Dagboek: Dag 22 – Alright! Patékes! (Eerste dag in Deurne)
; newWindow.focus())
Maandag
3 oktober 2005.
Vandaag belde mijn kompaan Bachir aan bij een man van zeer weinig woorden. Van geen woorden om precies te zijn. Zijn reactie bestond er enkel uit mijn kompaan in stilte aan te kijken met een enorme minachting in zijn ogen, vervolgens agressief een gebaar te maken waarmee hij duidelijk maakte dat al dat politieke gezever hem tot hier zat, en tenslotte zijn deur dicht te smijten. Had hij even de tijd genomen de flyer eens te bezien had hij misschien ontdekt dat wij net diegenen zijn die de mensen waarbij het politieke gezever tot hier zit een alternatief bieden. Mijn kompaan is achteraf de flyer dan toch maar in zijn brievenbus gaan steken ondanks de weinig bemoedigende reactie van dit heerschap.
Een heel opgewekte en enthousiaste reactie zorgde even later op de dag voor wat positief tegengewicht. Een man die voorbijreed in een auto herkende ons blijkbaar want hij stopte even, deed zijn raampje open en riep: “Hé mag ik ook ne flyer!?” Ik gaf hem er een die hij gretig aanpakte en met koesterende ogen bekeek.
“Alright. Alright.” herhaalde hij met een rusteloze opgewektheid terwijl hij het papiertje bleef bewonderen. Plots tekende er zich een uitdrukking van twijfel en argwaan af op zijn gezicht en wendde hij zich terug naar mij.
“Als golle verkozen zijt, dan gade golle toch niks doen hé?” vroeg hij hevig met achterdocht in zijn stem, alsof hij wanhopig viste naar een confirmatie.
“Nee.” zei ik. “We zullen op alles ‘nee’ stemmen.”
Even snel als het met twijfel werd overschaduwd klaarde zijn gezicht terug op en bekeek hij het stukje papier met hernieuwde appreciatie.
“Alright! Alright!” zei hij luid met een triomfantelijke glimlach op zijn lippen en gaf plankgas.
“Die is precies bijzonder blij met zijn nieuwe mogelijkheid tot politiek protest hé Jan?” zei mijn kompaan geamuseerd.
“Wat ge zegt. Het is altijd aangenaam om mensen goed nieuws te brengen.” lachte ik terwijl ik naar de volgende deur stapte.
Het is merkwaardig wat we toch allemaal meemaken tijdens onze inforeis. Toen ik vandaag iemand te woord stond versprak ik me bijna omdat ik plots moest terugdenken aan iets wat ik verleden week in Merksem heb meegemaakt. Ik belde er aan bij de zoveelste deur van de dag en ineens bekroop mij een akelig voorgevoel. Van achter de deur van het huis waar ik had aangebeld hoorde ik een onheilspellend zuchtend en schrapend geluid steeds dichterbij komen: ‘chhhhh chhhhh chhhhh’. Ik dacht bij mezelf ‘wat de fuck gaat er hier opendoen?’. De deur zwaaide open en daar stond een vrouw in de gang. Allemachtig wat was ze dik. Ze moet minstens 250 kilo gewogen hebben! Ik begreep niet waarom de stenen vloer onder haar voeten niet tot gruis verbrijzelde toen ze een stap naar voor zette. De volledige bevolking van twee derdewereldlanden had een jaar lang als Bourgondiërs kunnen eten van een vangst als deze. Dit mens was zo gigantisch dat ze zichzelf nauwelijks door haar gang naar de voordeur kon slepen. Ik dacht eerst dat het schrapende geluid van daarnet werd veroorzaakt door haar indrukwekkende rondingen die langs weerskanten tegen het oppervlak van de muren schuurde. Maar toen ik mijn aandacht op haar gezicht vestigde zag ik dat dat het geluid van haar ademhaling was. Deze arme vrouw was volledig buiten adem van de inspanning om tot bij de deur te geraken. Had ik op voorhand geweten dat ze zoveel moeilijkheden had om naar haar voordeur te komen dan had ik gewoon een flyer in de brievenbus gestoken en niet aangebeld. Nog steeds een beetje van mijn melk bij het aanschouwen van dit spektakel overhandigde ik haar de NEE flyer, wenste ik haar een prettige dag verder en stapte ik naar de volgende deur. Maar net voordat ik bij hun buren aanbelde kwam haar man, die zelf vel over been was (hij moet waarschijnlijk al zijn patékes aan zijn vrouw afstaan), naar buiten gestapt. (Hoe hij voorbij zijn vrouw is geraakt is ons nog steeds een raadsel. Misschien is hij erover gesprongen.)
“Hiernaast moet ge ni bellen meneer, die zijn ni thuis.” zei hij tegen me.
“ah bedankt!” antwoordde ik opgewekt. Altijd plezant wanneer mensen zo vriendelijk zijn ons die dingen te zeggen. Dat bespaart ons wat tijd.
“Ja die van hiernaast zijn ni thuis. En het huis daarnaast daar moet ge ook ni bellen. Die zijn ook ni thuis. Die zijn vorige week namelijk allebei gestorven.” zei hij heel serieus.
Als ze dood zijn… dan zijn ze inderdaad hoogstwaarschijnlijk niet thuis. Ik wou hem nog vragen hoe ze gestorven waren. Maar ze hadden misschien teveel patékes gegeten en dat lag misschien nogal gevoelig om over te praten. Ik heb hem dan nogmaals bedankt en ben dan verder gegaan. Ik vraag me af of we ook zo’n memorabele toestanden in Deurne zullen meemaken.
We willen hierbij ook even onze verontschuldigingen aanbieden aan de mensen die in volgende straten wonen. Deze straten waren aangekondigd voor vandaag, maar omwille van tijdsgebrek hebben we ze niet kunnen doen. Soms zijn er straten op onze kaarten aangeduid als industriegebied terwijl ze in werkelijkheid bewoond zijn. Dat zorgt van tijd tot tijd voor vergissingen en dat is de reden waarom we deze straten pas morgen zullen doen.
De Sossastraat
Van Dornestraat
Van Rossumstraat
Van Heetveldelei
Sound effects produced by Jan De Bruyn
Movie directed by Jan & Bachir
editing and post-production by cybercrash
starring Bachir Boumaâza (Bachir) & Jan De Bruyn (Man Van Zeer Weinig Woorden)
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.