Dagboek: Dag 35 - Mentale Aftakeling Van Twee Overwerkte Sukkelaars
; newWindow.focus())
Donderdag 20 oktober 2005.
“Het is al donderdag!” realiseerde ik me vanmorgen luidop toen we aan onze eerste straat van de dag begonnen.
“Ja, deze week is echt voorbij gevlogen. Hebt gij ook da gevoel?” zei mijn kompaan Bachir.
“Inderdaad, en dat is de eerste keer. Bij alle voorbije weken had ik dat gevoel niet. Vreemd. Is er deze week dan iets speciaals gebeurd dat de tijd sneller voorbij heeft doen lijken gaan?”
“ ’heeft doen lijken gaan’? Jan volgens mij zijt ge zo afgepeigerd aan het geraken dat ge begint door te slagen. Wa voor een absurde zinsconstructie is da? Een fan van werkwoordsinitiatieven geworden?”
“Kerel da is een correcte zinsconstructie! En initiatieven van werkwoorden zijn inderdaad cool! En ik begin misschien ook wel een stukske door te trappen! Ik heb het gevoel dat we niks anders dan deur aan deur straten afgaan. Het lijkt alsof we ’s nachts niet naar huis gaan om te slapen, want als ik terugdenk aan de voorbije maand zijn deuren, huizen en straten al wat ik me herinner!”
“Ik begrijp wa ge bedoelt, ik heb het ook zwaar te pakken. Vanmorgen schoot ik badend in het zweet wakker omdat ik tijdens mijn slaap het buiten had horen regenen. ‘Fuck! We moeten sebiet in de regen beginnen bussen!’ was de eerste gedachte die angstig door mijn hoofd schoot. Da is toch ni normaal? We beginnen mentaal af te takelen door dit slopende routineuze werk vrees ik. Overlaatst had ik zelfs een gestoorde droom als gevolg ervan. We zaten samen in het computerspel Doom. Da’s dat spel dat we vroeger samen speelden. In dat spel moesten we met een arsenaal wapens door levels lopen en monsters afknallen. Op het einde van elke level was er een knop die moest ingedrukt worden om de level te beëindigen en naar de volgende te gaan. Wel in mijn droom zaten we samen in dat spel, maar alles was écht en onze levens waren écht in gevaar. We waren aan het einde van een level geraakt, maar ineens werden we aangevallen door een horde monsters. Gij probeerde ze op een afstand te houden door erop los te schieten, terwijl ik met volle snelheid naar de knop liep om de level te beëindigen. Maar toen ik bij het einddoel aankwam was er niet één knop, maar waren er honderden! Het waren honderden deurbellen met naamkaartjes en parlofoons ernaast, allemaal in rijen tegen de muur geplaatst!
; newWindow.focus()){kind=link}
“Druk op die knop SNEL!” schalde u stem hysterisch naar mij terwijl de monsters ons in het nauw dreven en omsingelden. In paniek begon ik met uitgestrekte vingers op zoveel mogelijk knoppen tegelijk te drukken, maar er gebeurde niks! We zaten nog altijd in het spel en de monsters waren nu dodelijk dicht genaderd! Ze begonnen stukken vlees uit ons lijf te scheuren en ons bloed spetterde in het rond. En het laatste wat ik hoorde waren honderden stemmen die van honderden parlofoons kwamen: ‘hallo?’ ‘wie is daar?’ ‘ja?’ ‘hoe kan ik u helpen?’….”
“Wow kerel de inforeis is blijkbaar ook serieus met uw brein aan het fucken!” zei ik terwijl ik mijn kompaan verontwaardigd aankeek. Niks aan te doen. We moeten het erbij nemen. We’ve got a job to do. We moeten doorbijten en verder doen. Dat hebben we vanmorgen dan ook gedaan.
Gelukkig gebeuren er zo nu en dan nog wel eens dingen die we humoristisch vinden en die de sleur doorbreken. Dat kunnen hele kleine dingen zijn. Een zuiderse vrouw die bijvoorbeeld opendoet en zegt: “Ik ni wonen. Ik poetsen!” zoals vanmorgen gebeurd is. Misschien ligt het aan onze afgetakelde toestand, maar wij kunnen daar mee lachen. Dan hebben we al direkt goesting om iets te antwoorden in de aard van: “Ik ni op zwart werk controleer. Ik papierke in bus steek!” en dan kunnen we weer eens even vergeten hoe afgepeigerd we wel niet zijn.
In dergelijke toestand van beperkte zinsbegoocheling kunt u zich inbeelden welk een effect het op ons heeft wanneer een oude dame in haar deuropening verschijnt gekleed in een groot plastieken zeil dat tot aan haar voeten reikt en dat volledig besmeurd is met vogelkak.
“Nee Jan, dat kan niet jong” dacht ik bij mezelf. “Daar staat geen oud mens bedekt met vogelkak. Uw brein is u parten aan het spelen. En dat oud mens heeft ook geen metalen voorwerp in haar hand dat op een hakmes lijkt. Ze stond niet juist op het punt iemand in stukken te hakken terwijl haar vogeltjes vanuit de hoogte mee mochten kijken toen de deurbel ging. Rustig ademhalen, een keertje in uw oogskes wrijven en ge zult zien dat ge aan het ijlen zijt.”
Maar nadat ik mezelf even een moment had gegeven stond ze daar nog altijd, vogelkak en al. Het metalen voorwerp in haar hand was een schepje zag ik nu duidelijk. Daar hing ook een substantie aan die er ook niet al te katholiek uit zag. Als ik een heel intiem en persoonlijk moment tussen u en uw duiven heb onderbroken dan moet ge het zeggen hé mevrouw. Ik wil u zeker niet storen bij uw hobby… wat die ook mag zijn. Nee vertel met niet wat die is, ik heb het gevoel dat ik het liever niet weet. Ik heb dus maar mijn zin gezegd en de flyer overhandigd. Bij sommige dingen die we meemaken wil ik met niet teveel vragen stellen. Ik voel mij comfortabeler bij het idee dat die vrouw gewoon een vogelliefhebber was die juist uit haar grote vogelkooi kwam, ook als dat niet de waarheid is en ze in werkelijkheid iets heel anders aan het doen was.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.