Dagboek: Dag 2 - Eerste dag in Ekeren
; newWindow.focus())
Maandag 5 september 2005.
Fucking hell. Waar zijn we aan begonnen?
Acht uur door Antwerpen stappen… Ekeren om precies te zijn. Het was een prachtige dag vandaag. Iets te prachtig naar ons goesting. De zon hamerde van het begin tot het einde op onze gezichten en onze zwarte jassen. “Waarom houden we die jassen toch aan wanneer het zo heet is en de zon elke stap dubbel zo zwaar maakt?”
“Omdat het belangrijk is dat mensen ons herkennen, Jan. Het is belangrijk dat ze op het eerste zicht zien dat we niet zomaar twee jongens zijn die op straat wandelen, maar dat ze kunnen zien dat we onze rouwkledij aan hebben, dat ze merken dat wij om de politiek rouwen.” herinnert mijn kompaan me.
Allemaal goed en wel, maar het zweet loopt me ondertussen van onder mijn armen tot in mijn onderbroek. En dat is nog een kleinigheid vergeleken met wat er in mijn schoenen gaande is. Mijn teennagels zijn ondertussen, na uren door Ekeren slenteren, veranderd in venijnige bankvijzen die het bloed uit mijn tenen willen persen.
“Al een geluk dat de mensen hier vriendelijk zijn.” Bedenkt Bachir zich. Ja… daar kunnen we echt niet over klagen. Ekeren heeft de tweede dag van onze inforeis zeker en vast positief ontvangen. De meeste mensen hier glimlachen en zijn heel vriendelijk, en verschillenden lijken echt wel geïnteresseerd in het concept van NEE.
“Buiten dan een aantal uitzonderingen.” Moet ik toch toegeven.
“Hoedat? Ook al slechte ervaringen gehad hier?”
“Mja… ik heb op en bepaald moment toch een bliksemsnel manoeuvre moeten uitvoeren om een dichtslaande deur te ontwijken die anders op mijn bakkes was terecht gekomen.”
Maar kom, al bij al waren de mensen heel positief ingesteld. Onze reputatie ging ons zelfs vooraf, zo bleek wanneer een dame de deur open deed en vertelde dat ze die middag al bericht had gekregen van iemand in de buurt dat er “twee zwarte lange frakken door Ekeren trekken.”
“Het is dan toch goed dat ze een waarschuwing kreeg… misschien zijn niet alle dames even gerust wanneer er plots twee lange zwarte frakken voor hun deur staan.”
De reactie van een man die aan het werken was aan een huis in de Lodewijk Andersonstraat sprak ook boekdelen. Toen hij doorhad dat we van NEE waren riep hij meteen: “Ja ik heb er iets van gelezen… golle meent da écht ofwa??”.
Ja we menen het dus echt, hoewel we zelf nog moeten wennen aan het idee heel Antwerpen door te stappen. De miserie die mijn tenen nog te wachten staat daar sta ik liever ook nog niet te lang bij stil.
We hebben op onze eerste dag door Antwerpen trekken toch tenminste
al iets nuttigs geleerd: als er geen bankjes in de buurt zijn moeten
we op de grond gaan zitten om tijdens de middag even te kunnen uitrusten
en onze boterhammen op te eten. Vandaag hebben we dat op een stukje gras
moeten doen aan het einde van de Gerarduslei. Dat was natuurlijk voordat
we langs het nabije plein waren gekomen waar wél bankjes waren.
Misschien toch maar beter een handdoek mee nemen morgen, om onze picknick
iets aangenamer te maken.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.