Dagboek: Dag 43 - Zwarte Pieten?
; newWindow.focus())
Dinsdag 1 november 2005.
We zijn nu al twee maanden bezig en al in vier districten geweest, en we blijven maar agressieve honden tegenkomen. Ik vrees dat dat spijtig genoeg het geval zal zijn tot aan het bittere einde van de inforeis. We hebben al verschillende keren een enorme dankbaarheid in onze harten gevoeld dat die beesten niet door brievenbussen kunnen kruipen om met hun tanden tot aan onze lichaamsdelen te komen. De woede van zo’n mormel valt echt niet te onderschatten. Er zijn er die als monsters tekeer gaan achter die voordeur. Een flyer in de bus steken wordt dan plots veel minder evident. Puppies als deze hebben dringend een goede hondenmassage nodig. ‘Wat zegt u daar? Een hondenmassage?’ hoor ik u denken. Jawel, een hondenmassage. Waarmee u kunt ‘communiceren met je hond’ en een ‘intense band’ met het diertje kunt opbouwen. Nee, we zijn dit niet uit onze duim aan het zuigen. U kunt nu met uw gestresseerde hondje hier terecht om te voorkomen dat het eventuele bezoekers met zijn tandjes tot Pedigree-blokjes kauwt. Het arme beestje zou wel eens een gebrek aan communicatie en een intense band kunnen hebben.
; newWindow.focus()){kind=link}
Het bussen van flyers wordt ook bemoeilijkt door een compleet ander probleem dat we regelmatig tegenkomen: grote appartementsebouwen bevatten gigantisch veel brievenbussen, en als we er meerdere op een dag tegenkomen lopen we het risico dat we zonder flyers vallen en vroeger dan gepland moeten stoppen. Om dat te voorkomen proppen we al onze zakken elke morgen zo vol met flyers dat de voering van onze jas begint te scheuren. Het zal niet lang duren voordat dat gerepareerd moet worden. Gisteren zijn we weer zo’n jumbo appartementsgebouw tegen gekomen. We kwamen de inkomsthal binnen en aan onze rechterkant zagen we een muur met ontelbare gleuven.
“Allemaal brievenbussen! Ik hoop dat we genoeg flyers bijhebben om de dag mee door te komen.” zei ik diep onder de indruk.
Toen keken we naar de muur aan onze linkerkant. Fucking hell. Wat we daar zagen deed mijn kompaan Bachir ineens met een afschuwelijke flashback terugdenken aan de verschrikkelijke Doom droom die hij een tijd geleden had. De muur was bezaaid met deurbellen ! Een deel van zijn bewustzijn kreeg plots de sterke impuls met zijn beide handen op de bellen te beginnen rammen voordat er een horde bloeddorstige demonen door de deur zou springen om ons aan stukken te scheuren. Gelukkig voor de mensen die er wonen, en voor onze reputatie (‘maniakale zotten’ is een bijnaam die niet veel vertrouwen inboezemt), heeft hij zich kunnen bedwingen.
; newWindow.focus()){kind=link}
“Dit is echt overdreven! Kijk hoeveel mensen hier wonen! Begin daar maar eens een naam tussen te zoeken…” zei mijn kompaan verontwaardigd.
“Ja het is bijzonder indrukwekkend. Wat zou dat geven als al die mensen tegelijk hun vuilzakken zouden buiten zetten?” vroeg ik me af.
“Haha da wilt ge ni weten. Daar zouden de mannen van de vuilkar ni blij mee zijn.”
Na een aantal minuten geduldig heel de muur te bussen waren we weer een pak flyers lichter en gingen we terug naar buiten om rechts af te slaan op weg naar het volgende appartementsgebouw. Toen pas viel ons oog op het schokkende beeld dat op het voetpad voor het gebouw te aanschouwen was: die mensen hadden effectief allemaal tegelijk hun vuilzakken buiten gezet! Een serieuze hoop afval produceren de mensen van zo één appartementsgebouw op een week. Onze innige deelneming met de Witte Tornado’s.
Wat later op de dag zag mijn kompaan een man de NEE-flyer die hij juist vriendelijk van mij had aangenomen achter mijn rug in de vuilbak gooien. Waarom neemt hij hem eerst vriendelijk aan om hem dan onmiddellijk weg te smijten van zodra ik mijn rug gedraaid heb?! Rare mensen.
; newWindow.focus()){kind=link}
“Het was een bio-container voor GFT-afval waarin hij het heeft gegooid.” merkte mijn kompaan op. “Als iedereen hier zijn afval zo fantastisch sorteert dan kan ik begrijpen waarom er bergketens restafvalzakken ontstaan elke keer de vuilkar langskomt. Hij nam waarschijnlijk aanstoot aan wat er op de flyer te lezen stond en wou zich er zo snel mogelijk van ontdoen.”
Gelukkig reageren niet alle mensen zo afwijzend. We krijgen trouwens steeds meer positieve reacties merken we. Dat is misschien omdat we stillekesaan bekender worden? Er zijn in ieder geval nog veel mensen die niet weten waarom we in het zwart gekleed zijn.
“Amaai zo helemaal int zwart?” kwam gisteren de reactie van een oude dame.
“We rouwen om de politiek mevrouw.”
“Amaai da’s wel sjiek zo alles int zwart. En verft ge u haar ook zwart om alles in’t zwart te hebben?”
‘Jaja madam, en onze piet verven we ook zwart. We dompelen hem in de chocopot tijdens het ontbijt voordat we vertrekken elke morgen.’ Die gedachte heeft mijn kompaan maar voor zich gelaten
“Nee mevrouw da’s onze natuurlijke kleur.” antwoordde hij vriendelijk.
Het is inderdaad niet zo dat we ons haar zwart verven, noch enig ander lichaamsdeel. We zijn niet geobsedeerd bezig om alles wat met ons te maken heeft zwart te kleuren. En we gebruiken trouwens gewoon een mes om ’s morgens onze choco te smeren.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.