Dagboek: Dag 71 – Déjà Vu
; newWindow.focus())
Vrijdag 9 december 2005.
We hebben al ruime tijd het sluimerende gevoel dat we achtervolgd worden door de chauffeurs van bus 33. In Merksem was het begonnen. Daar zagen we bus 33 regelmatig voorbijrijden. Toen dachten we er nog niks van. Maar daarna zagen we hem ook geregeld in Deurne verschijnen, en daarna in Berchem. Ook in Wilrijk dook hij op de meest onverwachtse plaatsen de kop op. En na negen dagen in Hoboken hebben we hem ook daar verschillende keren zien passeren. Waar we ook gaan, in welke uithoeken van Antwerpen we ons ook verschuilen, het lijkt wel of bus 33 overal aanwezig is. Het begint stillekesaan angstaanjagend te worden. Wat willen die mannen van bus 33 van ons? Maar misschien zijn we wel paranoïde aan het worden en is het gewoon een lijn die op bijzonder veel plaatsen komt. Als dat het geval is moet het een serieus tijdrovende tocht zijn om met die bus van terminus naar terminus te rijden. Wat tijdens onze tocht door Antwerpen ook steeds weer de kop opduikt zijn Chinese restaurants. Met momenten lijkt het alsof er om de twee straten een te vinden is. Het zou natuurlijk kunnen dat we van de honger beginnen te hallucineren (omdat we heel de dag niks eten en met een knorrende maag rondlopen) en dus op de duur overal Chinese restaurants zien vliegen, maar het is ook een mogelijkheid dat Antwerpenaars gewoon enorm veel Chinees fretten en dat half China daarvan op de hoogte is en hier een restaurant opent.
Wat ons nog is opgevallen, en dan voornamelijk in Hoboken, zijn het aantal politiewagens op straat. We hebben in de negen dagen dat we in Hoboken zijn al zeker zes keer een politiewagen zien voorbijrijden. Twee keer werden we zelfs tegengehouden omdat ze wilden weten waarom we bij iedereen aanbellen.
“Lopen er hier dan zoveel criminelen rond?” vroeg mijn kompaan Bachir zich af.
“Niet dat ik weet. Er zijn wel wat mensen die boertig tegen ons doen wanneer ze aan de deur komen, maar ik geloof niet dat de politie dat als crimineel gedrag beschouwt.” antwoordde ik terwijl ik met argusogen bus 33 het kruispunt op het einde van de straat in de verte zag voorbijrijden.
“Kom kom er zijn hier ook heel sympathieke mensen hé. Zoals die oudere vrouw die vanuit haar achtertuin naar ons kwam gewandeld en enthousiast vroeg waarom we in het zwart gekleed zijn. ‘Amai! Ik dacht wa zitten die twee zwarte kraaien daar op mijn oprit te doen? Die zijn ineens zo groot geworden!’ zei ze lachend terwijl ze naar een paar kraaien wees die in haar voortuin zaten.”
Dat was inderdaad een heel sympathieke dame dacht ik bij mezelf terwijl mijn kompaan voorbij het roodgeel fluorescerende uithangbord van een Chinees restaurant stapte naar de volgende deur toe.
“We moeten niet overdrijven: de meeste mensen die opendoen reageren echt wel positief” zei hij terwijl hij vastberaden op de vergulde deurbel duwde. Na slechts enkele seconden kwam er een jonge man naar buiten.
“Goeiemiddag meneer, …” begon mijn kompaan opgewekt.
“U mag gaan!” onderbrak de man hem op een bijzonder bekakte toon terwijl hij een vegende beweging met zijn arm maakte, en al even snel als hij eruit was gekomen kroop hij ook terug zijn kot in.
“De meeste mensen zei ik dus.” wierp Bachir onmiddellijk op toen hij de grijns op mijn gezicht zag.
“Wat moest die veegbeweging trouwens voorstellen?” vroeg ik me tenslotte luidop af wanneer we al enkele straten verder waren. “Dat hij met plezier een borstel in de hand had genomen en u van zijn deur had weggeveegd als zwerfvuil?
“Misschien…” zei mijn kompaan bedenkelijk terwijl hij naar de etende gasten keek van het Chinese restaurant dat we voorbij wandelde. “Maar om op onze oorspronkelijke vraag terug te komen; waarom zou er hier zoveel politie rondrijden?”
“Misschien komen ze hier gewoon eens lekker Chinezen…”
Het leggen van dergelijke onnozele verbanden gebeurt wel meer tijdens onze gesprekken. We moeten wel toegeven dat we een groot deel van de tijd gewoon tegen elkaar aan het zeiken zijn om de tijd te doden. Er is niet veel anders dat we kunnen doen als er geen interessante dingen gebeuren en het eentonige aanbellen zwaar begint door te wegen. Als een geschenk uit de hemel gebeurde er op dat moment iets bijzonder spectaculairs… We kwamen zowaar een huis tegen! Van schokkende gebeurtenissen gesproken! We mogen van geluk spreken dat we van dergelijke dingen door de nodige informatieve bordjes gewaarschuwd worden.
; newWindow.focus()){kind=link}
“Zoals die.” zei mijn kompaan geamuseerd naar boven wijzend. Ik keek naar waar zijn vinger wees en zag een bordje ‘verboden toegang’ aan een gevel hangen. “Ge hebt uw veldwetboek toch bij mag ik hopen?” lachte hij terwijl achter hem een groep kindjes naar ons zwaaiden die voorbijreden in bus 33.
; newWindow.focus()){kind=link}
“Ze hadden het er eigenlijk wel aan een koordje bij mogen hangen… ik ben namelijk mijn veldwetboek vergeten.” antwoordde ik doodserieus. “Het zit in mijn andere jas…”
“Jan toch, ooit vergeet ge uw eigen kop nog eens mee te nemen.” zei mijn kompaan, en al lachend stapten we een boordevol Chinees restaurant voorbij op weg naar de volgende straat…
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 28.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 124.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en 1400 kilometer gestapt.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.