Dagboek: Dag 104 - Onze Welgemeende Excuses
; newWindow.focus())
Woensdag 25 januari 2006.
Bitterkoud! Et was tien uur in de voormiddag, we stonden in de Handelsstraat in Antwerpen, en het was bitterkoud! Ik had vier T-shirts en drie tuien onder mijn hemd en nog altijd had ik last van de kou! Ik geloof dat ik op geen enkel moment in de voorbije vijf maanden zoveel kou heb geleden als deze morgen.
“Gij zijt gewoon een miet, Jan. Een regelrechte miet.” kwam de ondertussen voorspelbare reactie van mijn kompaan Bachir. Maar na de nodige inleidende miet-beschuldigingen viel hij even stil en gaf tenslotte toe dat hij ook aan het afzien was.
“Die eerste dag in Berendrecht was het keihard aan het sneeuwen en waaien, en tóch had ik het toen nog niet zo koud als nu. En nu heb ik zelfs meer kleren aan!” zei hij verontwaardigd. En het was waar ook. Geregeld liep er een rilling langs mijn wervelkolom. Tenen werden langzaam maar zeker ongevoelig in onderkoelde schoenen. Vingers brandde in de vrieskou telkens ze even uit broekszakken moesten gehaald worden om op een deurbel te duwen of een flyer te bussen. Ik stak ze er snel terug in nadat ik met mijn wijsvinger de zoveelste pijnlijk ijzige duwbeweging had uitgevoerd. Een vrouw van middelbare leeftijd verscheen aan de deur. Kaakspieren, aangetast door de vrieswind, vochten tegen hun afgenomen beweeglijkheid om mijn mond in gang te zetten. Met enige inspanning slaagde ik erin de zin zonder versprekingen uit te brengen en overhandigde ik de flyer. De vrouw nam hem aan en bekeek me even van kop tot teen. Zou ze zien hoe ik aan het afzien was? De bijtende wind blies stekende waterdruppels van rond het vriespunt in mijn gezicht. Mijn ogen waren van ellende half dichtgeknepen. Zou ze beseffen hoe pijnlijk dit was voor mij? Was dat een hint van medelijden dat ik daar in haar ogen zag?
“Moette gij daarvoor aanbellen?” zei ze neerbuigend en sloeg toen geïrriteerd haar deur dicht. Ik stond nog even voor de gesloten deur te bibberen van de kou terwijl ik haar reactie liet bezinken. Moet ik daarvoor aanbellen? Da’s nog zo’n domme vraag niet! Ze had daar warempel een punt! Moeten wij daarvoor de mensen van achter hun teevee halen en hen verplichten tot aan hun deur te komen? Moeten ze daarvoor een minuut van hun tijd opofferen en een papiertje komen aannemen van die zeiksmoel die in de kou staat te klappertanden? We kunnen ons misschien ook ineens de vraag stellen of we daarvoor van ’s morgens tot ’s avonds, vijf dagen op zeven, zes maanden lang door regen, wind en sneeuw, volledig gratis, onbetaald en vrijwillig onze zak moeten afdraaien?
Ik wil in ieder geval mijn verontschuldigingen aanbieden als ik u vanmiddag gestoord heb mevrouw. Ik hoop dat u niet teveel last hebt gehad van het feit dat ik wat trager sprak dan normaal omdat mijn bakkes als een fucking ijsklomp aanvoelde. Moest dat u toch in enige mate geënerveerd hebben, dan wil ik daarvoor mijn welgemeende excuses aanbieden. We hebben de indruk dat de katten die we aan de deur krijgen onze verschijning minder enerverend vinden. Het feit dat we tegen hun onze zin niet zeggen (omdat ze hem hoogstwaarschijnlijk toch niet zullen begrijpen) en dus minder tijd dan anders (minder dan één minuut dus) van hun favoriete teeveeprogramma beschijten kan daar wel iets mee te maken hebben.
We mogen in ieder geval van geluk spreken dat na de middag de zon is beginnen schijnen waardoor het wat warmer werd. Vanaf dan hoefden onze menselijke luisteraars zich toch tenminste al niet meer te irriteren over onze minder dan optimaal functionerende mondhoeken.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.