Dagboek: Dag 87 - Over Gêne en Schaamte
; newWindow.focus())
Maandag 2 januari 2006.
De allereerste deur waarbij ik dit jaar aanbel, dacht ik bij mezelf wanneer ik vanmorgen voor het eerste huis van de dag stond. Hopelijk zijn de mensen al voldoende bekomen van hun nieuwjaarsviering. De vriendelijke dame die opendeed zag er opgewekt en fris uit, en ook de twee daaropvolgende personen die aan de deur verschenen zagen er goed uitgerust uit. Maar aangekomen bij het vierde huis kwam er een man naar buiten geslenterd die me met vermoeide ogen aanstaarde.
“Goeienavond.” zei hij op een beleefde manier. Ha! Er bestond geen twijfel over dat dit een ‘hardcore’ fuifbeest was van de bovenste plank: de man had duidelijk geen oog dicht gedaan sinds nieuwjaarsavond en was nu nog altijd aan het doorfeesten. Voor hem was het dus eigenlijk nog altijd ‘goeienavond’. Héél laat op de avond weliswaar. Deze gedachten schoten onvrijwillig door mijn hoofd terwijl ik een inspanning moest leveren om mijn lach in te houden en op een serieuze manier mijn zin te zeggen. Blijkbaar slaagde ik daar nog in ook, want hoewel het woord ‘goeienavond’ herhaaldelijk door mijn hersens bleef spoken heb ik de zin kunnen uitspreken zonder een enkele krimp te gegeven.
“En een goeienavond nog verder!” zei ik tenslotte opgewekt. Shit! Jan, debiel die ge zijt! “Euh… een goeiedag nog verder!” corrigeerde ik mezelf hakkelend waarop ik me uit de voeten maakte. Hij kon wel eens de indruk krijgen dat ik hem aan het belachelijk maken was omwille van zijn verspreking en vervolgens pisnijdig worden. We zijn al zottere beren tegengekomen…
Bij het volgende huis, de vijfde deur waar ik vanmorgen aanbelde, ging het al niet veel vlotter. De persoon die daar woont heeft welgeteld twee minuten (120 seconden) nodig gehad om zijn deur open te krijgen. Eerst hoorde ik het lichte gekletter van een sleutelbos gevolgd door het draaien van het deurslot. Ik zag het metaal van het slot aan de buitenkant met minuscule sprongetjes naar links en rechts verschuiven, en de gehele deur bewoog een aantal keer een kleine fractie naar voor en terug naar achter in zijn omringend kader. Maar nog altijd bleef hij dicht. Even was er een kort moment van stilte, dan een diepe zucht die van achter de muur weerklonk en dan opnieuw het rinkelende gekletter van sleutels, nu luider en ongeduldiger, en het kraken van het ontoegefelijke slot. Nu ook hoorde ik een fluisterend gemompel van achter het hout opwellen dat tot een herkenbaar woord uitgroeide.
“Gdvrrdoeme! Gdvrrdoeme!” kwam het geërgerde gevloek uit de achterliggende gang opborrelen. Deze kerel heeft een serieus probleem als er brand uitbreekt, dacht ik nog terwijl ik het houten oppervlak opnieuw zag trillen. Waarom heeft hij trouwens zoveel verschillende sleutels? En waarom kan hij de sleutel van de voordeur niet gewoon opzij houden? De gedachte dat dit een idiote inbreker was die zichzelf per ongeluk in de woning van zijn slachtoffer had ingesloten werd een steeds reëler idee. Uiteindelijk vielen de geluiden volledig weg en was er een tweede moment van stilte. Een klein raampje naast de deur klikte open en een oudere man keek me met een licht gefrustreerde doch verontschuldigende blik aan.
“Goeiemorgen.” Zei hij met een voorzichtig lachje op zijn mond dat verried dat hij zich een beetje geneerde om de situatie. Ik had hem misschien kunnen zeggen dat hij zich niet hoefde te schamen en dat we tijdens onze inforeis dingen meemaken die veel genanter zijn.
Zoals wat mijn kompaan Bachir tegen het einde van de dag voorhad bijvoorbeeld. Toen de deur waar hij net had aangebeld voor hem openzwaaide had hij zelfs de kans niet om zijn zin te beginnen, want de man die in het deurgat zichtbaar werd had zijn rug naar hem toegekeerd en was al terug op weg naar de huiskamer.
“Zie da ge eerst den afwas doe!” riep de man op een heel familiaire toon. Mijn kompaan stond verbijsterd naar de wegsleffende figuur te staren en vroeg zich af wat hij kon zeggen om op een tactvolle manier zijn aandacht te trekken.
“Ej kerel, ik ben uw wijf ni hé.” had de man zeker met volle aandacht doen opkijken, maar was misschien niet de meest wijze uitspraak die mijn kompaan op dat moment kon doen. Gelukkig merkte de wegsleffende man dat ‘zijn wijf’ buiten bleef staan voordat hij in de woonkamer verdween. Hij draaide zich om en stond een moment vertwijfeld te gapen toen hij mijn zwartgeklede kompaan in het deurgat zag staan.
“Oh sorry!” zei hij onmiddellijk waarop hij haastig terug naar voor slefte. Het niet open krijgen van uw voordeur valt nog goed mee vergeleken met dit tafereel denk ik.
We waren van plan om vandaag de plaatselijke politie te bellen om hen op de hoogte te brengen van onze tocht door Bezali (Berendrecht – Zandvliet – Lilo), maar we waren vergeten om hun telefoonnummer deze morgen voor we vertrokken op te zoeken. Dat bleek echter geen probleem te zijn, want we zijn het politiekantoor vandaag toevallig voorbijgekomen. Van de gelegenheid gebruik makend zijn we het kantoor even binnengestapt om de Bezali politie er even persoonlijk van op de hoogte te brengen. De vrouw aan de balie was heel vriendelijk en we hebben er alle vertrouwen in dat ze het bericht aan haar collega’s zal doorgeven.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.