Dagboek: Dag 105 - Het is de schuld van de studenten
; newWindow.focus())
Donderdag 26 januari 2006.
We zijn in een stuk van Antwerpen beland dat door bijna niets anders dan studenten wordt bewoond. We kwamen vandaag het ene studentenkot na het andere tegen. Naast de deuren hingen ellenlange reeksen bellen met daarnaast uitsluitend voornamen vermeld als Tom, Ellen, Karel, Veerle, Pieter, Katrien,… zonder ergens een achternaam te bespeuren. Er was geen twijfel mogelijk: allemaal studenten! We hadden het gisteren al moeten doorhebben dat we de studentenbuurt naderden toen die slordig ogende jonge gast uit zijn raam op de vierde verdieping kwam hangen nadat mijn kompaan Bachir er had aangebeld.
“Vor waddist?!” riep hij luidkeels vanuit de hoogte. Hij moest wel: er was een afstand van drie volle verdiepingen te overbruggen terwijl de motoren van voorbijrijdende auto’s luidruchtig op de achtergrond ronkten. Mijn kompaan had niet de moed om heel de uitleg naar boven te roepen. Hij hield het dus kort en bondig: “Het is informatie voor de volgende gemeenteraadsverkiezingen van Antwerpen! Ik zal de flyer in de bus steken!”
“Aha! Waar is da te doen? Ik ben óók Gothic!” riep de jongen enthousiast.
U bent ook Gothic? Waar is dat te doen? Wij zijn geen fuif aan het organiseren hé kerel. Het is niet omdat wij lange zwarte jassen dragen dat wij daarom naar ‘Cradle of Filth‘ luisteren hé dude. En al zouden we een Gothic-party houden, dan gingen we toch wel serieus de mist in als we het zo een naam zouden geven. ‘De gemeenteraadsverkiezingen van Antwerpen’ is misschien wel een superoriginele titel voor een Gothic fuif, maar veel volk zou daar niet op afkomen vrees ik. Maar geen probleem! De pinten en de joints van op de TD van gisterenavond zijn waarschijnlijk nog niet uitgewerkt, en in die omstandigheden zijn vergissingen menselijk!
Dat antwoord was niet het antwoord dat mijn kompaan op dat moment heeft gegeven, maar de reactie van deze jongeman had ons wel kunnen doen realiseren dat we dus dicht bij de studentenbuurt waren genaderd. Die realisatie kwam echter niet, en als gevolg van onze onoplettendheid zaten we vandaag dus met de gebakken peren.
Aanvankelijk belden we aan het begin van de dag nog bij alle studentenkoten aan, maar na verschillende studenten te hebben gesproken die zeiden dat ze niet veel met onze inlichting waren omdat ze niet in Antwerpen wonen, hebben we besloten die koten gewoon te bussen. Dat is trouwens ook de reden waarom we niet bij winkels en bedrijven aanbellen: de mensen die er werken wonen niet allemaal in Antwerpen, en diegenen die er wél wonen zullen ons wel aan de deur van hun woonst krijgen. We hebben dus het grootste deel van de dag massa’s studentenkoten lopen bussen. Dat heeft ervoor gezorgd dat we natuurlijk veel sneller werkten dan normaal en dat we in een mum van tijd al onze geplande straten voor vandaag af hadden.
“We hebben alles al af voor vandaag!” zei mijn kompaan terwijl hij teneergeslagen naar zijn plannetje gaapte. Ik nam mijn gsm uit mijn zak en bekeek het display vluchtig.
“Nog maar twee uur.” zei ik bedenkelijk.
“We kunnen nog een stukje van het eilandje doen, maar ik heb er maar een klein beetje van op mijn plan staan.” zei hij, nog steeds naar het papiertje in zijn handen turen. Ik hield mijn schouders op.
“Beter dan niks. Let’s go.”
Omdat we geen plan van het eilandje bij hadden konden we er ook niet al teveel straten doen. Elke straat die we er deden moesten we onthouden voor wanneer we er binnenkort terug naartoe gaan om de rest af te werken. Dat maakte het werk bijzonder moeilijk. We hebben uiteindelijk nog een uur gewerkt voordat we dan toch besloten om maar naar huis te gaan. De extra straten van het eilandje die we gedaan hebben zijn de volgende:
Londenstraat (Antwerpen)
Napoleonkaai (Antwerpen)
Gedeelte van de Napelsstraat (Antwerpen)
Bordeauxstraat (Antwerpen)
Kribbestraat (Antwerpen)
Verbindingsdok Oostkaai (Antwerpen)
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.