Dagboek: Dag 21 - Laatste dag in Merksem
; newWindow.focus())
Vrijdag
30 september 2005.
Vandaag hebben we heel Merksem afgewerkt. Ekeren en Merksem zijn nu volledig gedaan, en dat op één maand. Niet slecht voor twee man die alles met het openbaar vervoer doen. Onze laatste dag in Merksem was ongetwijfeld de meest memorabele.
De dag begon al meteen met een negatieve reactie, maar dat heeft ons niet uit ons lood kunnen slagen. Mijn kompaan Bachir belde aan bij een man woonachtig vlakbij het Albertkanaal. Van het moment dat hij het woord ‘politiek’ hoorde vallen had hij genoeg gehoord. “Pffffrrrr doar trek ik maai niks van oan!” waarop hij zijn deur dichtsmeet.
Voor mijn kompaan was het duidelijk dat deze man afknapte op het woord ‘politiek’ en dat hij eigenlijk niet wist waarover het ging. Als hij de flyer leest heeft hij misschien wel interesse dacht hij, dus besloot hij toch maar een flyer in de bus te steken. Toen we echter een paar huizen verder waren zagen we diezelfde flyer verfrommeld tot een bolletje uit het deurgat van de ongeïnteresseerde man vliegen met zo’n snelheid dat het uit een kanon had kunnen geschoten zijn. Die vent was blijkbaar wreed sterk en bovendien bijzonder ‘pissed’. Gelukkig stonden we al een paar huizen verder. Hadden we nog in het gezichtsveld van deze woedende kogelstoter vertoefd dan had dat nefaste gevolgen kunnen hebben voor ons nageslacht. Er zijn immers andere ‘kogels’ die ook door deze krachtpatser ‘gestoot’ hadden kunnen worden, maar die spijtig genoeg wel (voorlopig dan toch nog) aan ons lichaam hadden gehangen. We hadden met andere woorden serieus naar ons kloten kunnen krijgen.
; newWindow.focus()){kind=link}
Een beetje later had mijn kompaan weer een rare snuiter gevangen. Deze keer was het een Engelstalige die de deur opende. Nadat Bachir zijn gekende informeren zin in het Engels had geformuleerd begon de man zich nogal zelfingenomen te gedragen.
“I already protest against the politics in Belgium.” zei hij trots.
“How so?” wou Bachir weten.
“I fucking piss on it!”
Indrukwekkend welke vindingrijkheid sommige mensen aan de dag leggen om toch maar hun afkeer voor de politiek duidelijk te maken. Deze man had er niets beters op gevonden dan in het stemhokje zijn broek naar beneden te doen, zijn slurf in de hand te nemen en demonstratief heel het boeltje onder te zeiken. Of zo hebben we het toch begrepen (ons Engels is misschien wat roestig). Vroeger toen het nog met potlood en papier gebeurde kan ik de grap er nog van inzien. Een met pipi doorweekt stemblad in de stembus steken zal voor hem ongetwijfeld kicken zijn geweest. Maar tegenwoordig met die computers… zo’n elektronisch geval onderzeiken is toch al direct een pak minder symbolisch. En het lijkt mij bovendien bijzonder riskant. Stel dat er kortsluiting ontstaat en uw noten ter plekke gegrild worden… Dan gaat ge volgens mij achteraf toch ook niet veel goesting meer over hebben om nog te ‘protesteren’. Ondanks zijn reeds expliciete protest nam de man toch de flyer aan.
‘Gaat hij daar ook op fucking pissen?” vroeg Bachir zich lichtjes verontrust af en maakte zich toen uit de voeten.
Maar aan positieve reacties ontbrak het vandaag anders ook niet. Zo was er een jonge man die, toen we al een paar huizen verder waren, terug zijn deur opende en de straat opliep om ons zwaaiend met de flyer in zijn hand nog toe te roepen: “Hey! Ik vind het een prachtig initiatief! Mijn stem hebt ge al zeker!” En iets later een koppel op de Van Stralenlei die zeiden dat ze ons op teevee gezien hadden en dat ze zich hadden afgevraagd of we ook langs hun huis zouden passeren. Ze waren duidelijk verbaasd en aangenaam verrast te ontdekken dat we er inderdaad passeerden.
Een aantal andere positieve reacties later deed zich een situatie voor die tot hiertoe ongetwijfeld de meest lastige is die zich al heeft voorgedaan tijdens onze ondertussen al maandlange inforeis. Een man aan wie ik de uitleg over de NEE flyer aan het geven was stond in de deuropening van zijn huis. Een plotse windstoot (het was bijzonder winderig vandaag) deed met een harde klap zijn voordeur dichtslaan. Onmiddellijk kwam er een uitdrukking van paniek op zijn gezicht. De man schoot pijlsnel naar zijn voordeur om ze terug open te duwen, maar het was te laat. Zijn voordeur was finaal gesloten en het was duidelijk aan zijn reactie dat hij zijn sleutel niet bij had!
“Verdomme ik ben buitengesloten!” zei hij terwijl hij machteloos naar de deur staarde. Vervolgens probeerde hij met de hoop der wanhoop nog een aantal keren het ding tevergeefs open te duwen.
‘Shit’ dacht ik bij mezelf. Door mij is die man buiten gesloten. Wie weet hoe lang hij hier zal moeten staan wachten tot er iemand anders thuiskomt? Ik begon me stillekesaan bijzonder schuldig te voelen.
“Kunt u misschien iemand bellen meneer? Hier, u kunt mijn gsm gebruiken.”
Hij nam mijn toestel meteen aan, maar hij bleef er met een verloren blik naar staren.
“Ik ken geen telefoonnummers vanbuiten.” realiseerde hij zich vol ontsteltenis.
Hij bleef daar als verstijfd staan met mijn gsm in zijn hand. Nu en dan met zijn andere hand over zijn voorhoofd wrijvend mompelde hij enkele dingen binnensmonds. Het was duidelijk dat hij zijn hersenen aan het pijnigen was om toch maar een nummer van iemand voor de geest te halen, maar het lukte hem niet. We stonden daar nu al een aantal minuten. ‘Het is mijn schuld’ dacht ik bij mezelf. Wat kan ik doen om hem te helpen? Wat kan ik doen?
Plotseling zei hij dat zijn bus vlakbij geparkeerd stond, en dat de achterdeur misschien wel niet op slot was, en dat er in de bus misschien wel een telefoonnummer van iemand te vinden was. Op hoop van zegen stapten we samen naar het voertuig. Het bleek dat hij een buschauffeur is die gehandicapte kinderen van en naar school brengt. Tot onze grote opluchting was de achterdeur van het voertuig inderdaad niet op slot. De man begon koortsig door een map met papieren de bladeren op zoek naar een telefoonnummer. Die vond hij! Het telefoonnummer van de onderneming waar hij werkt zat gelukkig tussen de papieren. Hij telefoneerde ernaar en kon zo het gsm nummer van zijn vrouw bemachtigen. Dat was al een groot pak van ons hart. Toen volgde stap twee: zijn vrouw bellen en hopen dat ze afneemt.
Hij belde haar. De spanning was te snijden. Ze nam niet op! Shit! Shit! Shit! Vastbesloten om het daar niet bij te laten belde de man een tweede keer. Ze nam weer niet op! De situatie begon er hopeloos uit te zien. Als laatste wanhoopsdaad belde de hij zijn vrouw een derde keer. Plots hoorde ik de man in te telefoon te praten. Hij heeft ze kunnen bereiken! Eureka! Ik voelde me al een heel stuk beter. Zijn vrouw zou nu onmiddellijk naar huis komen om hem uit zijn benarde situatie te helpen. Ik voelde me bijzonder opgelucht, maar de opluchting was voor hem ongetwijfeld veel groter dan voor mij.
Ik heb me nog een laatste keer verontschuldigd voor het veroorzaken van deze bizarre situatie. Hij heeft het me wel vergeven denk ik. Hij bedankte me in ieder geval terug voor het gebruik van mijn gsm, maar dat was wel het minste wat ik kon doen. Hij is dan maar in zijn bus gaan zitten wachten op de komst van zijn vrouw. En ik ben dan maar verder gegaan met mijn tocht door Merksem.
; newWindow.focus())
Een tijdje later kwamen we voorbij diezelfde straat, en het toeval
wil dat op dat moment de man juist uit zijn bus stapte omdat zijn
vrouw net was aangekomen. Ik ben dan nog eens naar hem toegestapt
om hem te vragen of ik een foto van hem mocht nemen om deze gebeurtenis
te vereeuwigen in dit dagboek. Zoals u kunt zien op de foto links
had hij daar geen problemen mee. Meneer, ik weet niet wat uw naam
is en of u dit aan het lezen bent. Maar indien u dit leest; nogmaals
mijn excuses voor de situatie en bedankt voor uw begrip! Het is
ons ondertussen wel duidelijk dat we nog een hoop maffe situaties
zullen meemaken het komende jaar.
Merksem hebben we vandaag dus volledig afgewerkt. Samen met Ekeren hebben we ondertussen naar schatting al ongeveer 8000 mensen persoonlijk aangesproken, in 34.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en al bij al een pijnlijke 400 kilometer gestapt. Onze schouders hangen aan frennen, de bleinen op onze voeten zaaien terreur en onze vrije tijd is ook volledig naar de knoppen. Maar we zijn doorzetters! Maandagmorgen staan we er weer! Same time, other place: dan beginnen we aan Deurne. Daar zullen we ongetwijfeld langer mee zoet zijn dan Ekeren en Merksem samen.
Sound effects produced by Jan De Bruyn
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.