Dagboek: Dag 93 - Met een kakonderbroek de Luchtbal door
; newWindow.focus())
Dinsdag 10 januari 2006.
Ik heb onlangs al spottend tegen mijn kompaan Bachir gezegd dat hij, om mijn inspiratie te voeden en mijn schrijfwerk gemakkelijker te maken, regelmatig onnozele en/of debiele dingen moet doen die ik dan achteraf in het dagboek kan verwerken. Als hij dat niet doet, aldus grapte ik, zou ik hem als straf ongelofelijk belachelijk maken in een van de dagboekanekdotes. Ik vrees dat de humoristische toon in mijn stem hem toen ontgaan is, want vandaag heeft hij enorm zijn best gedaan (al dan niet omwille van mijn gegrapte gedreig) om een sappige anekdote uit mijn pen te forceren. Dat werd al meteen duidelijk toen we deze morgen aankwamen op onze beginlocatie van de dag en hij ongemakkelijk in zijn kruis begon te tasten half tegen zichzelf ‘kakonderbroek!’ mompelde.
“Wat?” zei ik terwijl ik hem met een vies gezicht aankeek. Ik hoop dat hij met die uitlating niet bedoelde wat ik dacht dat hij ermee bedoelde. “Kakonderbroek?”
Met een mengeling van irritatie en schaamte keek hij nerveus in het rond terwijl hij verder aan zijn broek bleef trekken.
“Gij wilt echt ni weten wa momenteel de situatie is tussen mijn onderbroek en mijne piet.” zei hij. Ik bleef hem onbewogen met dezelfde afkeurende uitdrukking aankijken.
“Ge hebt gelijk. Da wil ik écht ni weten.” zei ik automatisch, maar na enkele momenten overwon mijn nieuwsgierigheid mijn initiële afkeer. “Wa is het probleem juist?” Op dat moment stapten we samen de inkomhal van een residentie binnen om de brievenbussen daar van NEE-flyers te voorzien.
“Awel, het is zo da mijne piet….” begon hij, maar op dat moment hoorden we door de parlefoon een vrouwenstem roepen: “Hallo?.... Hallo?” Mijn kompaan brak abrupt zijn zin af en keek met een verschrikte blik naar het luidsprekertje dat in de muur zat verwerkt. Bloed stroomde naar zijn hoofd alsof hij net betrapt was op iets heel gênants. We busten de brievenbussen in stilte verder en gingen snel terug naar buiten waar ik hartelijk in de lach schoot.
“Haha het is te hopen dat ze u niet gehoord heeft!” lachte ik.
“Fucking hell” vloekte mijn kompaan, waarop hij zijn zin terug hervatte. “Dus het is dus zo dat mijne piet gekneld zit tussen mijn euh… wel laten we stellen da de elastiek van mijn onderbroek… euh... nogal lastig doet en elke keer als ik een stap zet schuurt die elastiek over mijn…”
“Eikel!” zei ik gedegouteerd tegen mijn kompaan. “Kunt ge zo’n dinges ni voor uzelf houden? Ik wil die wansmakelijke details echt ni horen.” Plots realiseerde hij zich welk een absurd onderwerp dit was om al wandelend op straat te bespreken en hij schoot nu ook zelf in de lach. “En ik heb verdomme drie broeken aan tegen de kou waardoor ik mijne piet zelfs ni efkes kan verplaatsen!” De krampachtige bewegingen waarmee hij aan de stof van zijn broek trok werden ongeduldiger.
“Dus als ik het goed begrijp is tegen het einde van de dag uwe piet in twee gezaagd?” vroeg ik geamuseerd. “Kunt ge ni uw hand in uw broekzak steken en via die weg wat orde op zaken stellen?
“Heel grappig ze, zoude misschien wa constructieve ideeën kunnen geven in plaats van te staan giechelen gelijk een giecheltrut?”
“Ge kunt misschien een paar keer door uw benen gaan of uw benen zijdelings optillen in de hoop dat de Charel daardoor naar zijn gewenste positie terugspringt?” stelde ik voor. Nadat hij enkele acrobatische toeren had uitgehaald werd mijn kompaan plots opvallend stil. “En hoe zit het? ‘How’s it hanging’ ondertussen?” Ik kon het spotten maar niet laten.
“Wel laat ik het zo stellen dat de situatie gedeeltelijk is opgelost: de Charel hangt terug op zijn plaats, maar nu zit zijn klokkenspel in dezelfde netelige situatie!” Nu kan ik veel verdragen, maar een tweede lachbui kon ik op dat moment echt niet onderdrukken. Na nog wat gepruts is mijn kompaan er dan uiteindelijk in geslaagd zijn onderbroek deftig aan te doen en met vernieuwde moed verder te werken…
Ondanks de onderbroekproblemen hebben we vandaag heel de Luchtbal in Antwerpen kunnen afwerken. We wisten op voorhand dat er heel veel appartementsgebouwen staan, dus we hebben onze jaszakken propvol flyers moeten duwen. Het was een lange, zware dag en we gingen gebukt onder ettelijke kilo’s flyers, maar het is ons dan toch gelukt. Morgen beginnen we aan Linkeroever. We zijn benieuwd of dat ook zo vlot zal gaan.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.