Dagboek: Dag 61 - De Gebochelde Van De Notre Dame
; newWindow.focus())
Vrijdag 25 november 2005.
Deze morgen was het weer pokke koud. Nog kouder dan gisteren. De kat die ons van het begin van de dag aan het achtervolgen was had er precies ook last van. Ze was continu jammerend naar ons aan het miauwen. Ik dacht dat is misschien een verwaarloosd huisdier dat honger en kou lijdt en hoopt met haar gemiauw ons te overtuigen om ze mee naar huis te pakken. Wanneer ik op een bepaald moment bij een huis met voortuin aanbelde stond het beest nog altijd naast mij. Het keek met zielige oogjes naar mij terwijl het haar gejank verder zette. De deur van het huis ging open en onmiddellijk richtte de kat haar volledige aandacht op de deuropening. Ze probeerde bliksemsnel naar binnen te glippen, maar tevergeefs want de vrouw in de deuropening joeg ze weg met haar voet.
“Weet u misschien van wie die kat is? Die is ons al heel de tijd aan het achtervolgen alsof ze geen thuis heeft.” vroeg ik nadat ik mijn zin had gezegd en de flyer overhandigd.
“Ja da is de kat van twee huizen verder.” zei de vrouw. “Die mensen zijn gaan werken en die zal waarschijnlijk ni binnen kunnen. Maar da gebeurt wel meer ze, die is hier regelmatig door de straten aan het dwalen.”
Nadat ik de vrouw nog een prettige dag had gewenst heb ik de kat dan maar gelaten voor wat ze was en ben ik verder gegaan naar het volgende huis. Maar het diertje achtervolgde ons nog steeds. De ene moment was ze tegen mij aan het janken, de andere moment zat ze mijn kompaan Bachir op de hielen. Plotseling, een huis of twee verder, zie ik het beest een klein putje graven in de voortuin van het huis waar mijn kompaan juist iemand te woord had gestaan.
“Kijk! Die kat is in iemand zijn voortuin aan het kakken!” Riep Bachir uit toen hij het ook had opgemerkt. En inderdaad: de kat hurkte boven haar zopas gegraven putje en begon ongegeneerd haar gemak te doen. Op dat moment ging de deur open en verscheen een norse man. Ik deed hem de uitleg op zo’n vriendelijk mogelijke manier, vechtend tegen een spontane lachbui omwille van de grappige situatie. Maar wanneer ik halfweg mijn zin was rook ik ineens een enorme stank. Kattenkak! Fucking hell da beest was stinkstokken aan het leggen om ‘U’ tegen te zeggen! Het heeft geen haar gescheeld of ik schoot in de lach voor het gezicht van deze norse kerel. Gelukkig heb ik me kunnen inhouden.
“Amai maat, da beest roeft nogal een pak wanneer het worsten draait!” zei ik tegen mijn kompaan nadat de norse vent met een wantrouwige blik in zijn ogen de flyer had aangepakt en de deur had dicht gedaan. “Ik rook dat tot hier! Wa heeft da beest gegeten?” vroeg ik me terecht af. Bachir was ondertussen ononderbroken aan het lachen.
“Sebiet krijgen we nog het verwijt da we die kat aanzetten tot het kakken in mensen hun voorhofkes!”
“Of wordt de schuld integraal op ons geschoven… Roddels als ‘die mannen van NEE hebben in mijne voorhof gescheten!’ kunnen we best missen.” Lachte ik geamuseerd mee. Het filmke dat Bachir van de kat heeft gemaakt getuigt van het misdrijf van openbare zedenschennis dat gepleegd werd.
Ondanks de ijskoude wind die ons vandaag bijna onophoudelijk teisterde hebben we de humor er toch in gehouden. Dat bleek ook helemaal niet zo moeilijk meer nadat Bachir iemand aansprak die buiten in de vrieskou voor zijn garagepoort aan het werken is. Tegen het einde van mijn kompaan zijn zin kwam er ineens een lange snottebel uit de man zijn neus gedropen. Het bleef maar langer en langer worden totdat het uiteindelijk een lengte van wel vijf centimeter had bereikt! Tot op die lengte gekomen bleef de snottebel onwrikbaar aan zijn neus hangen terwijl het in de wind majestueus heen en weer bengelde. Mijn kompaan deed echt een oprechte inspanning, om niet te zeggen alle moeite van de wereld, om niet in de lach te schieten, maar het beeld van de glibberige neusbel fladderend in de wind was gewoon te humoristisch om te kunnen weerstaan. Hij heeft er in paniek dan niks beters op gevonden dan gewoon zijn ogen dicht te doen! Het laatste stukje van zijn zin heeft hij dus met zijn ogen dicht gezegd en is het dan rap afgetrapt. Ik lag kreupel toen hij het verhaal vertelde, vooral omdat hij de explosieve situatie op zo’n absurde manier had gered.
“Wat echt hilarisch had geweest is da ge ook nog over zijn brievenbus had gestruikeld en op u bakkes had gegaan omda ge uw ogen zo halsstarrig aan het dichtknijpen waart!”
Jaja, we lachen wat af ondanks die bijtende kou. Het is soms zelfs dankzij die bijtende kou dat er zo’n grappige situaties ontstaan. Zoals die keer dat Bachir die zo dik had aangekleed dat het echt geen zicht meer was. Hij had verschillende dikke truien, elke met een fameuze kraag, allemaal krampachtig onder zijn hemd gepropt. Met als gevolg dat al die samengeperste kragen onder zijn hemd een opvallende bult op zijn rug tussen zijn schouders vormden.
“Kerel da is echt geen zicht!” zei ik hem nog ernstig. “Ge ziet er afzichtelijk uit gast, de mensen gaan schrik van u hebben! Ge zijt precies de gebochelde van de Notre Dame!”
Stel u het maar eens voor. De mensen zouden nogal verschieten wanneer de gebochelde van de Notre Dame effectief aan hun deur zou staan om hen even op de hoogte te brengen van hun nieuwe democratische mogelijkheid…
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 24.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 110.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en 1200 kilometer gestapt. Begin volgende week zullen we Wilrijk afwerken, en dan gaan we verder in Hoboken. We zullen niet vergeten de Hobokense politie op voorhand in te lichten om eventuele klachten over ‘twee verdachte figuren in zwarte frakken’ te voorkomen.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.