Dagboek: Dag 1 - Het Startschot
Vrijdag 2 september 2005.
Vandaag werden de beloften begraven die door de regering gemaakt werden aan het volk. Moge zij de eeuwige rust krijgen.
Laten we hopen dat hun nakomelingen niet hetzelfde lot beschoren zijn.
De ceremonie vond plaats op de Marnixplaats in Antwerpen, waar de met bloemen overladen doodskist onder de stralende zon een laatste afscheidsgroet heeft gekregen. De zon straalde inderdaad vandaag, ondanks het verdriet van het rouwende volk dat aanwezig was en dat zijn tranen niet kon bedwingen.
Om de overleden beloften te eren gaf Jan De Bruyn een plechtige lofrede:
Beste mensen,
Als de dood ons iemand ontneemt die ons lief was, dan zijn we geneigd ons gevoelsgeladen denken nog even te concentreren op de overledene, alsof we daardoor de overledene nog heel even in ons midden kunnen houden.
Laten we dan ook even stilstaan, in een gezamenlijk moment van bezinning, en onze gedachten verwijlen bij de beloftes die de huidige regering gemaakt heeft, en die ons ontvielen.
Laten we nog heel even terugdenken aan de hoop die zij in zich droegen. Aan de blijde verwachting die zij in onze harten hadden geplaatst. Laat ons om hen rouwen.
Beste mensen, de beloftes van de regering zijn nu vergaan in de stilte van de dood.
Beloftes die al te haastig gemaakt werden, en waarvan de realisatie nooit het levenslicht heeft mogen zien. Dames en heren, kunnen de politici ons verdriet aanvoelen? Waar kunnen zij ons troost bieden?
Zo dadelijk is er muziek. Muziek die de beloftes zal begeleiden over de grens van hun kortstondige leven heen, muziek die hun metgezel zal zijn op hun laatste reis.
Moge wij u vragen de beloftes in gedachte te nemen, en een laatste keer de blijde hoop te koesteren die zij in zich droegen.
Daarop werd de kist plechtig weggedragen onder begeleiding van het Belgische volkslied. Een lied dat toepasselijk was bij het begraven van dingen die zo belangrijk zijn.
Laten we hopen dat de politici een les trekken uit deze trieste gebeurtenis. En laten we hopen dat ze zich in het vervolg bezinnen, en dat ze vermijden beloftes te maken die achteraf ten grave moeten gebracht worden.
Na het droeve samenkomen zijn Jan en Bachir onmiddellijk de eerste straat van hun ellenlange route afgegaan: De Vrijheidstraat gelegen aan de Marnixplaats.
De Vrijheidstraat is de enige straat die ze vandaag afgingen, als symbool van de vrijheid die de Antwerpse kiezer nu heeft tegen de huidige politiek te protesteren.
Vanaf maandag 5 september begint voor Jan en Bachir het echte zware werk: ze gaan vanaf dan elke weekdag van ‘s morgens tot ‘s avonds door Antwerpen trekken totdat ze heel Antwerpen persoonlijk van het bestaan van NEE hebben ingelicht. Vanaf maandag zullen ze ook dagelijks hun persoonlijke ervaringen van tijdens hun tocht uit de doeken doen in het dagboek.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.