Dagboek: Dag 114 - Vieze Praat
; newWindow.focus())
Donderdag 9 februari 2006.
Taalproblemen. We krijgen er vaak mee te kampen. Het aantal mensen in Antwerpen dat geen of gebrekkig Nederlands praat is redelijk groot, zo hebben we ondervonden. De meeste anderstaligen spreken wel een woordje of twee Nederlands zodat we, gepaard met wat klungelige gebarentaal, hen toch duidelijk kunnen maken waarom we voor hun deur staan. Maar er zijn er altijd ook enkelen die absoluut geen woord verstaan en bijgevolg de ballen begrijpen van wat we zeggen. In die gevallen geven we gewoon een flyertje af, dat dan meestal met enige verwardheid en achterdocht wordt aangenomen, en maken we een vriendelijk afscheidsgebaar. Wat voor mijn kompaan Bachir een tijdje geleden bijzonder amusant was om te zien, was de anderstalige man die de flyer van hem aannam en het papiertje heel aandachtig begon te bestuderen.
‘Wat was daar dan zo grappig aan?’ vroeg ik toen mijn kompaan erover begon.
‘Awel, die vent is die flyer dus super geconcentreerd aan het bezien, maar hij heeft hem heel de tijd ondersteboven vast. Ik dacht ik zal hem er even op wijzen dat hij het moet omdraaien, maar voordat ik de kans kreeg begon hij bloedserieus zijn hoofd en ogen van links naar rechts te bewegen alsof hij aan het lezen was. Maar hij had het ding ondersteboven vast! Hij was dus gewoon aan het doen alsof hij kon lezen.’
‘Hehe ge meent het?’ lachte ik ongelovig.
‘Zo nu en dan knikte hij zelfs met zijn hoofd om te gebaren dat hij akkoord ging met wat hij las! Hij stond daar dus gewoon ongegeneerd komedie te spelen. Ik had echt moeite om mijn lach in te houden.’
‘Haha, betrapt!’ zei ik geamuseerd.
‘Ik hoop da hij in de waan is gebleven en da hij nog altijd denkt da zijn façade lukte, want da was wel een serieuze afgang voor die kerel.’ zei mijn kompaan met enig leedvermaak. Eigenlijk wel een hilarische situatie, dacht ik bij mezelf, zoiets heb ik nog niet meegemaakt. Geen enkele niet-Nederlandstalige die ik aan de deur heb gehad heeft tot hiertoe moeite gedaan om te verbergen dat hij de taal niet machtig was. Ik heb al wel een vrouw gehad die er heel vindingrijk mee omsprong. Toen ik haar de uitleg probeerde te geven schudde ze met haar hoofd en zei ze iets in haar moedertaal dat ik niet begreep. Ineens haalde ze een gsm tevoorschijn die ze naar haar oor bracht. Ik dacht dit is echt wel straf; ik probeer met haar te communiceren en ze begint zomaar te telefoneren. Redelijk boertig als ge het mij vraagt. Ik wou haar de flyer gewoon overhandigen, maar op dat moment reikte ze me tot mijn grote verwondering de gsm aan. Ik stond haar even vertwijfeld aan te kijken en haalde mijn schouders op. Ze stond er echter op dat ik het aanpakte; ze duwde het ding bijna in mijn handen. Ik pakte de telefoon dus maar aan en bracht het naar mijn oor.
‘Euh… hallo… ?’ zei ik onzeker.
‘Ja? Voor waddist? zei een jonge mannenstem door het toestel. Het was de zoon die in haar plaats de uitleg wou horen.
‘Hehe, origineel.’ zei mijn kompaan toen ik hem het verhaal vertelde. ‘Da is pas ongegeneerd en inventief een taalprobleem omzeilen. En, was hij geïnteresseerd?’
‘Jaja, hij vroeg zelfs om tien flyers aan zijn moeder te geven die hij onder zijn vrienden ging uitdelen!’
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.