Dagboek: Dag 81 - Borger'hood' (The Ghetto, part III)
; newWindow.focus())
Vrijdag 23 december 2005.
Mijn homeboy Bachir en ik hebben weer een hectische dag in ‘da hood’ achter de rug waar elke dag een struggle is. De dag begon met loeiende sirenes en voorbij scheurende wagens van ‘da cops’ die waarschijnlijk een aantal ‘punks’ op de hielen zaten. We lieten het ons niet van ons stuk brengen en trokken het hartje van ‘the ghetto’ in. We zijn in de loop van de inforeis al een hele waaier stanken gewoon geworden en we zijn ondertussen dus al bijzonder gehard tegen de regelmatige aanvallen op onze reukzin, maar het inferno van aroma’s dat we in Borger’hood’ tegenkomen stelt zelfs onze doorwinterde neusgaten op de proef: wanneer we niet door de kattenpis walmen en hondenstront dampen worden belaagd zijn we het slachtoffer van kotsgeuren rottende etensreststanken. Ook onze schoenen krijgen een veeg uit de pan wanneer we ons een weg banen tussen de heuvels opeengestapelde vuilzakken en de bassins duivenkak die zich her en der op het trottoir gevormd hebben. Het is trouwens bijzonder riskant om bij een deur aan te bellen die tevens ook als duivenschijtplaats fungeert. We laten die vliegende ‘punks’ niet zomaar op onze kop kakken, maar onze lange jassen zijn nogal gevoelig voor de vetzakkerij die ze achterlaten, zoals ‘my main nigga’ Bachir spijtig genoeg heeft ondervonden. Zijn frak heeft contact gemaakt met het spul en daardoor werd zijn ‘style’ bijna upgefuckt. Gelukkig krijgen we zoveel ‘respect’ van de mensen op straat dat hij nog altijd als ‘coo’ werd beschouwd. Ondanks onze gehavende outfit en belegerde reukzin werkten we vlijtig verder tot mijn kompaan zijn aandacht werd getrokken door twee ‘hoodlums’ die een beetje verder rond een vuilzak stonden ‘rappen’.
; newWindow.focus()){kind=link}
; newWindow.focus()){kind=link}
“Is die kerel nu in die vuilzak aan het inbreken?” vroeg mijn ‘homie’ Bachir terwijl hij vol afgrijnzen in hun richting staarde. Ik draaide me om en bestudeerde de twee ‘dudes’ aandachtig. Een van hen had inderdaad de vuilzak open getrokken en zat nu met zijn rechterarm tot voorbij zijn elleboog door het afval te graaien. Ik keerde me terug naar ‘my main man B’ en gaf hem een veelzeggende blik. “Jeeuuup!” zei ik en ik kon mijn lach nauwelijks inhouden. Toen ik terug naar de twee vuilnisgieren keek zag ik dat graaier zijn arm uit de vetzakkerij trok, de zak over zijn schouder zwierde en er trots mee naar huis stapte. Mijn ‘main nigga’ Bachir voelde een spontane lachbui opkomen, maar voordat hij de kans had zich te laten gaan werden we met een schok opgeschrikt door twee oorverdovende knallen. ‘Gunshots!’ schoot er onmiddellijk door onze gedachten. ‘Punks’ die een ‘driveby-shooting’ plegen! We keken verschrikt in de richting van de knallen en zagen een wolk blauwgrijze rook kronkelend met de wind opstijgen. Een aantal kinderen liepen lachend van de ‘scene of the crime’ weg. Strijkers, realiseerden we opgelucht. Blij dat we nog leefden wekten we waakzaam de straat af tot we aan een kruispunt kwamen. Daar stond een zwarte Mercedes met draaiende motor op de hoek van het trottoir geparkeerd. Door de opengedraaide raampjes zagen we drie zwartgeklede ‘gangsta’s’ de lederen zetels bekleden. De ‘gangsta’ naast de chauffeur merkte ons op en wenkte ons.
“Yo! Golle Daar! Ey Yo! Kom eens hier!” riep hij boven het geronk van de motor uit. “Wa zedde golle aan het doen?” vroeg hij wanneer we tot bij het raampje waren gewandeld. We legden hem uit dat we door ‘da hood’ aan het trekken zijn om ‘da peoplz’ op de hoogte te brengen van hun nieuwe mogelijkheid tot politiek protest.
“Golle zijt dus ni van de Matrix?” zei de ‘hoodlum gangsta’ grappend, waarop zijn ‘homies’ hun ‘ride’ met gelach vulden. Mijn kompaan en ‘brother from another mother’ Bachir lachte mee en ontkende elke vorm van medewerking aan die bewuste film.
“En we hebben ook geen machinegeweren onder onze jassen!” lachte hij grappend verder terwijl hij zijn jas een beetje opentrok en de voering liet zien. De ‘gangsta’s ‘ in de zwarte Mercedes stopten onmiddellijk met lachen en er nestelde zich plots een doodserieuze blik in hun ogen.
“Wilde golle machinegeweren kopen?” vroeg hij met een gewichtige, bijna plechtige stem. “Stel da ge lastige mensen aan de deur tegenkomt die agressief worden…” gaf hij vervolgens als reden waarom we inderdaad zijn machinegeweren zouden moeten kopen. Zonder zijn verontwaardiging over het aanbod te laten merken zei mijn ‘bro’ Bachir dat we goede benen hebben en dat we wel zullen lopen wanneer we effectief problemen tegenkomen. Dat wa’s voor de ‘gangsta’ en zijn een aanvaardbaar argument, en hij scheurde met zijn ‘hoodlums’ de straat uit.
“Die stond gewoonweg op het punt om ons machinegeweren te verkopen!” riep mijn kompaan verwonderd uit wanneer ze uit het zicht waren verdwenen.
“Ongelofelijk.” zei ik. “Zou dat door die zwarte frakken komen? Of is dat hier de normaalste zaak van de wereld? Met alles wat we hier al gezien hebben lijkt het wel alsof we in een of andere Hollywood ghetto-film beland zijn!” En met die woorden zagen we enkele meters voor ons een jonge kerel geniepig een zakje drugs doorspelen naar een andere ‘punk’ die hij voorbijstapte, waarvan hij op zijn beurt een briefje ‘cash’ in de hand kreeg geduwd. We waren getuigen van een publieke drugsdeal, en dat terwijl het politiecommissariaat achter ons nog geen vijftig meter verder zichtbaar was. Met verstomming geslagen realiseerden we ons dat Borger’hood’ geen speeltuin is voor de lichtgevoeligen, en dat we ons ten allen tijde sterk moeten houden om ‘respect’ af te dwingen van de ‘punks’ in ‘the ghetto’. Peace, I’m out.
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 32.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 138.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en alles bij elkaar 1600 kilometer gestapt.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.