Dagboek: Dag 72 – Boel Met Oude Zakken
; newWindow.focus())
Maandag 12 december 2005.
Het valt ons op dat we steeds meer respect krijgen van de mensen voor wat we aan het doen zijn. Buiten de diegenen die aan de deur zeggen dat ze NEE een goed idee vinden, ons uit waardering een hand geven en ons veel succes wensen, zijn er ook mensen die spontaan hun appreciatie uiten wanneer ze ons toevallig op straat tegenkomen. Het gebeurt regelmatig dat voorbijrijdende auto’s naar ons claxonneren. Als we dan omkijken zien we de bestuurder vaak met een brede glimlach op het gezicht een duim naar ons opsteken om ons duidelijk te maken dat we goed bezig zijn. Ook de mensen die voorbij wandelen tonen soms hun sympathie. Enkele dagen geleden kwam er een jonge vrouw haastig voorbij gelopen, misschien omdat ze de bus moest halen. Ze stak beide duimen hoog de lucht in en riep: “Goe bezig manne! Ik stem vor olle!” terwijl ze ons in voorbijraasde. Het is voor ons altijd heel bemoedigend wanneer we zo’n positieve reacties krijgen. Het is voor ons elke keer een hart onder de riem en het geeft ons telkens weer een extra dosis energie om gemotiveerd verder te gaan. Wij willen hierbij al die vriendelijke mensen hartelijk bedanken voor hun steun en aanmoedigingen: bedankt!
Er zijn natuurlijk ook nog altijd de boertige oude zakken die we soms tegenkomen en die ons niet kunnen luchten. Vandaag hadden we bijvoorbeeld boel met twee van die exemplaren. Toen een oude man aan zijn deur verscheen kon mijn kompaan Bachir zijn zin niet afmaken, want de man onderbrak hem met een welluidende “Ik moet er niks van hemme!” en begon zijn deur dicht te duwen.
“Ik zal de flyer dan gewoon in de brievenbus steken.” kan mijn kompaan nog net zeggen voordat.
Nadat hij de flyer in de bus had gestoken ging de deur terug open en begon de kerel van zijn tak te maken. “Edde golle een leurderskaart?” vroeg hij geërgerd.
“Wij hebben geen leurderskaart nodig, want wij verkopen niks…” antwoordde mijn kompaan vriendelijk.
“Ahnee? Wel golle zijt sluikstorters!” riep hij gefrustreerd waarop hij de NEE-flyer, die voor zijn voeten op de grond lag, met een reeks krampachtige bewegingen het voetpad optampte. “Ziede?” wees hij beschuldigend naar het papiertje. “Sluikstorters!” waarop hij de deur opnieuw dichtsmeet.
Euh… wij steken informatieve flyers in brievenbussen, meneer. U stampt papier vanuit uw voordeur de straat op. Wie is er hier nu eigenlijk aan het sluikstorten? Mijn kompaan raapte de flyer terug op en stapte verder.
“Hebt ge het gehoord, Jan? Ge zijt ne sluikstorter.” relativeerde hij onmiddellijk met een komische ondertoon. “Als iedereen zijn brievenbus op straat leeg kapte zou het hier inderdaad als een stort uitzien.”
We lieten ons niet teveel opwinden in de negatieve reactie en gingen rustig verder met het werk. Maar even later was het spijtig genoeg weer prijs. We kwamen voorbij een oudere man met een klak op zijn hoofd die met een tuinslang in de hand zijn auto aan het wassen was. Nog voor ik tot bij hem was gestapt riep hij: “Hier moet ge ni kome belle, ik moet er niks van wete!” op een nogal agressieve manier in mijn richting.
“Het is gewoon maar om een informatiebladje af te geven hoor meneer, ik zal het anders in de brievenbus steken?” zei ik terwijl ik een flyer uit mijn binnenzak nam en het hem toonde.
“Nee in de bus moetet oek ni steke!” gromde hij zich bruusk naar mij toe kerend met de tuinslag in zijn rechterhand. Het uitspuitende water vloog op nog geen twee meter van mijn schoenen spetterend op de grond. Gealarmeerd door het plotse besef dat deze vent mij uit irritatie in een handomdraai kleddernat kon spuiten wenste ik hem nog een goede dag verder en maakte dat ik uit het bereik van zijn slang was. Weer een brompot die vol vooroordelen zit en ons onmiddellijk afschrijft dacht ik met lichte verontwaardiging bij mezelf terwijl ik naar de volgende deur stapte. Negen van de tien wist hij zelfs niet waarover ik hem wou aanspreken.... maar ja, niks aan te doen. Aangekomen bij het aangrenzende huis zag ik onder de twee bellen tegen de gevel een berichtje hangen dat nogal grappig te interpreteren was. Nadat ik had aangebeld en niemand bleek thuis te zijn nam ik mijn camera boven om een foto van het berichtje te nemen om het achteraf eventueel in het dagboek te verwerken (iets wat we al zoveel hebben gedaan). Toen de foto was genomen en ik al tot aan de volgende deur was gestapt hoorde ik de man met de slang weer roepen, deze keer veel harder en venijniger.
“Wa zedde golle foto’s on het trekke van die belle?! Da is schending van de privacy!” blafte hij opgewonden terwijl ook zijn vrouw naar buiten kwam en wantrouwig in onze richting keek.
“Ja da’s schending van de privacy.” echode ze hem na.
Mijn kompaan, die op dat moment het dichtste bij het koppel stond, stapte naar hen toe om uit te leggen dat we een jaar lang door heel Antwerpen trekken en dat we een dagboek bijhouden waarin we grappige situaties verwerken.
“Er hangt een grappig berichtje onder die bellen en daarom dat mijn kompaan er een foto van heeft getrokken. En indien we die foto op onze website zetten maken we de namen onleesbaar zodat die mensen anoniem blijven”. legde mijn Bachir uit.
“Zet mor in olle dagboek da ni iederien tevrede is me wa golle bezig zé!” riep de man kwaad waarna hij mijn kompaan finaal de rug toekeerde en verder ging met zijn auto te wassen. Dat terwijl hij helemaal geen benul heeft van waar we inderdaad mee bezig zijn… In zijn hoofd stelt hij zich waarschijnlijk voor dat we heel de dag niks anders doen dan overal een beetje de privacy van de mensen schenden. Nee meneer, daar houden we ons niet mee bezig. Maar dit was wél de allereerste keer dat iemand ons expliciet heeft gevraagd om iets in het dagboek te zetten. Dat hebben we hierbij dan ook gedaan. Hoe konden we zo’n primeur dan ook weigeren? Wat de schending van privacy betreft, daar hoeft u zich geen zorgen om te maken meneer. Zoals gezegd passen we de foto’s aan zodat alle namen onleesbaar zijn. Er zijn trouwens mensen die zouden durven beweren dat uzelf in veel grotere mate aan privacyschending doet dan wij, namelijk door in het openbaar zonder scrupules uw slang in de hand te nemen en ongegeneerd in het rond te beginnen spuiten. Het is weliswaar uw eigen privacy die u op die manier schendt, maar niet iedereen vindt het even plezierig om zijn spuitgrage buurman publiekelijk zo tekeer te zien gaan. Maar dat ter zijde. Door heel deze situatie te moeten uitleggen wordt de grap die ik wou maken over de getrokken foto natuurlijk ontkracht. Maar kom, na al die moeite zou het zonde zijn om ze in de archieven te laten verdwijnen. Dus hier hebt u het: onder de twee deurbellen hing een berichtje waarop te lezen stond: “Op de bellen drukken” Uiteraard zullen we erop drukken meneer, we kunnen er moeilijk ons haar mee kammen hé! (hierop volgt algemene hilariteit)
Was zo’n simpel (en mogelijk niet al te best geslaagd) mopje nu al die heisa waard meneer?
; newWindow.focus()){kind=link}
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.