Dagboek: Dag 116 - Beter één in de bus dan tien in de hand
; newWindow.focus())
Vrijdag 10 februari 2006.
Het is toch wel straf om te zien hoe argwanend sommige mensen aan de deur zijn als het aankomt op het aanpakken van onze flyer. Al van in het begin van de inforeis hebben we gemerkt dat, wanneer ze hem achteraf in de brievenbus vinden, de flyer tóch gelezen wordt door de mensen die hem aanvankelijk niet wilden aannemen.
‘Da is toch absurd?’ reageerde mijn kompaan Bachir toen hij dat voor het eerst zag gebeuren. De oude vrouw die enkele seconden voorheen het papiertje van hem had geweigerd was nu tot aan de brievenbus in haar voortuin geschuifeld om het ding er toch uit te halen en te bekijken. ‘De kans dat we dat soort mensen met onze flyer bereiken is dus groter als we niet bij hen aanbellen en het gewoon ineens in de bus steken.’ Het klinkt vreemd, maar zo is het inderdaad. We hebben ondertussen, na meer dan vijf maanden fulltime bij mensen aanbellen, een hele reeks varianten op die eigenaardige reactie gezien. Er zijn enkelen die daar bijzonder ver in gaan. Niet zo lang geleden was er zo’n man die een toch wel heel indrukwekkend staaltje absurditeit neerzette.
‘Ik ben ni geïnteresseerd.’ zei hij bars toen ik hem het papiertje aanreikte, waarop hij langs mij voorbij stapte in de richting van zijn brievenbus en mij verder compleet negeerde. Zijn bus was een miniatuurhuisje geplaatst op een paal in zijn voortuin. Met een klein sleuteltje opende hij een luikje aan de achterzijde van het huisje en begon de post eruit te halen. Ik stond nogal wat onwennig naar hem te staren, de flyer nog steeds in mijn hand. Moet ik nu gewoon weggaan, dacht ik bij mezelf. Ik wandelde aarzelend tot aan de brievenbus terwijl de man zijn brieven er een voor een uit haalde.
‘Het is maar gewoon een informatieblaadje hoor, meneer. Ik zal het anders gewoon in de brievenbus steken?’ zei ik met een onschuldig stemmetje.
‘U doet maar.’ zei hij onverschillig zonder mij aan te kijken, op dezelfde norse toon. Dus stak ik de flyer in de gleuf aan de voorkant van het miniatuurhuisje waar het tussen de rest van de post terecht kwam. Een seconde later haalde hij het er op een doodnormale wijze uit, samen met de laatste brieven. Ik keek hem verwonderd aan, maar hij negeerde me nog steeds. Er was geen emotie op zijn gezicht te bespeuren.
‘En een prettige dag nog verder.’ zei ik vriendelijk, maar het gevoel van verbazing bleef. Tien seconden geleden wou hij het niet aannemen, en nu smijt ik het in zijn brievenbus terwijl hij die aan het legen is. No problemo! Als het via de brievenbus gebeurd is het blijkbaar dik in orde, maar o wee als ge het persoonlijk durft af te geven. Dat is toch totaal waanzinnig?
‘Haha da is compleet gestoord!’ lachte mijn kompaan toen ik het hem vertelde. ‘Er zijn echt mensen die zotte dinges doen. Maar kom, ge moogt ni klagen hé. Er zijn zotter dingen die ons overkomen. Zoals toen ge eergisteren ondergerocheld werd door het tot gore pap geplette middagmaal van bejaarde dametjes.’
‘Doe me er ni aan terugdenken.’ zei ik met een grimas. ‘Ik zou mij eigenlijk op die dames kunnen wreken: ik heb toch elke dag een boterhammeke bij in mijn broekzak die ik onderweg opeet.’
‘Laat maar. Ik wil zo’n gore dinges ni zien. Hou uwe platgeknauwde boterham maar waar hij thuishoort: in uwe mond. Ge zou trouwens da boterhammeke beter thuis laten. Da is elke dag vijf minuten da ge maar wa staat te eten zonder aan te bellen, terwijl ik ononderbroken verder zwoeg.’ beschuldigde hij.
‘Ja kerel ik moet toch iets eten hé. En ik kan moeilijk bij de mensen aanbellen terwijl ik van die boterham sta te genieten. Da zou wreed onbeleefd overkomen, denkt ge ni?’
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 46.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 213.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en alles bij elkaar elk 2300 kilometer gestapt.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.