Dagboek: Dag 106 - De Jodenbuurt en De Diamanthandel
; newWindow.focus())
Vrijdag 27 januari 2006.
En het weer wordt er maar niet beter op. Dit was ongetwijfeld de koudste dag van de week, als het niet de koudste van de maand was. We hebben inderdaad, tegen alle verwachtingen in, vandaag nog meer afgezien dan de voorbije dagen. Vanmorgen hebben we al meteen bewijsmateriaal verzameld om te illustreren hoe fucking koud het eigenlijk wel was. IJspegels van een halve meter hingen als broze zwaarden van Damocles boven onze hoofden. Ik wist wel op voorhand dat het zo bitter koud ging zijn, en daarom had ik deze morgen voor ik vertrok mijn ‘mietenmondje’, om het in de woorden van mijn waarde conflater Bachir te zeggen, ingesmeerd met een beschermende zalf. Maar gezien ik nu, op het einde van de dag, toch nog met pijnlijk gekloofde en vervellende lippen zit vraag ik me af wat het nut ervan was.
“Gij moet gewoon eens leren om u wa minder als een miet te gedragen.” klonk, zoals steeds, de kleurrijke commentaar die mijn barmhartige kompaan daaromtrent te geven had. Zijn schertsende beledigingen zijn inmiddels een vertrouwde metgezel geworden. Ik had me zelfs lichtjes zorgen gemaakt moest hij het niet op dergelijke manier verwoord hebben. Het is zijn manier van de kou te trotseren en de lijdensweg te relativeren: zijn kompaan te pas en te onpas een ‘miet’ noemen. Iedereen doet dat op zijn manier denk ik dan altijd maar hé. Ik persoonlijk vind het meer bevredigend om af en toe eens goed op zijn bakkes te kloppen.
Vandaag zijn we door de jodenbuurt van Antwerpen getrokken. Mijn kompaan was eerst een beetje ongerust dat we in de problemen zouden geraken. Onze kledij lijkt sprekend om die van de Joodse mensen, en men zou ons misschien wel eens kunnen verdenken van de spot te drijven met hun klederdracht. Maar onze zorgen bleken ongegrond: we hebben heel de buurt afgewerkt zonder enig conflict en we hebben zelfs ondervonden dat vele mensen daar vriendelijk en positief reageerden. Het deed ons even terugdenken aan het centrum van de diamanthandel in Antwerpen, vlakbij het Centraal Station, waar we enkele dagen geleden zijn geweest. Het liep daar voor het overgrote deel ook vol met joden. Er waren daar een paar straten die letterlijk bezaaid zijn met diamantwinkels en bankfilialen. Naast de wemelende massa joden die er met gejaagde passen doorschrijden waren er ook opmerkelijk veel politie- en bewakingsagenten te zien. Ik en mijn kompaan Bachir wandelden daar met onze lange zwarte jassen van deur tot deur om onze flyers in de brievenbussen te steken. Bijna alle residenties waar we binnenstapten hadden ingehuurde security-mensen die wacht hielden in de inkomhal.
“Het is toch straf da met al die politie en bewaking wij ni worden tegengehouden?” zei mijn kompaan terwijl hij verwonderd rondkeek en zijn flyers in de brievenbussen jaagde. “Wij stappen gewoon maar overal binnen om flyers in de bussen te steken, en precies niemand die zich afvraagt wat we aan het doen zijn. We zijn al zoveel tegengehouden door de politie… ge zou dan toch verwachten da we hier toch minstens één keer worden tegengehouden door een agent of bewaker?” Ikzelf had het ook al vrij eigenaardig gevonden. Iedereen negeerde hier ons gewoon. Nog meer zelfs dan in andere, ‘normalere’ straten. Ineens viel mijn euro.
“Maar… wij lopen hier rond in lange zwarte frakken.” zei ik bedachtzaam.
“Ja…” Mijn kompaan keek me fronsend aan.
“Op het eerste zicht zijn wij niet veel anders gekleed dan de vele joden die hier rondlopen. Het is misschien juist door onze kleding dat we niet worden tegengehouden, omdat iedereen denkt dat we joden zijn…”
“…en dat de flyer die we verspreiden een of ander informatieblad is dat te maken heeft met de diamanthandel…” vulde mijn kompaan aan. ”haha ja da zou inderdaad best kunnen.”
“Toch wel ironisch: de kledij die ervoor zorgt dat we, overal waar we komen, raar bekeken worden zorgt er hier juist voor dat we niet opvallen. Moesten we hier in gewone burgerkledij overal zomaar binnenlopen om papier in de brievenbussen te steken, dan zouden we waarschijnlijk wél worden tegengehouden.”
We hebben het nog niet getest om te zien of die stelling effectief klopt, maar het lijkt ons toch wel plausibel. Het is immers heel logisch: als je de karakteristieken van je omgeving aanneemt dan word je ‘normaal’ en verdwijn je in de onopvallendheid. Iemand die daar echter nooit in zal slagen, welke kledij hij ook aantrekt, is de lichtjes neurotische kerel die we al enkele keren zijn gaan bezoeken. Zoals voorheen al gezegd hebben we zoveel positieve reacties over zijn verschijning in het dagboek gekregen dat we hebben besloten regelmatig langs zijn deur te passeren om te zien hoe het met hem gesteld is. Er moet in het kort iets bijzonders met hem gebeurd zijn, want hij had het deze week wel enorm zwaar te pakken. We hopen dat hij dergelijk gedrag nooit openlijk op straat in het centrum van de diamanthandel vertoont. De politie zou daar wel eens zwaar aan kunnen tillen…
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 42.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 191.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en alles bij elkaar elk 2100 kilometer gestapt.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.