw die haar tong enorm uit haar mond had hangen toen ze de voordeur opende. Ik weet niet waarom, maar toen ze in het deurgat verscheen hing het ding daar uit haar mond te bengelen alsof ze een stuk biefstuk half naar binnen had gewerkt en de rest over haar onderlip liet hangen. Ofwel was ze mij op een kinderachtige manier aan het uitmaken, ofwel was ze zich compleet onbewust van haar extraverte mondspier. De eerste seconde nadat ik haar gezicht had gezien kreeg ik het al bijzonder moeilijk om niet te beginnen gniffelen. Op zo’n moment moet ge gewoon keihard op uw tanden bijten en u heel hard concentreren op de meest banale dingen om toch maar een lachbui te onderdrukken en op een schappelijke manier uw zin te zeggen. De gigantische tong schoot tot mijn grote opluchting onmiddellijk naar binnen van het moment dat ik begon te praten. Ik betwijfel of het mij anders gelukt was serieus te blijven. Het klinkt misschien onsympathiek dat wij vooral met oude mensen moeten lachen, maar geloof ons er zijn er bij die het er echt voor doen! Onlangs nog werd mijn kompaan Bachir ontvangen door een oude vent in zijn onderbroek. Hij deed gewoon zijn deur open in zijn onderbroek! En dan stond hij daar doodnormaal met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht: “vor waddist menier?” terwijl mijn kompaan alle moeite van de wereld moest doen om zijn ogen van die bleke gerimpelde beentjes te houden en dat minder dan fris uitziende onderbroekske uit zijn gedachten te bannen. Ge moet mij toch eens vertellen hoe ge op zo’n moment serieus kunt blijven. Welke mens met een gezond gevoel voor humor zou daar nu niet op willen antwoorden:”Onderbroeken inspectie, meneer! Omdraaien en vooroverbuigen alstublieft!” Ik geef toe: het is mijn kompaan gelukt omdat hij met momenten een stalen wil aan de dag kan leggen, maar er zijn genoeg andere momenten waarop hij zich echt niet kan bedwingen. Zo was er die keer dat hij van een jongere vrouw een antwoord kreeg dat kant noch wal raakte.
Bachir: “Goedemiddag mevrouw, het is om u even persoonlijk te informeren dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kunt protesteren tegen de huidige politiek.”
Vrouw: ”Wij zijn om te eten!”
Euh… hoe moet ge daar nu op reageren? ‘Da’s fantastisch mevrouw! En u bent de lekkerste van de groep neem ik aan?’ gevolgd door een knipoog? Het is moeilijk om de geestelijke toestand van mensen in te schatten. Als ze in een uitgelaten bui was en gewoon een absurde grap maakte dan zou de bovenstaande reactie nog aannemelijk kunnen zijn. Misschien had ze zich daarentegen gewoon versproken en bedoelde ze dat ze juist aan het eten waren en dat ze geen tijd had om naar mijn kompaan zijn gezever te luisteren. In dat geval had de ‘lekkerste van de groep’-reactie een aanzienlijke kans gehad om een ‘toeken oep ons bakkes’-effect uit te lokken. Een derde mogelijkheid is natuurlijk altijd dat ze zo stapelzot was als tien opeengestapelde stapelzotten. In zo’n geval is het altijd aangeraden om, indien men geen dwangbuis bij de hand heeft, vriendelijk te glimlachen en op een zachte en trage toon iets te zeggen in de aard van “da’s heel goed mevrouw, ik zal de flyer in de brievenbus steken en vertrekken. Deze meneer is niet om te eten hé, niet in de vingertjes bijten!”
Dit alles om u duidelijk te maken dat we nogal wat absurde reacties hebben meegemaakt. Maar als vandaag representatief was voor de rest van Wilrijk, dan zullen er de komende weken niet veel opvallende dingen gebeuren. We houden u op de hoogte.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.