Dagboek: Dag 14 - GDVRRDOEME!
; newWindow.focus())
Woensdag
21 september 2005.
Omdat zoveel mensen ons verwarren met getuigen van Jehova en omdat het aantal positieve reacties dat we krijgen drastisch vermindert als er juist Jehova’s zijn langs geweest bij de mensen hebben we besloten met die mensen te gaan praten om onze schema’s een beetje op elkaar af te stellen. We zijn gisteren langs hun kantoor in de Eethuisstraat geweest om er eens een babbelke over te placeren, maar ze waren spijtig genoeg niet thuis. Zoals u op de foto kunt zien heeft mijn kompaan Bachir tevergeefs hun uurrooster uitgepluisd op zoek naar een opening. We hebben dan maar een bericht achter gelaten waarop we nog steeds een reactie verwachten. We houden u op de hoogte… Maar dat terzijde, laten we het hebben over wat er ons vandaag weer allemaal is overkomen.
Vandaag zijn we langs het huis van Bachir, in de
Pieter Corbeelstraat in Merksem geweest. We hebben dan ook, grondig
als we zijn, aan zijn moeder Nicole Ceulemans een flyer gegeven
die echter al op de hoogte bleek te zijn van de beweging.
Even later belde
ik aan bij een ander oud mens (met alle respect voor Bachir zijn
moe) die iets minder sympathie voor ons toonde. Ze woonde op het
gelijkvloers van een appartementsgebouw, maar toch duurde het bijzonder
lang voor ze haar deur opende (ik spreek over ettelijke minuten),
ik was al een paar huizen verder voor ze aan de deur kwam en op
straat stapte om de aanbeller te bespeuren. Ik stapte onmiddellijk
op haar af om haar uit te leggen waarom ik had aangebeld, maar
toen ze me opmerkte begon ze met een geforceerd geluid van achter
haar tanden te vloeken: “gdvrrdoeme! gdvrrrdoeme!”
‘Aiai’ dacht ik, dat kan geen goed teken zijn.
“Moete golle na altijd vanonder belle! Kunde na is noeit ni ba die van bove belle gdvrrrdoeme!” ratelde ze verder.
“Het spijt me mevrouw ik dacht dat u niet thuis was. Ik heb de flyer in u bus gestoken.” Antwoordde ik zo vriendelijk mogelijk.
“Ik moet em ni hemme!” riep ze met haar vuist in de lucht zwaaiend
Ik heb haar dan maar een prettige dag gewenst en ben dan verder gegaan. Maar toen ik een vijftal minuten later de andere kant van dezelfde straat aan het doen was zag ik tot mijn verwondering dat die vrouw daar nog altijd in haar deuropening stond. In haar ene hand had ze de NEE flyer en met de andere hand gebald tot een vuist was ze nog steeds kwaad naar mij aan’t zwaaien: “gdvrrdoeme! gdvrrdoeme!”.
Ik had ondertussen al dik spijt dat ik bij haar had aangebeld.
Een andere ontmoeting in de namiddag vandaag was anders wel aangenaam. Een oude man van vijfentachtig die heel vriendelijk was en ook wel wat sympathie toonde voor wat we aan het doen zijn. Maar hij was duidelijk niet te spreken over de politiek van de dag van vandaag.
“Al zestig jaar volg ik wat de partijen elke regeringstermijn doen en al zestig jaar lang is het dezelfde zever. Ze beloven en ze hebben schoon praatjes wanneer da ze onder de mensen komen, maar wanneer ze dan hun posities hebben is het vooral geld in hun zakken steken en ni veel anders da ze doen. Maar wa kunde er tegen doen joenge, wa kunde er tegen doen. Ik heb vroeger toen ik ging kiezen eens op mijn kiesblad geschreven:’ALLEMAAL SMEERLAPPEN’! ”
“En denkt ge dat ze het gelezen hebben?” vroeg ik al lachend waarop de man smakelijk mee lachte.
“Waarschijnlijk ni é manneke, mor wa moette doen?”
; newWindow.focus())
Hij wenste ons alvast veel succes maar hij gaf toch eerlijk toe
dat hij sterk betwijfelt of enige vorm van protest een verschil
kan maken in het politieke landschap.
“We kunnen maar proberen he meneer, we kunnen maar proberen.”
We geven de moed in ieder geval niet op!
Sound effects produced by Jan De Bruyn
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.