Dagboek: Dag 110 - Satan's Little Helper
; newWindow.focus())
Donderdag 2 februari 2006.
Residenties met vergrendelde deuren blijken een onuitputtelijke bron van frustraties te zijn, tot onze verbazing vooral voor de inwoners zelf. We hebben al verscheidene keren problemen gehad om tot aan de brievenbussen in die vergrendelde inkomhallen te geraken, maar vandaag werd ons nog maar eens extra duidelijk gemaakt dat die dingen niet goed zijn voor het hart van menig irriteerbaar bewoner. Toen mijn kompaan Bachir deze middag tegen de bewuste deur duwde en ze geen millimeter voelde meegeven wist hij meteen hoe laat het weer was.
“Verdomme, moet ik weeral al die bellen afgaan…” mompelde hij somber.
“Veel plezier!” zong ik cru terwijl ik hem voorbij stapte. We hebben er ondertussen een sport van gemaakt om elkaar met sarcastische pesterij te beschieten wanneer een van ons weer voor zo’n klote residentie staat. Mijn kompaan glimlachte eens giftig naar mij over zijn schouder en begon de bellen af te gaan. Al bij de eerste klonk er een stem via de parlefoon: “Hallo?”
“Goeiedag, het is om verkiezingsinformatie in de brievenbussen te steken.” zei mijn kompaan hoopvol.
“Nee, sorry! Ik mag de deur ni opendoen!” zei de man via het toestel en legde de hoorn op. Met een zucht van lethargische aanvaarding duwde mijn kompaan op de tweede bel. Deze keer was het de stem van een oude vrouw die hij te horen kreeg. Hij herhaalde zijn zin.
“Nee, da is reklam en da komt ni in onze bussen!” kwam het onvriendelijke antwoord.
“Maar mevrouw, dat is geen reclame maar informatie voor de verkiezingen. Het is niet om een product te verkopen ofzo…”
“Nee niks van! Ik moet da ni in mijn bus hebben.” onderbrak ze hem.
“Oké, geen probleem, ik zal het niet in uw bus steken.” zei mijn kompaan toegefelijk. “Maar ik zou het wel in de brievenbussen van de andere mensen moeten steken om ze op de hoogte te brengen.”
“Ik heb gezegd NEE, mokt da ge weg zé!” tierde ze opgewonden. Ja lap het is weer zo ver, dacht mijn kompaan vermoeid. Waarom maken sommige mensen er toch zo’n drama van?
“Mevrouw, die mensen hebben het recht om op de hoogte gebracht te worden. Als u mij niet binnenlaat zal ik bij de andere mensen aanbellen tot iemand wél de deur opendoet.” zei hij tenslotte resoluut. Hij werd beantwoord door een salvo venijnige gemompelde verwijten dat plotseling werd afgebroken wanneer de hoorn werd ingehaakt. Mijn kompaan liet zich niet van zijn stuk brengen en belde moedig verder. De volgende persoon die opnam was heel vriendelijk en liet hem zonder aarzeling binnen. Maar op het moment dat het gekende zoemende geluid klonk (het teken dat de deur kan geopend worden) en mijn kompaan de met glas ingelegde deur begon open te duwen zag hij vanuit de inkomhal een oude vrouw haastig op hem afstevenen. Ze duwde de deur, die nog maar op een kier stond, terug dicht om mijn kompaan de doorgang te verhinderen. Hij keek in volle verbazing met wijde ogen door het glas hoe ze snel een sleuteltje tevoorschijn haalde en de deur op slot deed. Dit had hij nog nooit gezien… Dat mens was gewoon maniakaal!
“Ik heb gezegd: gene reklam!” blafte ze woedend vanachter het glas. Mijn kompaan deed zijn uiterste best om kalm te blijven.
“Mevrouw, dit is een informatieblad voor de verkiezingen. U hebt het recht niet om de mensen die hier wonen die informatie te ontzeggen. Die mensen hebben het recht om zelf te beslissen wat ze wel en niet willen lezen.” legde hij uit.
“GENE REKLAM!!“ gromde ze als een hondsdolle bejaarde teef. Mijn kompaan had gezworen dat hij schuim op haar hoektanden zag vormen. “Mokt da ge weg zé of ik bel de polis!”
“Bel de politie dan mevrouw, ik weet dat ik in mijn recht ben. Ik zou de politie kunnen bellen om uw onredelijke gedrag aan te geven, maar daar heb ik echt geen zin in.” Zei hij eerlijk. “Weet ge, ik zal de flyers gewoon in de gezamenlijke brievenbus steken, dan kunnen ze onder de inwoners verdeeld worden.”
“Ik smijt ze weg! Komaan, steekt ze er mor in! Ik smijt ze weg!” ratelde ze verder met waanzinnige wraaklust in haar ogen. Mijn kompaan had ondertussen begrepen dat het hopeloos was.
“Mevrouw, u verplicht mij om later op de dag gewoon terug te komen en nog eens bij de mensen hier aan te bellen wanneer u weg bent.” zei hij koelbloedig. Haar ogen doorboorden hem met bloeddorstigheid terwijl haar schedel overkookte met impotente haat.
“En een prettige dag nog verder.” zong mijn kompaan met een vriendelijke glimlach voordat hij weg stapte. Daar dacht zij duidelijk anders over.
Even later vertelde hij me heel het verhaal, en toen we een half uurtje later terug langs dezelfde plaats kwamen gingen we, samen deze keer, op de residentie af. Nu was ik het die de bellen een voor een afging. De bel van madame bitch heb ik wijselijk onberoerd gelaten. De tweede persoon waar ik aanbelde deed met een vriendelijk woord de deur open en hop we waren binnen! We keken voorzichtig rond, maar nergens was er de hondsdolle teef te bespeuren.
“Ze is waarschijnlijk even terug de poorten van de hel gaan bewaken voor haar baas.” lachte mijn kompaan terwijl hij de onbewaakte brievenbussen een voor een van een flyer voorzag.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.