Dagboek: Dag 101 - Through Rain, Sleet and Wolkbreuken
; newWindow.focus())
Vrijdag 20 januari 2006.
We moeten toegeven dat we tot hiertoe al ongelooflijk veel geluk hebben gehad met het weer. Het aantal regenachtige dagen die we al hebben moeten doorstaan is echt niet zo groot. We zijn al van veel nattigheid bespaard gebleven en we hebben zelf de indruk dat het vooral ’s nachts en in het weekend regent, en zelden tijdens de weekdagen. Ook deze voormiddag was het droog en aangenaam weer hoewel het weerbericht grote donkere regendruppels voorspeld had.
“Het is echt wel straf hoeveel geluk we met het weer hebben.” zei ik tegen mijn kompaan Bachir. “We hebben toch echt zelden last van de regen?” Op datzelfde moment voelde ik een lichte nevel van fijne druppeltjes op mijn gezicht neerdalen. Nee toch? Het zou toch echt moeten lukken dat het nu juist begon te regenen?
“Ge had beter uw bakkes gehouden, nu is het naar de knoppen natuurlijk.” zei hij met zwarte spot. Ik glimlachte even met zijn gespeelde bijgelovigheid en trok een onschuldig gezicht. Die glimlach werd al snel weer weggespoeld door de vallende druppels die snel dikker en blijkbaar ook natter werden. En het bleef maar heviger worden: in een mum van tijd werd zeveren regenen, en regenen gieten. De vochtigheid rondom ons steeg tegen een hels tempo. Het duurde niet lang voordat het moment aanbrak waarop de hevige regenbui overging tot een ware wolkbreuk. We geloofden onze ogen niet: plotseling vielen er ridicule hoeveelheden water uit de lucht die ons in enkele seconden doorweekten. Ik kon nog net de woorden “Klootzak! Ge had uw bakkes moeten houden!” ontwaren onder het oorverdovende gekletter van de watermassa die zich op de straatstenen stortte. Tot mijn eigen verbazing waadde ik me een weg door de tierende zondvloed naar de eerstvolgende deur en belde aan. Geen reden om nog te gaan schuilen, dacht ik bij mezelf, natter dan dit kan ik niet worden. Maar in plaats dat er iemand aan de deur verscheen hoorde ik een venster boven me open gaan en moest ik dus noodgedwongen mijn hoofd opheffen. Ontelbare druppels spetterden op mijn gezicht neer. Ze kwamen zo hard aan dat ik nauwelijks mijn ogen kon openhouden om naar de wazige figuur te kijken die in het venster op de eerste verdieping was verschenen.
“Het is om u even te zeggen dat u bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kunt protesteren tegen de huidige politiek!!” riep ik luidkeels om mijn stem boven het kolkende waterinferno te verheffen. “Ik zal de flyer in de bus steken!” Ik nam een NEE-flyer uit mijn binnenzak en toonde het hem. Het papiertje werd onmiddellijk overweldigd door het neerstortende geweld en viel praktisch tot pulp verpulverd uit mijn hand. De figuur die uit het venster hing, het was een oudere man zag ik nu, keek me even aan alsof ik een net uit zijn dwangbuis ontsnapte psychopaat was, waarop hij met een verwonderde blik in zijn ogen met zijn hoofd knikte en haastig de raam terug sloot. Ik nam een verse flyer uit mijn binnenzak en stak hem pijlsnel in de brievenbus voordat de regen hem kon vernietigen.
Achteraf bekeken is het misschien niet zo goed om in een dergelijke wolkbreuk nog bij mensen aan te bellen. Niet omdat we anders te nat worden, maar omdat mensen gewoonweg schrik van ons krijgen. Het moet inderdaad nogal verontrustend zijn om iemand aan uw deur rustig een neerstortende zondvloed te zien trotseren, gewoon om u even een zinnetje te komen zeggen en een papiertje af te geven. Het zou wel eens kunnen dat we op die manier nogal maniakaal overkomen. Ik wil hierbij dan ook even duidelijk maken dat wij geen maniakken zijn en dat wij ook geen suïcidale neigingen hebben. Het is enkel zo dat we heel goed zijn aangekleed, dat we ondertussen door de routine zo goed als gevoelloos zijn geworden voor weersomstandigheden, en dat we dagelijks ijverig doorwerken om al onze aangeduide straten af te krijgen. Maar gezien de reactie van die verwonderde man vandaag zullen we misschien wel een korte schuilpauze nemen wanneer er in het vervolg nog eens een wolk doormidden breekt.
Dit nog even terzijde: we hebben de voorbije weken zoveel positieve reacties gekregen over de man die alle politici met zijn uzi wil doodschieten dat we hem gereld terug een bezoekje zullen brengen om te zien hoe het met hem gesteld is. Deze week was hij ook weer in topvorm, hoewel hij zijn methode van politici-uitroeiing lichtjes heeft bijgeschaafd.
Tot hiertoe hebben we naar schatting meer dan 40.000 mensen persoonlijk aangesproken, in 178.000 brievenbussen een NEE flyer gestoken en alles bij elkaar elk 2000 kilometer gestapt.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.