Dagboek: Dag 15 - Constipatie Is Een Merde
; newWindow.focus())
Donderdag
22 september 2005.
De dag begon al meteen goed wanneer mijn kompaan Bachir ervan overtuigd was dat we in een straat moesten beginnen die we eigenlijk twee dagen geleden al gedaan hadden. Na twee reacties van mensen die zeiden dat ze ons al eens aan de deur hebben gehad wisten we wel hoe laat het was. Ondanks het geniale oriëntatievermogen van mijn kompaan zijn we dan na een paar verloren minuten toch goed op weg geraakt. Een weg die leidde tot een reeks bizarre ontmoetingen in het Merksemse. We waren al wel op de hoogte van het feit dat er weirdo’s in Merksem wonen (mijn kompaan is er tenslotte ook woonachtig), maar vandaag hebben we een toch wel heel zeldzame collectie exemplaren tegen het lijf mogen lopen. Begrijp me niet verkeerd; de meeste mensen die we al hebben ontmoet hier in Merksem waren heel vriendelijk. We kunnen zeker niet klagen. Maar er zitten hier en daar toch ook bijzonder eigenaardige gevallen tussen.
We hebben al veel lugubere dingen zien aanvangen met onze NEE
flyers zoals verfrommeling en verscheuring, maar de man die ik
vandaag ontmoet heb had er wel een heel originele functie voor
gevonden. Toen hij zijn deur opende was hij vriendelijk en nam
hij de flyer met plezier aan. Maar in plaats van het ding te lezen
gebruikte hij het, zo zag ik toen ik al een deur verder stond,
om dooie muizen uit zijn voortuin te scheppen! Er lagen daar inderdaad
een aantal muizenlijkjes op de grond verspreid en terwijl hij mijn
flyer als schepje gebruikte hoorde ik hem nog speels zeggen tegen
zijn voorbij flanerende kat: ”hebt gij die beestjes gevangen?
Ohh da’s goe ze!”
Ik vraag me toch af of hij het ding
achteraf nog gelezen heeft.
Een vrouw in een straat niet ver daarvan wist de flyer ook niet onmiddellijk op de bedoelde wijze te gebruiken. Het leek aanvankelijk zelfs dat ze geen flauw benul had van wat voor iets het was. Toen ik haar het stukje papier aanreikte dook ze met een reflexreactie half achter haar deur en keek ze het ding aan alsof het iets was dat elke moment in haar gezicht kon ontploffen.
“Het is maar gewoon een flyer met wat meer informatie op.” probeerde ik haar gerust te stellen.
“Nieje kmoet et ni hemme!” mompelde ze binnensmonds met een daverend stemmetje. Nog half verdoken achter haar voordeur reikte ze haar hand uit en met de tippen van haar vingers tikte ze tegen het papiertje alsof ze wou testen of het ding weldegelijk dood was en niet plotseling bloeddorstig naar haar nek zou vliegen. Nadat ze enkele seconden zo tegen het papiertje had staan tikken en nog een keer binnensmonds mompelde dat ze het niet moest hebben (en ikzelf ondertussen de stille indruk kreeg dat dit mens een goede kans had de eerste prijs van de ‘zot van het jaar’-wedstrijd in de wacht te slepen) leek ze ineens toch overtuigd dat de flyer geen bedreiging vormde en nam ze het vluchtig aan en duwde haar deur snel dicht. Ongelofelijk hoe angstig sommige mensen kunnen reageren op kleine dingen.
Later op de dag zijn we een man tegen gekomen die ons dan weer een beetje angstig heeft gemaakt. Hij opende de deur met een hoofd dat zo rood was als een overrijpe tomaat en hij zei onmiddellijk geïrriteerd: “Ik ben ni geïnteresseerd.” Hij leek me nogal bevooroordeeld om zo snel iets te weigeren dat hem nog niet aangeboden was, dus ik vroeg hem of hij wist waarover ik hem wilde aanspreken.
“Ik moet het ni wete!” blafte hij resoluut.
Deze man is momenteel niet voor rede vatbaar wist ik toen, hij voelde zich op dat moment duidelijk gestresseerd.
“Ik zal de flyer gewoon even in u bus steken, dan kunt u het later eventueel eens lezen wanneer u tijd hebt.” zei ik, mijn kalmte bewarend, en ik stak een flyer in zijn brievenbus die naast zijn deur aan de gevel was bevestigd. Ik zag zijn uitpuilende ogen als bezetenen de beweging van mijn hand volgen en vervolgens een moment gefixeerd blijven op zijn brievenbus die nu de flyer bevatte. Op dat moment zag ik dat zijn al rode gezicht nog veel roder werd en dat hij sneller begon te ademen terwijl zijn ogen zich vol woede terug op mij richtten. Het leek wel of hij dringend naar het toilet moest maar het probeerde in te houden.
“Moet u kaka gaan doen meneer?” had ik hem eventueel nog kunnen vragen, maar daar zou ik toch geen tijd meer voor gehad hebben want hij begon ogenblikkelijk tegen me te roepen.
“Ik moet het ook ni in mijn bus hebbe! KUNDE GIJ LEZEN?!” brulde hij terwijl hij naar zijn brievenbus wees. Er plakte een sticker op met daarop in grote letters: ’Geen ongeadresseerd reclamedrukwerk’ en daaronder in kleine lettertjes: ‘wel informatiebladen a.u.b.’
“GENE REKLAM!! “ tierde hij.
“Ah maar maak u geen zorgen meneer!” zei ik opgewekt. “Dit is geen reclame, dit is een informatieblad.”
Dat had ik precies beter niet gezegd.
Hij werd mogelijk nog roder en nu begonnen er ook venijnig pompende aders in zijn hals en op zijn voorhoofd zichtbaar te worden. Hij zag er waarlijk uit alsof hij net twee uur lang tevergeefs op het wc had zitten persen om uiteindelijk tot te conclusie te komen dat bijna al zijne kaka toch in zijn gat was blijven steken. Dat zou ook meteen zijn gestresseerde toestand kunnen verklaren. Twee uur als ne zot ‘GGNNNNNGGGNN!’ zitten persen zonder resultaat… ge zou voor minder pisnijdig worden.
“MOKT DA GE WEG ZE!! KWIL OE NIMIER ZING!!” riep hij uit waarop hij zijn deur dicht sloeg.
Ja… toch wel wat eigenaardige mensen hier in Merksem.
Sound effects produced by Jan De Bruyn
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.