Dagboek: Dag 59 - Timesavers
; newWindow.focus())
Woensdag 23 november 2005.
Na bijna drie maanden inforeis zijn we veteranen geworden als het aankomt op het trotseren van de slepende routine die we dagelijks doormaken. In de voorbije maanden heeft er in onze hoofden een nieuw concept vorm gekregen onder de naam ‘timesaver’. Dat nieuwe concept speelt een integrale rol in het dagelijkse werk van de inforeis. Een ‘timesaver’ is een locatie die er voor zorgt dat we tijd besparen. Wanneer we bijvoorbeeld een straat passeren waar er langs één kant geen huizen zijn, maar bijvoorbeeld een rij bomen, dan is die rij bomen een ‘timesaver’: het zorgt ervoor dat we die straat dubbel zo snel kunnen afwerken en dat we die dag dus tijd besparen. Timesavers kunnen in alle maten en vormen verschijnen: Grote openbare gebouwen, pleintjes, verschillende aan elkaar grenzende garagepoorten, gebieden die onverwachts geïndustrialiseerd of onbebouwd blijken te zijn, enzovoort. Meestal zijn zo’n timesavers goed, omdat ze er vaak voor zorgen dat we de straten voor die dag allemaal op tijd kunnen afwerken tegen een aangenaam tempo. Op dagen wanneer we zo goed als geen timesavers tegenkomen lopen we het gevaar dat we alle voorspelde straten van die dag niet halen en dat we tegen een hels tempo moeten werken in een poging toch alles af te krijgen. Maar wat we vandaag hebben meegemaakt, dat hebben we nog nooit gezien. Vandaag zijn we de ene timesaver na de andere tegengekomen. Een school, een winkelstraat, een postkantoor, nog een school, een lange muur zonder deuren, een onbebouwd plein, een landweg, nog een lange kale muur, wéér een school,… Het blééf maar duren. In het begin van de dag waren we er heel enthousiast over.
“Kijk eens wat een grote timesaver!” zeiden we opgewekt tegen elkaar. “En daar nog een! En nog een!” Het leek wel timesaver-heaven waarin we beland waren. Maar zo stillekesaan tegen de middag begonnen we een beetje ongerust te worden. Als het zo door ging zouden we al om drie uur alle straten voor vandaag afgewerkt hebben. Dat was ook niet de bedoeling natuurlijk! We hebben ons voorgenomen om tot ’s avonds te werken en zoveel mogelijk straten per dag te doen. De timesavers bleven echter met bakken uit de lucht vallen, en we zagen onze kansen om tot ’s avonds te werken zienderogen dalen. Het enthousiasme van aan het begin van de dag was geleidelijk aan veranderd in ontzetting.
“Oh nee! Wéér een klote timesaver!” waren onze reacties op de duur. “Eigenlijk zijn wij toch volledig geschift om dit te doen? En het dan nog erg vinden dat we misschien wat vroeger zullen moeten stoppen vandaag?” zei ik relativerend tegen mijn kompaan Bachir.
“Hehe misschien wel. Maar hoe meer straten we per dag doen, hoe sneller we heel Antwerpen hebben afgewerkt. En elke minuut die we vandaag vroeger stoppen is een minuut langer dat de inforeis zal duren.” zei hij gedreven.
Tijdens het aanbellen in een van de weinige dichtbewoonde straten die we vandaag zijn gepasseerd deed er zich een genante situatie voor. Soms komt het al eens voor dat iemand zijn deur opent wanneer we al een huis of twee verder zijn. In zo’n geval stapt een van ons zo snel mogelijk terug om de uitleg aan die bewuste persoon te doen. Dat gebeurde ook vandaag wanneer een oude dame een paar huizen terug in haar deurgat stond met de flyer in haar hand en een verwarde uitdrukking op haar gezicht. Van het moment dat hij de vrouw opmerkte stapte mijn kompaan erop af.
“Goeiemiddag mevrouw!” riep hij al van op een afstand terwijl hij naar haar toe stapte om haar aandacht te trekken. Maar wanneer hij een paar passen dichter was genaderd begon de oude dame eigenlijk meer op een oude man te lijken in de ogen van mijn kompaan. “Oh sorry! Goeiemiddag meneer!” verbeterde hij zichzelf terwijl hij de man steeds dichter naderde. Nu moet gezegd worden dat mijn kompaan normaal een bril draagt, maar dat hij die bril op dat moment niet op had. Dat heeft zijn onzekerheid omtrent het geslacht van deze persoon waarschijnlijk in de hand gewerkt. Want toen hij tot op een paar meter van de man was genaderd bleken de ogen van mijn kompaan weer onbetrouwbaar omdat hij nu zag dat de persoon eigenlijk toch meer weg had van een vrouw dan van een man. “Sorry! Goeiemiddag mevrouw!” zei hij nogmaals terwijl hij zich ondertussen serieus gegeneerd voelde. Heel even dachten we dat we de vrouw die teveel Jupiler drinkt weer tegen het lijf waren gelopen. Maar we bedachten al snel dat dat onmogelijk was. De vrouw die teveel Jupiler drinkt had de laatste keer dat we haar zagen tenslotte al een grote baard en snor ontwikkeld, en niet te vergeten een voorliefde voor brommers. Als ze ondertussen nog altijd met dezelfde hoeveelheden Jupiler naar binnen kapt is ze nu ongetwijfeld met een grote vikingshelm op hare kop (ge weet wel zo een met twee lange hoorns) een stier aan het aanranden. Dergelijk hoge testosterongehaltes kunnen zo’n schrijnende toestanden met zich meebrengen. Maar deze vrouw was dus niet de Jupilerdrinkster, en ze was ook niet meer van de jongsten.
“ik kan ni zo goe zien” zei ze met een bevend stemmetje. Dan zijt ge met twee madam, mijn kompaan hier dacht ook eerst da ge ne slurf had. Maar goed horen kunt ge precies ook niet, want die flaters van mijn kompaan hebt ge blijkbaar niet gehoord. “Wa staat er op da papierke?” Vroeg ze vervolgens, waarop Bachir de uitleg deed. Tevreden heeft ze dan vriendelijk afscheid genomen. Ze vond het vriendelijk dat mijn kompaan de tekst op de flyer wou uitleggen. Dat doen we altijd bij slechtziende mensen die erom vragen ze madam. Buiten de occasionele slechtziende hebben we ook al een paar keer blinden aan de deur gehad. De blinde man die ik vorige keer te woord stond was geïnteresseerd in het concept, maar had door zijn handicap geen enkele manier om er meer van te weten te komen. Ik heb dan de tijd genomen om hem heel het concept van NEE grondig uit te leggen zodat hij niet meer iemand hoefde te vinden om op onze website te gaan kijken en hem alles voor te lezen. Daar was hij heel dankbaar voor en toen ik verder ging wenste hij ons nog veel succes. Waar wij anders ook heel dankbaar voor zijn is de aanwezigheid van deze verkeersborden op de openbare weg. Zo weten we onmiddellijk in welke gebieden we eens extra de handen uit de mouwen moeten om uitgebreid de uitleg te geven aan blinden. En het zorgt er natuurlijk ook voor dat die mensen niet overreden hoeven te worden telkens ze de straat over steken. We vinden anders wel dat die borden er nogal onheilspellend uitzien voor wat ze inhouden. Het lijkt wel alsof ze ons waarschuwen voor een afgrijselijke bedreiging: ‘Pas op! Monsterlijke loslopende blinden!’. Ik denk nu niet dat ze ons in duistere steegjes zouden overvallen om onze nog werkende ogen uit onze oogkassen te snijden om ze zelf te gebruiken.
; newWindow.focus()){kind=link}
We zijn vandaag al om vier uur moeten stoppen omdat we door al die timesavers alle straten vroegtijdig afkregen. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om op het einde van de dag even langs een kennis van mijn moeder te gaan. Een tijdje geleden had deze man aangeboden om NEE te sponsoren omdat hij in het concept gelooft en er achter staat. We hebben de subsidiëring geweigerd omdat NEE geen enkele vorm van externe financiering wil aannemen om zijn onafhankelijkheid te bewaren. Maar we wilden deze man toch even persoonlijk bedanken voor zijn vriendelijke aanbod, en daarom zijn we tegen het einde van de dag even bij hem langs geweest. Nadat ik hem bedankt had en had uitgelegd waarom we zijn genereuze aanbod hebben geweigerd zei hij dat hij het dagboek fantastisch vindt en dat hij ons nog veel succes wenst. Bedankt voor de steun! We doen ons best!
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.