Dagboek: Dag 103 - Éla! Ik woejn doar!
; newWindow.focus())
Dinsdag 24 januari 2006.
Bitter koude lucht knaagde aan onze vingers toen we vanmorgen op onze startlocatie aankwamen. Ondanks onze ettelijke lagen kledij slaagden we er toch nog in kou te lijden. Dat was lang geleden; de laatste keer dat het zo koud was hebben we ons zo goed ingepakt dat we het ten allen tijde comfortabel warm hadden en eigenlijk enkel nog maar last hadden van onze vingers. Maar vandaag hadden we het dus echt onaangenaam koud. Misschien omdat het kwik de laatste tijd weer wat hoger opliepen en we ons weer moeten aanpassen aan de plotse vrieskou. Er zat dus niks anders op dan met de sporadische onaangename bibber en huivering in het werk te vliegen. Toen vanmiddag de zon begon te schijnen en het al iets aangenamer werd, hoorde ik tijdens het rustig bussen van een kalme straat ineens een beverig schril stemmetje weerklinken van de overkant van de baan.
“Éla! Éla!” galmde het door de overigens stille straat. Ik draaide me om en zag daar een klein oud vrouwtje met spierwit haar op het voetpad staan kletsen met een andere buurtbewoner.
“Doar mutte ni belle want die mengse zen ni tooas! Die zen oep verlof!” kraste ze luidkeels in haar platste Antwerps. Ik glimlachte vriendelijk naar haar en knikte met mijn hoofd, dankbaar voor haar hulp.
“Oké, bedankt!” zei ik opgewekt en stapte naar de volgende deur. Maar toen ik daar aangekomen aanstalten maakte om op de deurbel te duwen hoorde ik weer dat trillende stemmetje van achter me klinken: “Éla! Éla! Da is tzelfde hooas! Die mengse zen der ni!” Even keek ik verdwaasd naar beide aangrenzende deuren en zag dan dat het inderdaad hetzelfde grote huis was dat twee deuren had, maar slechts één huisnummer. Met een dom glimlachje keek ik weer naar het oude vrouwtje achter me en hield mijn schouders op.
“Bedankt!” zei ik nogmaals. De situatie was ondertussen een beetje gênant geworden. Het oudje zag er trouwens ook niet al te vriendelijk uit. Ze dacht waarschijnlijk dat ik een Getuige van Jehova of een Mormoon was met mijn zwarte outfit. En uit ondervinding weten we dat die mannen bijzonder onpopulair zijn. Niks van aantrekken dacht ik bij mezelf, en ik begaf me naar het derde huis op rij. Nog voor ik bij die derde deur aankwam hoorde ik wéér datzelfde stemmetje, nu een tikkeltje venijniger dan voorheen: “Éla! Éla!” Het kan toch niet waar zijn, dacht ik, wat is het nu weer? Zijn ze hier ook op vakantie?
“Doar moette ni belle want doar is niemand tooas! Doar woejn ekik!” Oké, kan gebeuren. Maar toch begon ik de stille indruk te krijgen dat ze met mijn voeten aan het spelen was. Geen probleem.
“Ah oké!” zei ik vriendelijk en stak de straat over om aan haar de uitleg te doen. Toen ik haar een NEE-flyer aanbood zei ze op een bijzonder geënerveerde manier dat ze altijd op haar vaste partij stemt en dat ze er niks van wou weten.
“Dan ben ik blij dat u niet teleurgesteld bent in uw partij.” zei ik met een welgemeende glimlach terwijl ik de flyer terug in mijn binnenzak moffelde. “En een prettige dag nog verder!” Ondanks mijn vriendelijkheid hoorde ik een chagrijnig gemompel achter me terwijl terug naar de overkant van de straat wandelde om daar een zijstraat in te slaan. Mijn kompaan Bachir stond daar ook al de huizen een voor een af te gaan. Toen ik hem gepasseerd was en mij naar de eerstvolgende deurbel begaf dacht ik even dat iemand me er aan het doorsleuren was, want wééral hoorde ik dat ondertussen irriterend klinkende bibberstemmetje: “Éla! Éla!” Wat is dat mens haar fucking probleem dacht ik terwijl ik me snel omdraaide. Deze keer bleek ze zich naar mijn kompaan ter richten die net bij zijn volgende deur was aangekomen.
“Éla! Éla! Doar moette ni belle want doar is niemand tooas! Doar woejn ekik!” Mijn kompaan staarde haar eventjes verbijsterd aan en draaide zich dan naar mij met een frons op zijn gezicht en een blik die om verduidelijking vroeg. Ik hief gewoon mijn schouders op. Mijn kompaan stak de flyer in de brievenbus en ging verder zonder nog aandacht aan het oude mens te besteden.
“Wa is die haar probleem?” vroeg hij toen hij naast mij kwam stappen.
“Geen idee. Die is misschien seniel en denkt dat ze in alle huizen van heel Antwerpen woont? Als het van haar zou afhangen mochten we nergens aanbellen.”
“Als we binnen een paar dagen ergens aan de andere kant van het stad bezig zijn en ineens in de verte een bevend stemmetje ‘Éla! Éla! Doar woejn ekik!’ horen roepen, dan weten we hoe laat het is.”
“Jep, tijd om de witjassen te bellen…” En met die woorden stapten we naar het volgende huis.
Vandaag zijn we gecontacteerd geweest door een journalist van Radio1 die eens een tijdje met ons wou meegaan om te kijken hoe we de dagelijkse sleur van de inforeis juist ervaren. Ondanks de bijtende kou heeft hij ons een groot stuk van de namiddag gezelschap gehouden en ons regelmatig een reeks vragen gesteld. Door de soms redelijk lange onderbrekingen voor het geven van het interview zijn we tegen het einde van de dag in tijdsnood beland (het interview zal vrijdag tussen 10 en 12 op Radio1 worden uitgezonden). Bij gevolg hebben we de volgende straten vandaag niet hebben kunnen afwerken:
Pionierstraat (Antwerpen)
Gedeelte van Gasstraat (Antwerpen)
Gedeelte van Everaertsstraat (Antwerpen)
Gedeelte van Biekorfstraat (Antwerpen)
Gedeelte van Sint-Jobstraat (Antwerpen)
Gedeelte van Trapstraat (Antwerpen)
Gedeelte van Sint-Lazarusstraat (Antwerpen)
Onze excuses aan de mensen die in deze straten wonen.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.