Dagboek: Dag 4 - Zon, Schaduw en Duivenkak
; newWindow.focus())
Woensdag
7 september 2005.
Derde dag fulltime door Ekeren stappen. De routine begint er in te komen. Aanbellen, zin zeggen, flyer geven, naar volgende deur gaan, straten op onze kaart aanduiden, bespreken welke routes het efficiëntste zijn, elkaar regelmatig stommiteiten verwijten,…
Zelfs de pijn in mijn voeten begint mee te vallen, hoewel Bachir er nog serieus wat last van had. Maar nu begint er een andere onaangename sensatie zich te ontwikkelen in mijn handen, ongetwijfeld van het dragen van die klote aktetas die ik overal moet meezeulen. Mja veel keus heb ik niet, ik moet mijn boterhammekes en extra flyers toch ergens in kwijt.
De zon was weer op haar best vandaag en de temperatuur in onze kostuums was ook weer om ‘U’ tegen te zeggen. Bij de eerste straat van vandaag, de Prinshoeveweg, ontstond er al meteen een discussie over wie de zonnige kant en wie de schaduwkant van de straat ging doen. De zonnige kant klinkt u als lezer misschien plezanter in de oren, maar met die zwarte jassen die we aanhebben is die eigenlijk even prettig als het nemen van een sauna op steroïden. Met andere woorden: niet onze geliefkoosde bezigheid.
Maarja, een van ons twee moest het doen.
We zijn dan maar overeen gekomen om beurten de zon te trotseren.
Verder was het een vrij rustige dag vandaag, tot er plots een duif op mijn aktetas kakte. Daar was ik dus helemaal niet op voorbereid.
Ik loop al drie godganse dagen door Ekeren, en ik heb hier nog geen enkele duif gezien.
Het enige exemplaar dat dan toch kiest hier even voorbij te vliegen slaagt er dan ook meteen in om ‘en passant’ mijn tas onder te kakken.
“Hoe weet je dat het van een duif was?” vraagt mijn kompaan geamuseerd en met een gespeelde wetenschappelijke interesse.
“Hebt gij die tas al eens goed bekeken? Alleen een duif kakt zo! Ik woon al heel mijn leven dicht bij het centrum van Antwerpen en daar krioelt het van de duiven. Ik weet dus hoe duivenkak er uit ziet!”
“Hoho! Meneer is een expert… Hoe gaat ge dat nu afkuisen Jan?”
“grmbl…”
Bij gebrek aan zakdoekjes ben ik dan in mijn brooddoos gaan kijken. Daar vond ik tot mijn grote opluchting een servetje dat mijn vriendin had meegegeven. Maar toen ik vol enthousiasme de vogeluitwerpselen van mijn gerief begon te vegen werd het mij duidelijk dat de servet zich in mijn brooddoos had volgezogen met de mayonaise van mijn boterhammen.
Dat heeft mijn aktetas geen goed gedaan.
Maar kom, beter wat mayonaise dan de behoeftes van een stuk gevogelte op mijn gerief. Altijd de dingen van hun positieve kant bekijken.
En niet vergeten: morgen papieren zakdoekjes meenemen!
De positieve reactie van een oude man woonachtig op de Oudebaan heeft me achteraf terug helemaal opgewekt en dat nare incident doen vergeten. Deze man had een heel sociale en vriendelijke uitstraling. De korte tijd dat ik met hem heb staan praten zijn er minstens vijf mensen zijn deur gepasseerd die hij een vriendelijke groet toeriep.
Deze man bleek ook heel teleurgesteld te zijn in de politiek en noemde mij verschillende voorbeelden op van politiek wangedrag waarmee hij geconfronteerd is geweest. Volgens hem valt er niks te veranderen aan het politieke knoeiwerk, maar ‘ge kunt mor proberen he manneke’ was zijn uiteindelijk zijn besluit over het concept van NEE.
Dat zijn we inderdaad van plan meneer, we geven de moed niet op! Ekeren kan ons morgen weer verwachten!
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.