Dagboek: Dag 46 - Protesteren? Jippie jippie jippie jeeej!
; newWindow.focus())
Vrijdag 4 november 2005.
Deze morgen waren we samen haastig naar de bushalte aan het stappen. We weten uit ervaring dat bus 33 niet altijd even stipt is. Hij durft al eens een paar minuten te vroeg komen. Dus hoewel we technisch gezien op tijd waren maakten we ons toch een beetje zorgen. In de verte konden we de straat zien waar de halte zich bevond.
“Stel dat we de bus nu van om de hoek tevoorschijn zien komen… zouden we dan van deze afstand beginnen lopen in een poging hem nog te halen?” vroeg mijn kompaan Bachir aan mij.
“Nee… da zouden we toch ni halen.” zei ik bedenkelijk terwijl ik de afstand probeerde in te schatten. “zoude gij vanaf hier al beginnen lopen?”
“Nee da’s inderdaad nog te ver.” gaf hij toe. “Ik zal zeggen vanaf waar ik zou beginnen lopen.” zei hij terwijl hij tegen hetzelfde hoge tempo onrustig verder stapte en de weg voor ons bestudeerde om die bewuste plaats te benoemen. Op dat moment verscheen bus 33 van om de hoek. Bachir draaide zijn gezicht met een pijlsnelle beweging verschrikt naar mij.
“LOPEN!!” riep hij uit en we begonnen te spurten. De dikke pakken flyers in onze zakken wogen ettelijke kilo’s en we moesten ze langs de buitenkant van onze jas vasthouden om te voorkomen dat ze als zot in het rond zwierden tijdens het sprinten. Ondanks de ballast waren we opmerkelijk snel. De huizen schoten voorbij terwijl de halte steeds dichter naderde. We waren er bijna! Nog een paar meter! Ja!! Ik glipte vlak achter mijn kompaan naar binnen juist wanneer de deuren van de bus zich sloten. De mensen in de bus keken verbaast op toen twee mannen in lange zwarte frakken hijgend de bus binnenvielen. Opgelucht ploften we neer op twee vrije zitplaatsen.
“Fucking hell. Da was nipt! En hoe onnozel moeten wij er niet uitgezien hebben. Twee pastoors die gelijk oude wijven met hun rokken opgeheven door de straat koersen. Als gij wa vroeger had klaargestaan vanmorgen, dan hadden we nu niet als twee randdebielen zitten hijgen op de bus. Door u is onze reputatie bij minstens twee mensen serieus gedaald!” zei ik beschuldigend tegen Bachir.
“Dan staan we quitte.” antwoordde hij. “Door u ben ik gisteren twee keer in de lach geschoten tijdens mijn zin waardoor onze reputatie bij die twee mensen ook naar de zak is.”
Dat was een aanvaardbaar tegenargument waar ik weinig tegen kon inbrengen. We hebben het daar dan maar bij gelaten en ons op het werk voor vandaag geconcentreerd. Maar het duurde niet lang of er ontstond weer een discussie. Ik had namelijk tegen mijn kompaan gezegd dat het niet de moeite zou zijn om vandaag een paraplu mee te nemen omdat ik op het weerbericht had gehoord dat het maar een klein beetje ging zeveren. En omdat hij, stoere rukker als hij is, enkel maar zijn paraplu boven haalt wanneer het echt giet lag het dus voor de hand dat hij er vandaag geen zou nodig hebben. De mannen van het KMI bleken er echter weer dik neffe te zitten omdat het deze morgen serieus begon te gieten.
“Kloetzak!” riep mijn kompaan terwijl het regenwater van zijn gezicht droop. “Ik vertrouw op wa gij zegt en wa krijg ik als beloning? Ne kouwen douche! En ik heb zelfs geen regenkledij onder mijn kostuum aan verdoemme!” Hij veegde zijn doorweekte haar dat tegen zijn gezicht plakte opzij.
“Troost u, ik heb u ni bewust gekloot. Ze hebben mij ook liggen want ik heb ook geen paraplu bij.” wierp ik op ter verdediging terwijl ik een dikke ijskoude druppel in mijn kraag voelen en de flyers in mijn handen week begonnen te worden.
Gelukkig waren de regenbuien deze morgen van korte duur. Weldra waren we weer zo goed als droog en konden we zonder verdere incidenten ons werk afmaken. Het is te zeggen, enkele kleine incidentjes hebben we nog wel gehad daarna. Zoals wanneer mijn kompaan die vrouw via de parlefoon te woord stond. Alles ging goed tot op het laatste moment. Bachir had zijn zin volledig gezegd en dat had ze zonder problemen begrepen. Ook dat hij de flyer in de brievenbus ging steken had ze goed verstaan. Maar om af te sluiten eindigde mijn kompaan met de woorden ‘en nog een prettige dag verder!’, en daar had ze blijkbaar meer last mee.
“Wat zegt u meneer?” kwam het antwoord via de parlefoon.
“Nog een prettige dag verder!”
“Hoe zegt u?” vroeg ze weer.
“NOG EEN PRETTIGE DAG VERDER!!!”
“Wacht, ik kom naar beneden!”
Fucking hell. Een diepe zucht kwam van Bachir zijn lippen. Is die arme vrouw toch helemaal naar beneden gekomen zeker.
“Ja sorry ik verstond u niet goed, wat zei u?” vroeg ze vol verwachting toen ze beneden was.
“Euh… ik wenste u alleen maar een prettige dag verder.” zei mijn kompaan, en hij had moeite om niet rood te worden van schaamte. Gelukkig kon de vrouw ermee lachen. Jaja we maken nogal wat absurde situaties mee tijdens de inforeis. En we komen ook massa’s zullen we zeggen ‘exotische’ persoonlijkheden tegen. Zoals een tijdje geleden die Hollander die de flyer aannam en op een ietsje te enthousiaste manier zei: “Protesteren? Jippie jippie jippie jeeeej! Daar doe ik aan meej!”.
Meneer, we weten niet wat u rookt, maar we kunnen er wel over speculeren. We weten ook niet hoeveel u er van rookt, maar als we uw reactie in acht nemen moeten we concluderen dat, over welke hoeveelheid het ook gaat, het veel te veel is dan goed voor u is en dat u misschien beter wat zou minderen. Voor de rest zijn we blij dat we u toch een plezier hebben kunnen doen met uw nieuwe mogelijkheid tot politiek protest.
Het wordt winter en elke dag is het steeds een beetje vroeger donker. We zijn dus verplicht om elk dag een beetje vroeger te stoppen, want we kunnen het niet maken om bij de mensen aan te bellen wanneer het echt donker is. We hebben dat een tijdje geleden een paar keer geprobeerd maar de mensen reageren daar echt niet goed op. Zeker in die frakken van ons jagen we op die manier veel mensen de stuipen op het lijf. Dat gaan we dus niet meer doen.
Tot hiertoe hebben we naar schatting ongeveer 18.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 85.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en 900 kilometer gestapt.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.