Dagboek: Dag 47 - Zware Tijden Voor De Pizza Hut
; newWindow.focus())
Maandag 7 november 2005.
Het zijn zware tijden voor de Pizza Hut. Onlangs nog had een van hun medewerkers een inzinking. Ik en mijn kompaan Bachir stonden zoals gewoonlijk naast elkaar voor de deur van twee aangrenzende huizen te wachten tot er werd open gedaan wanneer onze aandacht werd afgeleid. Op het kruispunt achter ons stond een man in een klein leverautootje van de Pizza Hut voor een rood licht te wachten. Zijn raampje was naar beneden en hij was met een gsm aan het telefoneren op een nogal luidruchtige manier. We konden niet goed verstaan wat hij zei maar het was duidelijk dat hij niet blij was.
Plotseling gooide hij zijn gsm neer en begon hij luidkeels in een of andere Slavische taal te roepen terwijl hij met zijn vuisten gewelddadig op zijn stuur ramde. Ondertussen was mijn kompaan zijn deur al open gegaan en was hij zijn zin aan het doen. Het Slavische gevloek (we veronderstellen dat hij aan het vloeken was, met die agressie in zijn stem had het weinig anders kunnen zijn) galmde echter zo luid door de straten van het kruispunt dat Bachir zijn concentratie verloor en in de lach schoot. Deze keer had de persoon aan de deur daar gelukkig begrip voor omdat hij zelf raar stond te kijken van de geluiden van razernij die uit het autootje galmden.
“Wa is die kerel zijn probleem?” vroeg ik aan mijn kompaan. “Kijk! Hij blijft maar met zijn vuisten op zijn stuur kloppen!”
“Die ziet er alles behalve gelukkig uit. Misschien heeft hij juist telefoon gekregen van de Pizza Hut da hij ontslagen is?”
“Nee gast, als ge ontslagen wordt gaat ge ni tekeer als een bronstig everzwijn dat naar een waanzinnige dierenarts wordt gebracht voor een castratie met een bot smeermes. Er is iets veel erger met deze kerel gebeurd. Volgens mij is hij niet gebeld geweest door de Pizza Hut, maar door Pizza the Hut die ermee dreigde hem in een blok bevroren cola aan zijn muur te hangen als hij zijn schuld niet snel afbetaald!”
; newWindow.focus()){kind=link}
“Och gast gij hebt teveel naar Star Wars en Spaceballs gezien! Ge hebt alleen nog een brilleke nodig en ge zijt echt ne volwaardige nerd.”
“Ik probeer het hier gewoon wat luchtig te houden hé zeveraar, de inforeis is al zwaar genoeg. Af en toe wa lachen maakt da harde werk wat dragelijker.”
En we komen genoeg geflipte mensen tegen die zo angstaanjagend zijn dat ze onze behoefte tot humor groter maken. Zoals onlangs die kerel die op zo’n maniakaal gefrustreerde en minachtende manier reageerde dat we dachten dat hij nog nooit in zijn leven van de grond was gekomen en daarom vooral zichzelf moet amuseren. Eerst begon hij mijn kompaan uit te kafferen omdat hij aan zijn deur had aangebeld. Vervolgens zag hij mij staan aan de volgende woonst en begon hij ook tegen mij uit te vliegen.
“Ge moet daar ni bellen! Ge moet de mensen gerust laten! Ej hoorde wa ik zeg! Mokt da ge weg zé!” blafte hij naar mij terwijl ik al had aangebeld en zodadelijk iemand zou open doen. Djeezes wa was die kerel zijn probleem? Was hij vroeger langs achter misbruikt geweest door een commune Mormonen met lange zwarte frakken (en grote roze pieten) dat hij zo vijandig op onze verschijning reageerde? Ineens richtte hij zijn aandacht weer op Bachir.
“Die flyer ni in de brievenbussen steken!” riep hij toen mijn kompaan zich naar de brievenbussen van het appartementgebouw begaf. Bachir heeft een tijdje met hem staan moeten discuteren om hem duidelijk te maken dat het niet aan hem is om te zeggen dat andere mensen die flyer niet in hun bus mogen krijgen.
“Welke bus is dan van u meneer? Dan zal ik er daar geen insteken.”
“Deze twee zijn van mij!” riep hij en hij zette zijn paraplu dwars voor twee gleuven. Bachir besloot daarop wijselijk het daar maar bij te laten en deze gefrustreerde aap te laten voor wat hij was.
“En een prettige dag nog verder!” zei hij tenslotte terwijl hij weg stapte, waarop de man nog nijdiger werd. Hij mompelde iets onverstaanbaars dat ons de duidelijke indruk gaf dat hij het bijzonder irritant vond om een prettige dag gewenst te worden door mijn kompaan, en dat hij die irritatie binnenkort zou moeten wegwerken door een gratis fluitconcert te geven aan de dames van zijn boekenkastenvolle collectie Playboy magazines. Het is best mogelijk dat deze bol frustraties dezelfde persoon was als die kerel in zijn Pizza Hut autootje. Zijn ontslag van de Pizza Hut zou ineens zijn extra nijdige bui kunnen verklaren. We kunnen het de Pizza Hut echter niet kwalijk nemen dat ze deze vent zijn job hebben ontnomen. Fluitconcerten geven in de privacy van uw eigen badkamer tot daar toe. Maar als hij zijn fluit blijft bespelen tijdens het leveren van pizza’s dat loopt het wel stillekesaan de spuigaten uit. En als een van die spuigaten toevallen op zo’n pizza spuit, dan kan de Pizza Hut het gaan uitleggen. Dan zou de Pizza Hut pas werkelijk zware tijden tegemoet gaan.
Dankzij de formidabele navigatietechnieken van Bachir hebben we vandaag per ongeluk ook een straat gedaan die in Antwerpen en niet in Berchem ligt: de Doornelei. Onze excuses voor deze fout.
Sound effects produced by Jan De Bruyn
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.