Dagboek: Dag 11 - Laatste Dag in Ekeren
; newWindow.focus())
Vrijdag
16 september 2005.
Vandaag hebben we bij de laatste deur in Ekeren aangebeld. Heel Ekeren
in twee weken met twee man. Niet slecht. Het heeft ons wel bloed, zweet
en tranen gekost, maar daar hebben we wel genoeg van in voorraad.
We
hebben de afgelopen twee weken zoveel gestapt dat onze voeten er een
slecht humeur aan hebben overgehouden. We hebben zoveel gewandeld dat
de rechterschoen van Bachir op een bepaald moment bleinen begon te ontwikkelen
zoals u kunt zien op de foto links.
Na twee weken hebben we al een duidelijk beeld van hoe mensen op ons reageren. We blijven ons dagelijks verbazen over hoeveel mensen positief reageren, zeggen dat ze het concept van NEE heel goed vinden en ons zelfs verzekeren dat ze hun stem aan ons zullen geven. Ons voorgevoel dat er een groot aantal mensen teleurgesteld zijn in de politiek wordt keer op keer bevestigd, maar we hadden nooit gedacht dat het aantal zo groot zou zijn.
Naast de overweldigende massa positieve reacties krijgen we natuurlijk ook een hoop negatieve uitlatingen en verwijten naar onze kop geslingerd van mensen die al dan niet tevreden zijn met de politiek, maar duidelijk niet tevreden waren met het feit dat wij bij hen kwamen aanbellen. Zo had ik enkele dagen geleden een madam die mij wel liet uitspreken, maar na mijn laatste woord luid kelend in mijn gezicht riep:
“OCH MENIER IK ZEN ONT KOOKE!!”
Waarop ze met een venijnig bruuske slagbeweging van haar hand duidelijk maakte dat ze me wilde wegjagen als een goor, bloedzuigend insect vol ziektekiemen dat haar probeert te steken. Ze had me ook bijna plat geklopt als een mug toen ze de deur in mijn gezicht dichtsloeg en ik bijna een dubbele achterwaartse salto moest uitvoeren om de deurklink niet in mijn bakkes te krijgen. Is staan koken een reden om als een viswijf in mijn oren te schreeuwen en een aanslag op mijn voorgevel te plegen? Ik dacht het niet madam.
Dan zijn er ook mensen die zelfs hun kot niet uitkomen om te horen
wat we te zeggen hebben. Zoals die vent die met zijn vinger vijandig
op de raam tikte en “Weg! Weg!” riep. Die dacht misschien
ook dat ik een insect was.
Wat is dat trouwens met die mensen die achter
hun gesloten raam blijven staan en naar ons het teken doen dat ze willen
weten waarom wij aan hun deur staan? Denken ze dat wij supersonische
apparatuur bij ons hebben waarmee we doorheen muren kunnen communiceren?
Of verwachten ze dat iemand gekleed in een lange zwarte frak wel over
telepathische krachten zal beschikken?
Nog een heel onbeleefde reactie was van een man die Bachir op een minder dan beschaafde manier (er vloog bijna schuim uit zijn bakkes) duidelijk maakte dat hij er niks mee te maken wou hebben en de deur dichtsloeg alsof het hem net in zijn hand had gebeten. In de wetenschap dat de man waarschijnlijk zelfs niet wist waar het over ging maakte mijn kompaan aanstalten de flyer in zijn bus te steken. Met alle gevolgen van dien… De nu woedende man (zijn kleur gaf een nieuwe definitie aan het woord ‘rood’) gooide zijn deur terug open en riep: “IK MOET OOK NIKS IN DE BUS!!”
“Weet u wel waarover het gaat?” vroeg Bachir, moedig als hij is.
“NEE MAAR IK KEN U SOORT!” klonk het gebrulde antwoord waarop de man met een enorme knal zijn deur finaal dichtsloeg alsof het net aan de tieten van zijn wijf had gezeten. Het soort dat volledig vrijwillig zonder ook maar enige vorm van vergoeding vijf dagen op zeven, acht tot tien uur per dag door regen, wind en sneeuw door de straten trekt om persoonlijk de mensen in te lichten over de nieuwe democratische mogelijkheid die ze uit idealisme aan de bevolking aanbieden? Dat soort kende hij blijkbaar al.
Het is wel opvallend dat het vooral oude mensen zijn die heel angstig, verzuurd en negatief reageren. Ik heb vele oude dames gesproken die hun gal uitspuwden over de politiek en alles wat ermee te maken heeft. Keer op keer een schrijnend voorbeeld van de noodzaak van een politieke protestbeweging. Jonge mensen reageren in het algemeen opgewekt en positief. Ze gaan zeker niet altijd akkoord met het concept van NEE maar ze zijn in ieder geval veel minder verzuurd. We kunnen natuurlijk alleen maar uitspraken doen over Ekeren. Hoe het met de mensen in Merksem gesteld is zullen we vanaf maandag ondervinden. Merksem zal het tweede district zijn dat we helemaal zullen afwerken. Dat zal ongetwijfeld veel langer duren dan Ekeren. Ekeren was waarschijnlijk het gemakkelijkste district om volledig af te gaan dankzij de relatief lage bevolkingsdichtheid. Merksem zal andere koek worden. Maar we houden de moed erin!
; newWindow.focus())
We willen hierbij alle buschauffeurs van de lijnen 65.0 en 66.0 die
in Ekeren rijden bedanken om ons dagelijks naar onze bestemming te vervoeren.
Dankzij die twee lijnen hebben we heel Ekeren op een eenvoudige manier
kunnen doorkruisen.
Ze keken soms wel raar op toen we op de bus stapten
in onze rouwkledij, maar dat is best begrijpelijk. We zijn al heel blij
dat ze ons niet voor terroristen aanzagen en ons uit hun bus hebben gestampt.
Met de geschatte 20 kilometer per dag die we afleggen hebben we nu
toch al een 200 kilometer gestapt, meer dan 14.000 flyers gebust en ongeveer
4000 mensen te woord gestaan. Mijn voeten en schouders voelen aan alsof
ik ‘haasje over’ heb gespeeld met ma Flodder. Het weekend
zal ons deugd doen.
De mensen van Merksem kunnen ons maandag verwachten
vol nieuwe moed!
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.