Dagboek: Dag 53 – Straffe verhalen en megavilla’s in Wilrijk
; newWindow.focus())
Dinsdag 15 november 2005.
Slecht weer vandaag. Bijzonder slecht weer. Het heeft bijna constant geregend en het was bijzonder koud. En omdat ik gisteren per ongeluk de handschoenen van mijn kompaan Bachir ben kwijtgespeeld heb ik hem vandaag die van mij gegeven met als gevolg dat ik na een paar uur bussen het gevoel had dat ik twee ijsklompen aan mijn polsen had hangen. Het is interessant om te zien hoeveel bewegelijkheid een hand verliest wanneer het afkoelt. Ik heb op een bepaald moment bijna een halve minuut staan sukkelen om een pak flyers uit mijn zak te nemen gewoon omdat ik de controle over mijn vingers voor een groot deel verloren had.
“Ik heb lekkere warme handjes!” riep mijn kompaan mij met een sarcastische grijns toe terwijl hij zijn handen enthousiast tegen elkaar wreef.
En sebiet is uw bakkes ook lekker warm van al die vuistslagen die ik erop ga geven. Als ik tegen dan nog vuisten heb welteverstaan. En het feit dat we de ene gigantische supervilla na de andere tegenkwamen heeft de dag er ook niet aangenamer op gemaakt. In Ekeren hebben we ook ongelofelijk grote villa’s gezien, maar hier in Wilrijk staan ze gewoon met massa’s naast elkaar. Sommigen zijn zo gigantisch dat ze eerder op kleine kastelen lijken. En de ‘tuinen’ van die mastodonten hebben soms de afmetingen van een park, met als gevolg dat we een paar minuten moeten stappen gewoon om tot aan de voordeur te geraken. Buiten de confrontatie met deze megawoonsten hebben we vandaag niet veel bijzondere dingen meegemaakt. Buiten het feit dan dat mijn handen op de duur van een temperatuur waren die geschikt was om een glas cola dat heel de dag in de zon heeft gestaan nog lekker fris te maken. Over cola gesproken, voor de eigenaar van deze vuilzak maakt het waarschijnlijk geen barst uit of de cola nu ijskoud of kokend heet is. Als er sprake is van zo’n intense verslaving dan maakt de temperatuur niet veel meer uit. Toen we deze vuilzak gisteren tegen de gevel van een bescheiden villa zagen staan maakten we ons al een beetje zorgen. En toen we ondervonden dat de persoon niet kwam opendoen wanneer we bij de deur aanbelden hebben we even ernstig overwogen de ambulance te bellen omdat we vreesden dat er wel eens sprake kon zijn van een overdosis en dat deze persoon na een acute diabetesaanval het bewustzijn had verloren.
; newWindow.focus()){kind=link}
; newWindow.focus()){kind=link}
We hebben gisteren nog wel meer bijzondere dingen gezien (buiten de hardnekkige keerborstels in mijn coupe). We hebben bijvoorbeeld een man ontmoet die zoveel sympathie had voor het concept van NEE dat hij ons financieel wou steunen.
“Fantastisch initiatief! Kan ik jullie helpen door geld te geven?” zei hij enthousiast. We waren verbaasd om dat te horen. Het was de eerste keer dat we bij iemand aanbelden die voorstelde NEE te financieren. We hebben hem hartelijk bedankt voor zijn aanbod, maar we hebben het geweigerd. We willen geen enkele vorm van subsidiëring aanvaarden om onze onafhankelijkheid en objectiviteit niet in gevaar te brengen. Dat hebben we hem dan ook duidelijk uitgelegd en dat begreep hij volkomen.
Wat we gisteren een paar straten verder ook nog hebben meegemaakt was nog veel verbazingwekkender. Een oude man opende zijn deur en verschoot zich een bult toen hij mijn kompaan zag.
“Golle zijt die mannen die vandaag gingen langskomen!” zei hij verontwaardigd.
“Hoezo?” vroeg Bachir nieuwsgierig.
“Ik heb gisteren toevallig op olle site gelezen da ge hier vandaag zou langskomen. En nu staat ge hier effectief voor mijn deur!” zei de man, en zijn verbazing had nog niks aan intensiteit verloren.
“Amai da is wel toevallig!” zei mijn kompaan uitgelaten. Voor zover we weten was dit de eerste keer dat iemand ons echt aan de deur verwachtte omdat hij het de dag ervoor in het dagboek had gelezen.
“Ik heb juist ne computer met internetaansluiting gekocht.” ging de man verder. “Maar ik zen nen ouwe mens van tachtig en ik ken daar allemaal ni veel van. En gisteren heb ik gewoon als probeersel eens de naam van mijn straat ‘Elsdonklaan’ in een zoekmachine ingetypt, en ik heb zo toevallig uwe site van NEE gevonden. En daarop heb ik dan gelezen da golle hier vandaag zou langskomen. Ik zei nog tegen mijn vrouw: zouden die hier nu echt langskomen? En golle staat hier inderdaad!” Mijn kompaan Bachir was zwaar onder de indruk van dit verhaal.
“Wat is de kans dat zoiets gebeurt, Jan?! De kans dat die man toevallig zijn straatnaam intypt in een zoekmachine, toevallig juist in het weekend voordat we in zijn straat komen.“ zei mijn kompaan achteraf, nog steeds verbijsterd door deze gebeurtenis. “De kans om de Lotto te winnen is zelfs groter!”
“Ja inderdaad da is echt wel straf. Die kans is ongelooflijk klein! En kunt ge u al inbeelden wa voor een impact dat op die man moet gehad hebben? De allereerste keer dat hij iets opzoekt op het internet vindt hij al meteen een bericht dat zegt dat ze morgen bij hem thuis gaan langskomen, en da komt dan nog uit ook! Die zal nu wel denken van amai diej internet is een fantastische bron van informatie, en alles wat daar op staat komt uit!”
Hij zal ongetwijfeld snel ontdekken dat er ook veel bullshit op internet te vinden is, zoals dit.
Het dagboek is gebaseerd op waar gebeurde feiten. Verwijzingen naar en beschrijvingen van personen komen meestal overeen met de werkelijkheid, maar worden soms overdreven en in het belachelijke getrokken. Het is in geen geval de bedoeling bepaalde personen te beledigen, het is enkel en alleen de bedoeling entertainende literatuur aan te bieden.