Dagboek: Dag 19 - Mormonen Klonen
; newWindow.focus())
Woensdag
28 september 2005.
Een hele dag aktetassen door Merksem meezeulen begint stillekesaan
ons kloten uit te hangen. Die dingen wegen pokkezwaar na een paar
uurtjes stappen. Er zitten dan ook massa’s NEE flyers in
omdat we die onmogelijk allemaal in onze zakken kunnen steken.
Ja, we jagen er nogal wat flyers door per dag. Daarbij zitten ook
onze boterhammen en enkele andere benodigdheden in die aktetassen.
Om de schade wat te beperken wissel ik geregeld van hand om niet
continu dezelfde arm te belasten, maar toch voelen mijn schouders
ondertussen aan alsof ik turnles heb gekregen van ma Flodder samen
met een kudde zwaarlijvige nijlpaarden met een voorliefde voor
haasje-over.
Omdat we nu toch dagelijks in de buurt van het huis
van mijn kompaan Bachir rondstappen heeft zijn vriendin Tania de
goedheid in haar hart gevonden om ons bijna dagelijks een middagbezoek
te brengen om onze boterhammekes te brengen en onze voorraad flyers
aan te vullen. Op die manier kunnen we alles wat we nodig hebben
in onze zakken proppen en moeten we niet meer met die aktetassen
rondzeulen. Hartelijk bedankt Tania!
Nu die last voorlopig van onze schouders is kunnen we ons focussen op andere problemen. Zoals undercover groeperingen die er op uit zijn onze inforeis te boycotten. Vandaag belde ik aan bij een man die me vertelde dat er gisteren Mormonen bij hem aan de deur waren geweest om het woord van God te verkondigen. Ze waren op EXACT dezelfde manier gekleed als wij vertelde hij! We hebben vandaag inderdaad verschillende mensen gehad die ons van Mormonisme beschuldigden. Een oudere man riep het me zelfs toe toen hij me zag aankomen vanuit zijn raam op de derde verdieping: “GEEN MORMONEN AAN MEN DEUR!!” en hij maakte een onvriendelijk gebaar dat ik het beste kan verwoorden als ‘vort!’. Ik probeerde hem nog duidelijk te maken dat we niet van plan waren om hem tot welk geloof dan ook te bekeren, maar hij had zijn mening al onveranderlijk gevormd: het zijn weer die verdomde Mormonen!
Hetzelfde probleem hebben we gehad met de Jehova getuigen. Ook zij strooien ons op geregelde tijdstippen roet in het eten door de mensen af te schrikken een paar dagen voor we bij hen aan de deur komen. Zoals u in Dag 14 hebt gelezen zijn we die mannen een bezoekske gaan brengen om eens een hartig woordje uit te wisselen over deze conflictsituatie en om eventueel onze planningen op elkaar af te stemmen. Ze waren toen helaas niet thuis maar we hebben een bericht achter gelaten in hun brievenbus. Zouden de Jehova’s, vastbesloten onze inforeis te dwarsbomen en beledigd door ons voorstel tot pacifistisch overleg, geniepig zijn gaan samenwerken met de Mormonen om ons ne kloot af te draaien? We houden u op de hoogte…
De opgewekte reactie van een oude man later op de dag was genoeg om die verontrustende samenzweringstheorieën van ons af te zetten. Hij had bijzonder veel sympathie voor onze inforeis en hij wenste ons veel succes.
“Had ik ni zo oud geweest dan had ik meegedaan!” zei hij lachend.
Het beeld van deze oude man die in een lange zwarte jas met ons door Antwerpen trekt was bijzonder komisch. Zijn hulp had in ieder geval welkom geweest.
Naast deze verfrissende ontmoeting hadden we ook een bijzonder negatieve reactie vandaag. Een vrouw van middelbare leeftijd opende haar deur maar liet me niet uitspreken. De zin die ik zei om haar te informeren duurde nog geen vijf seconden, maar dat was blijkbaar al teveel.
“Nee dank u, ik denk zelf wel na!” onderbrak ze me bitsig. Ze zei het op zo’n venijnige toon dat ik even overtuigd was dat ik met een authentieke heks aan het converseren was. Ze had waarschijnlijk een toverspreuk uitgesproken om haar wrattenbakkes en haar kaketoe neus te camoufleren. Haar zwarte punthoed en bezemsteel had ze ook heimelijk achterwege gelaten om voorbijgangers niet te alarmeren. Maar had ik haar keuken binnengewandeld dan had ik hoogstwaarschijnlijk een gebraden kindje of twee in de oven gevonden.
; newWindow.focus())
‘Euh… da’s heel flink van u, maar wat heeft
dat te maken met het beetje informatie dat ik u aanbied?’ dacht
ik bij mezelf. Het leek mij geen goed idee dat ook tegen haar te
zeggen. Ik wou haar nog duidelijk maken dat het helemaal niet mijn
bedoeling was om te zeggen wat ze moest denken, maar ze leek zo
trots op het feit dat ze zelf kon nadenken (het was misschien een
nieuwe vaardigheid die ze pas verworven had) dat ik haar niet wou
tegenspreken.
“Weet u waar het over gaat?” vroeg ik haar.
“Dat zal ik wel via de media horen.” snauwde ze en ze gooide de deur van haar peperkoekenhuis dicht.
Dat is goed mevrouw, dan kunnen zij toch al een deel van dat denkwerk van u overnemen. Alle begin is moeilijk, zeker niet met teveel ineens beginnen hé madam. En vergeet uw neuswratten niet op te rapen. Er zijn een paar van uw zombiebakkes gevallen toen ge de deur dichtsmeet.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.